Ενώ γράφω νιώθω πως περικυκλώνομαι. Μια στοίβα από αδιάβαστα βιβλία καιροφυλακτεί ακριβώς δίπλα μου, πάνω στο γραφείο μου, στο ύψος του προσώπου μου. Εξετάζει τις κινήσεις μου κοιτάζει τους τρόπους με τους οποίους περνάω τον χρόνο μου. Κρίνει αν ό,τι κάνω έχει κάποιο νόημα, κάποιο νόημα που να δικαιολογεί το γεγονός πως δεν ασχολούμαι μαζί της. Η στοίβα, έτσι όπως ορθώνεται κάθετα πάνω σε ένα οριζόντιο γραφείο, μέσα σε ένα οριζόντιο σπίτι, είναι ένας σκοτεινός φάρος. Δεν βοηθάει τα καράβια να μην πέσουν στα βράχια, δεν προειδοποιεί για κινδύνους, ούτε προτρέπει για κατευθύνσεις. Μόνο υπενθυμίζει. Είναι η συλλογή αυτών των συναντήσεων που δεν έγιναν, είναι το άθροισμα των ταξιδιών που δεν τελείωσαν, ένα φθινόπωρο γεμάτο από τα φύλλα που δεν έπεσαν.
Τα αδιάβαστα βιβλία έχουνε την τάση να ξεχωρίζουν. Να δεσπόζουν ανάμεσα στα διαβασμένα. Ακόμα περισσότερο σου δημιουργούν αυτή την αίσθηση πως μικραίνουν τον αριθμό των διαβασμένων. Ακόμα και ένα βιβλίο είναι αρκετό ώστε να μειώσει τις αναγνωστικές σου επιδώσεις. Αν το παρατήσεις ανάμεσα σε άλλα διαβασμένα αυτό θα υπερισχύσει με έναν τρόπο σαν να μολύνει τη σημασία των άλλων βιβλίων με την δική του αχρηστία. Είναι μια γνώση που εξατμίζει τη γνώση γύρω του.
Και αν η βιβλιοθήκη σου είναι μεγάλη, τόσο πληθαίνουν και οι στοίβες των αδιάβαστων βιβλίων. Αν και χωρίζω τα βιβλία μου κατά είδος και εθνικότητα αυτά τείνουν να μπερδεύονται. Είναι επειδή διαρκώς τα χωρίζω σε μικρές αναγνωστικές θεματικές, σε αφιερώματα ανάγνωσης, σε σχέδια μελλοντικού διαβάσματος. Όμως η μία στοίβα θα δώσει τη θέση της στην άλλη. Νέα σχέδια ακυρώνουν τα παλαιότερα, νέες διαδρομές ποδοπατούν τα φρέσκα σκαμμένα μονοπάτια. Ορθώνονται και ορθώνονται σε κάθετες προστακτικές, η μία δίπλα στην άλλη, τόσο που όταν μπαίνεις στο δωμάτιο αυτό ξεχειλίζει από διάσπαρτα «διάβασέ με» που κατευθύνονται κατά πάνω σου. Και οι στοίβες όλο και πληθαίνουν. Φεύγουν από τα ράφια της βιβλιοθήκης -τα οποία συχνά χάσκουν ξεδοντιασμένα- και καταλαμβάνουν τον χώρο τους πάνω στα τραπέζια, τα έπιπλα, τα καλοριφέρ. Κάθε επιφάνεια αρχίζει να μοιάζει ιδανική ώστε να απλωθεί μια νέα αναγνωστική στρατηγική.
Μαζί με τα αδιάβαστα στέκουν και τα μισοδιαβασμένα βιβλία. Κάποια υπογραμμισμένα με μανία μέχρι μία σελίδα και στη συνέχεια απάτητα σαν το παρθένο χιόνι. Κάποια σταματημένα σε άγνωστο σημείο αφού δεν γνωρίζεις που τα σταμάτησες. Και κάποια απλά τα μετέφερες τόσες φορές από στοίβα σε στοίβα έτσι ώστε να νοιώθεις πως τα έχεις αρχίσει, πως ίσως βρίσκεσαι κοντά στο τέλος τους ενώ δεν έχεις διαβάσει ούτε μία σελίδα. Μαζί τους και τα διαβασμένα σου βιβλία, αυτά που σε ενθουσίασαν και πάντα λες πως θα ξαναδιαβάσεις. Ένα επιπλέον βάρος στις αναγνωστικές υποσχέσεις σου. Και να εσύ, που μπαίνεις στο δωμάτιο διαβάζοντας ένα νέο βιβλίο που μόλις αγόρασες.
Και όμως πιστεύω πως ακόμη και η παράδοξη αυτή συγκατοίκηση είναι μια μορφή ανάγνωσης. Όχι το να διαβάζεις τα βιβλία, αλλά το να υπάρχεις μαζί τους. Ένας τρόπος να υπάρχεις μέσα στα βιβλία είναι να ζεις ανάμεσά τους. Άλλωστε εδώ δεν είναι σχολείο, κανείς εδώ δεν εξετάζει. Και η ανάγνωση, για να έχει κάποιο νόημα πρέπει να είναι μανία. Όχι μια απλή καθημερινή δραστηριότητα αλλά ένας τρόπος να υπάρχεις. Και στην μανία δεν χωρά ούτε η βαθμολόγηση, ούτε η γεωμετρία. Είναι περισσότερο μια παρόρμηση, παρά μια διαδικασία. Όπως η ομορφιά, η κάθε ομορφιά, έτσι και το διάβασμα πρέπει να είναι ακαριαίο. Ακόμα και αν διαρκεί πολύ. Να κουβαλά την ένταση του ξαφνικού μέχρι το τέλος. Αλλιώς είναι απλώς μια ανάγνωση.