Ενώ ο καιρός χαλάει τα παράθυρα κλείνουν. Μέσα σε αυτό το καλοκαίρι χωρίς παύσεις έμεναν διαρκώς ανοιχτά. Νύχτα και μέρα, ακόμα και όταν εμείς δεν ήμαστε εκεί. Τώρα είναι κλειστά. Η συνέχεια του κόσμου παύει. Αυτό το συνεχές που διέσχιζε χωρίς παύσεις τον δρόμο, περνούσε μέσα από τα παράθυρα στο σπίτι μας και στη συνέχεια έβγαινε και πάλι στο δρόμο. Ώστε να περάσει στη συνέχεια μέσα από νέα παράθυρα σε νέα διαμερίσματα και ύστερα πάλι στους δρόμους. Είναι αυτή η ανεπαίσθητη χορδή που μας ενώνει. Ακόμα και άθελά μας. Αυτή η νοητή κίνηση που μπορεί να περάσει από παντού μες την πόλη καταλήγοντας στο ίδιο νοητό σημείο μέσα από μια ατελείωτη περιπλάνηση. Και μας διαπερνάει χωρίς να μας ενημερώνει, μας φέρνει πιο κοντά χωρίς να μας μετατοπίζει. Όμως τώρα ο κόσμος κλείνει. Επιμερίζεται. Το σπίτι μας δεν ανήκει πια σε αυτόν. Είναι ο δικός μας κόσμος πίσω από το παράθυρο.
Πέρα από όριο το παράθυρο γίνεται τώρα και προστασία. Εμποδίζει το κρύο. Οι κουρτίνες του εμποδίζουν το βλέμμα. Ο κόσμος γίνεται και πάλι μικρός. Στο μέγεθος μιας μικρής ζωής. Και το σπίτι δεν μοιάζει πια με τόπο, με ένα σημείο που ξαποσταίνεις, αλλά με καταφύγιο. Αφαιρεί από τη ζωή μας την πόλη που μένει εκεί έξω κρατώντας την μακριά. Τα κλειστά παράθυρα μειώνουν τον ήχο της πόλης. Τον συνολικό ήχο. Αυτό το τυχαίο μπλέξιμο φωνών, θορύβων και μουσικής. Το κουβάρι ξεμπλέκεται. Και κάθε μέρος του τοποθετείται στο σημείο στο οποίο ανήκει. Αρχειοθετείται δίπλα στην πηγή του. Και ο κόσμος είναι ήσυχος, φραγμένος, ατομικός.
Τα πρόσωπα πίσω από τα κλειστά παράθυρα. Σαν πρόσωπα σε πορτραίτα. Και το διαμέρισμα δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την έκταση ανάμεσα στο γυαλί και τον πίνακα. Λίγο πιο ευρύχωρο. Ώστε οι ήρωες στους πίνακες να μπορούν να αναπνεύσουν. Ώστε να κάνουν τις βόλτες τους, ώστε να επιβιώσουν από αυτή την καθημερινή αποτύπωση. Είμαστε παραλλαγές μιας καταγραφής. Διαρκή πορτρέτα σε μια αμφίβολη επίδειξη προς τους δρόμους. Ίσως για αυτό συχνά, έστω και ασυναίσθητα, προσπαθούμε να αποφύγουμε να σταθούμε πίσω από τα παράθυρα. Είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα σε μια φωτογραφία ή σε έναν πίνακα, σαν κάποιος να έκανε το πορτραίτο σου εκεί που δεν το περίμενες. Και να ‘σαι τώρα μπροστά στα αδιάκριτα μάτια των γύρω. Και με ανοιχτά παράθυρα θα σε κοιτούσαν. Είναι όμως διαφορετικό. Το κλειστό παράθυρο είναι μια συμφωνία απομόνωσης. Μια κατάφαση απόσπασης από το συνεχές του κόσμου. Το βλέμμα που διαπερνά το κλειστό παράθυρο φοράει τα παπούτσια του διαρρήκτη. Βρίσκεται εδώ μέσα ακάλεστο. Αναποδογυρίζει τα αντικείμενα χωρίς να τα μετακινεί, διαβάζει τις σημειώσεις σου χωρίς να τις κοιτά, γεύεται το φαγητό σου χωρίς να το δοκιμάζει.
Παιδιά των κλειστών παραθύρων, παιδιά της κλειστής πόλης. Πότε διαρρήχτηκε ο δεσμός μας; Πότε αποφασίσαμε πως η κοινότητά μας θα επιβιώνει διακεκομμένη; Γιατί πια τα παράθυρά μας παραμένουν κλειστά ακόμα και όταν εμείς τα ανοίγουμε. Θα έμεναν κλειστά ακόμα και αν δεν βρίσκονταν εκεί, ακόμα και αν έλειπαν τα φύλλα, ακόμα και αν έλειπαν οι κάσες. Και εμείς, όπου και αν βρισκόμαστε, στεκόμαστε κλεισμένοι σε ένα καλά κλεισμένο διαμέρισμα. Εξόριστοι στο πιο κοντινό, αποσπασμένοι εντός του συνόλου. Παιδιά των κλειστών παραθύρων, παιδιά της κλειστής πόλης, πότε θα βγούμε εκεί έξω;