Φίλε, συνάδελφε και σύντροφε Κώστα
Ξαφνικά, πρόωρα και απροσδόκητα μας καλείς να σε αποχαιρετίσουμε. Δυστυχώς όμως πολλές φορές ο χρόνος της ζωής αποδεικνύεται εξαιρετικά μικρός. Και τελειώνει απότομα. Έστω και αργά τότε, καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι στο πέρασμά τους από τη ζωή αποτυπώνουν τη διαδρομή που χαράζει η προσωπικότητα και το ήθος τους. Και η εικόνα της έρχεται στο μυαλό και στην καρδιά και με μία λέξη χαρακτηρίζει αυτόν που έφυγε. Και στη δική σου εικόνα, που ανακαλείται αυθόρμητα στη μνήμη μας αυτές τις στιγμές, ξαναζεί όλη η μεταπολίτευση με τον ηρωικό ριζοσπαστισμό, τη στράτευση στον πολιτικό αγώνα και το ξύπνημα της δικηγορίας που τάσσεται σε αυτόν αποβάλλοντας τον συντηρητισμό και τον κομφορμισμό και αναζητώντας ένα διαφορετικό κοινωνικό ρόλο.
Φοιτητής στη Νομική Αθήνας από το 1966 – 1970, «Λαμπράκης» και πρώτος στις εκλογές του συλλόγου φοιτητών Καρδίτσας Καραϊσκάκης, χρειάστηκε να φύγεις από την Ελλάδα μετά με ψεύτικο διαβατήριο, καθώς το κατάλαβαν ότι ήσουν «ένας παλιοκομμουνιστής». Στο Παρίσι, συναντήθηκες με όλα τα πρωτοπόρα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα του Μάη 1968, αλλά με το ΑΜΕΕ, την ΟΜΛΕ και το αντιδικτατορικό κίνημα. Ακολούθησε η επιστροφή τα μεταπολιτευτικά χρόνια, η ένταξη στην ΟΜΛΕ και μετά στο ΚΚΕ (μ-λ) και στην ΠΠΕΚΤ, όπου υπήρξες μια από τις πρώτες ριζοσπαστικές μαχητικές δικηγορικές φυσιογνωμίες της εποχής σου, ενώ ανέπτυξες έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα στον ΔΣΑ και ήσουν πρωτοποριακά παρών πάντα σε συνελεύσεις και κινητοποιήσεις.
Δικηγόρος διωκόμενων συνδικαλιστών, απεργών, αγωνιστών, καταληψιών, εργατικών σωματείων, εξέφραζες τον δυναμισμό μιας αγωνιζόμενης κοινωνίας που διεκδικούσε την αντίσταση στον αυταρχισμό της κυβερνητικής, αστυνομικής και κάθε άλλης εξουσίας και η στεντόρεια φωνή και στάση σου απηχούσε τη δύναμη και την αποφασιστικότητά της. Ανάμεσα σε άλλες δίκες της περιόδου που ανέλαβες ξεχωρίζουν αυτές των φοιτητών της κατάληψης της Πάτρας 1978 και η δίκη της λεγόμενης ομάδας Ζηρίνη λίγο μετά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, της κρίσης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, είναι συντριπτικά περισσότεροι εκείνοι που επέλεξαν το βόλεμα, την ενσωμάτωση, την καριέρα και τους «ρεαλιστικούς» πολιτικούς δρόμους, αν όχι την ιδιώτευση. Και πολύ λίγες οι εξαιρέσεις εκείνων που κράτησαν ως το τέλος τις αρχές τους και δεν έγιναν «δήθεν», ούτε «αξιοποίησαν γνωριμίες και διασυνδέσεις». Δεν προτίμησες τα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής η και της δικηγορίας και έμεινες αυτός που γνωρίζαμε.
Έτσι συνέχισες την υπεράσπιση πολιτικών αγωνιστών, όπως οι 33 αναρχικοί αφισοκολλητές, τα μέλη της Αντεθνικιστικής Συσπείρωσης και τα μέλη της ΟΑΚΚΕ για τις προκηρύξεις για το Μακεδονικό, οι συλληφθέντες στο Πολυτεχνείο 1995. Στη δικηγορία ήσουν μαχητής με στεντόρεια φωνή απέναντι σε κάθε δικαστική, αστυνομική και εργοδοτική αυθαιρεσία και διακρίθηκες στα εργατικά, ατομικά και συλλογικά, ποινικά, περιβαλλοντικά και όπου αλλού σε κάλεσε η κινηματική σου διαδρομή.
Ακόμα, υπήρξες πρωτεργάτης σε κάθε εγχείρημα συγκρότησης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τη δεκαετία 1980 και της συνδικαλιστικής παρέμβασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς στον ΔΣΑ από τις εκλογές 1984 και μετά και υποψήφιος με την Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας το 1993 και το 1996. Συνέχισες μετά το 1989 την πολιτική σου διαδρομή στους Οικολόγους Εναλλακτικούς και διάφορα διάδοχα οικολογικά σχήματα. Δεν ήταν αλλαγή πλεύσης, ήταν εμπλουτισμός της μαρξιστικής σου κατεύθυνσης με την αντίληψη για μια οικολογία ενάντια στην εκμετάλλευση της φύσης που πηγάζει από το ίδιο κοινωνικό σύστημα που εκμεταλλεύεται την εργασία. Και την αντίληψη αυτή την υπηρετήσεις με συνέπεια, διδάσκοντας τόσο τους οικολόγους ότι η θέση τους δεν είναι να ξεπλένουν το σύστημα με εναλλακτικές διαχειριστικές προτάσεις, όσο και τους μαρξιστές ότι ο δεν φτάνει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής για να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα και αν λειτουργήσει με τα ίδια κριτήρια θα παράγει Τσερνομπίλ. Η κινηματική σου διαδρομή είχε πολλούς κεντρικούς, αλλά και επιμέρους σταθμούς, όπως η Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 και η συμμετοχή σε πολλές επιτροπές υπεράσπισης δικαιωμάτων, την Επιτροπή Συνταγματικών δικαιωμάτων του ΔΣΑ, οικολογικές κινήσεις και πολλές άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες, αρθρογραφία και συμμετοχή σε συνέδρια και εκδηλώσεις.
Το 2010 ως επικεφαλής του συνδυασμού «Αττική – Οικολογική Απάντηση» μετείχες στις Περιφερειακές εκλογές Αττικής και εκλέχθηκες περιφερειακός σύμβουλος. Το 2015 ήσουν υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποχώρησες γρήγορα μετά την πρώτη κυβερνητική εμπειρία. Στήριζες πάντα παρά τις κατά καιρούς διαφωνίες σου την Εναλλακτική Παρέμβαση και ήσουν παρών στις εκδηλώσεις της. Στήριξες και την Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα. Έφυγες όρθιος και περήφανος. Και μένεις στη μνήμη μας σαν ένας από τους παλιούς στυλοβάτες της ριζοσπαστικής δικηγορίας που χάραξαν με το στίγμα τους την εποχή μας. Και κυρίως ανθρώπινος, λαϊκός, χωρίς τουπέ και δικηγορικό εγωισμό, από αυτούς που φέρνουν τον λαό κοντά στη δικηγορία αντί να τον απομακρύνουν. Το δείχνει ήδη η συγκίνηση στο άκουσμα του αποχωρισμού σου. Ποτέ μακριά από την πιάτσα, πάντα στο κέντρο των εξελίξεων μέσα από το παράθυρό σου στον κόσμο, το παράθυρο του γραφείου στην Ομόνοια κοντά 50 χρόνια τώρα, από την Ομόνοια με τα πολιτικά πηγαδάκια, τις εφημερίδες της Αριστεράς και τις διαδηλώσεις, μέχρι τη σημερινή Ομόνοια του εξευγενισμού και της γκλαμουράτης βιτρίνας, που δεν σε ξεγέλασε όμως ποτέ, γιατί γνώριζες να κοιτάς και πίσω από τη βιτρίνα για να διακρίνεις τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση.
Κώστα, η γενιά της εποχής σου σε αποχαιρετά. Όμως η εποχή σου θα φροντίσουμε και έχουμε χρέος για αυτό να μην τελειώσει. Γιατί είναι αποχή αγώνων, αυτοπεποίθησης, νίκης. Οι συναγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, των Οικολόγων, οι δικηγόροι της ΠΠΕΚΤ, της Εναλλακτικής Παρέμβασης σε αποχαιρετούν. Ο ΔΣΑ με παρόντα τον πρόεδρό του σε τιμά και σε αποχαιρετά. Τιμούν όλοι την προσφορά και το ήθος σου και στέκονται δίπλα στον Γιώργο, την Ειρήνη και όσους/ες αφήνεις πίσω σου.
Ο γράφων προσθέτει και τις προσωπικές του ιδιαίτερες ευχαριστίες. Η πολύπλευρη στήριξή σου στα πρώτα μου δικηγορικά βήματα δεν λησμονείται. Η αιφνίδια αποδρομή σου, μου στέρησε τη δυνατότητα να σου φωνάξω το ευχαριστώ όσο έντονα το νιώθω. Έστω και τώρα,
Αντίο Κώστα, ευχαριστώ.