Όσα καλά, γλυκά και τρυφερά λόγια κι αν ακούσατε και διαβάσατε για τον Κώστα Μανιμανάκη, τον Μανιμάνη, τον Μανίμανα είναι όλα αλήθεια…
Δίκαιος, ιδεολόγος, έντιμος, ειλικρινής, γενναιόδωρος, ανιδιοτελής, δοτικός, σεμνός, τρυφερός, συμπονετικός, βαθιά συναισθηματικός, ευαίσθητος όχι απλά ευσυγκίνητος. Και Ρηγάς.
Όταν τον ρώτησαν αν θα προλαβαίνει εκτός από τις Νησίδες της Εφημερίδας των Συντακτών να αναλάβει και τους Φακέλους (πρέπει να ξεκουράζεσαι και λίγο, ρε Κώστα), η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Σε αυτούς χρωστάμε». Και κάπως έτσι ο Κώστας μέσα από τους Φακέλους συνέχισε να «ξεπληρώνει τα χρωστούμενα» στην Αριστερά… Εν αρχή με το «Αποτύπωμα της ποίησης στην Ασφάλεια» (Άρης Αλεξάνδρου, Μανόλης Αναγνωστάκης, Κώστας Βάρναλης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάσος Λειβαδίτης, Γιάννης Ρίτσος) με συνοδοιπόρους τον Γιώργο Πετρόπουλο, τον Νικόλα Ζηργάνο, τον Νίκο Χατζηδημητράκο. Και τον τελευταίο του Φάκελο, του Κώστα Κάππου τον «έστησε» από το κρεβάτι του νοσοκομείου…
Και όσα ακούσατε για τα «ελαττώματα» του Κώστα, κι αυτά αλήθεια είναι… Έκανε αστεία που δεν καταλάβαινες ότι είναι αστεία, μόνο και μόνο για να σε ψαρώσει (και το πετύχαινε με μεγάλη επιτυχία). Μπορεί να σου συγχωρούσε το πιο βαρύ αμάρτημα και να σου μούτρωνε για το πιο μικρό παράπτωμα. Σου έκοβε το μίλημα για λίγο και μετά όλα καλά. Κακία δεν κρατούσε. Συγχωρούσε ή αδιαφορούσε… Κλείνονταν στο καβούκι του και ξαφνικά γινόταν και πάλι ο πιο φωτεινός και αισιόδοξος άνθρωπος.
Ο Μανιμάνης είχε δυσανεξία στη βλακεία και στην κουτοπονηριά, στο δήθεν, στη λαμογιά… Είχε έναν αξιακό κώδικα που μπορεί να μην ήταν εύκολα κατανοητός στους πολλούς… αλλά δεν τον ένοιαζε. Και αυτό μπορεί να του «κόστισε» μια πιο γυαλιστερή καριέρα με πιο πολλά λεφτά, με πιο πολλά οφίτσια… Αλλά ούτε αυτό τον ένοιαζε… Ο Κώστας ήταν γνήσιος εφημεριδάς. Εραστής της δημοσιογραφίας, του λόγου. Ούτε τα νοσοκομεία, ούτε οι θεραπείες τον σταματούσαν…
Έχω σκεφτεί πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια, πόσοι, με πολύ λιγότερο (έως ανύπαρκτο) ταλέντο και μυαλό από αυτό του Κωστή, στρογγυλοκάθονται σε λουσάτα γραφεία και παίρνουν παχυλούς μισθούς. Και πόσους έκανε «μάγκες» με τη δική του δουλειά, με το δικό του ταλέντο.
Πορεύτηκε με το ξερό του κεφάλι ψηλά και αγέρωχα, ακόμα κι όταν το τόσο ταλαιπωρημένο του σώμα λύγιζε σαν κλαράκι…
Μπορεί να μην είχε το φυσικό μπόι και το παράστημα εύζωνα, να μην έμοιαζε σε τίποτα με το στερεοτυπικό πρότυπο του λεβέντη, του παλικαριού, αλλά ήταν και λεβέντης και παλικάρι. Τόσο παλικάρι που όλοι είχαμε πιστέψει ότι δεν θα πεθάνει ποτέ κι ας έδινε τη μια μάχη μετά την άλλη 28 χρόνια… Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν τόσο σθένος, τόση δύναμη, τόσο κουράγιο…
Επί προσωπικού…
Η καριέρα μου στον έντυπο Τύπο ξεκίνησε από το Έθνος το 1994. Στον 2ο όροφο, στο αθλητικό, εγώ πιτσιρίκι, ψαρωμένη. Στον 1ο όροφο ο Μανιμανάκης. Συναντιόμασταν στον διάδρομο, στο κυλικείο ανταλλάσσαμε ένα «γεια» διότι μαθητευόμενη εγώ (στις αποδοχές, όχι στη δουλειά), παλιός, στέλεχος ο Μανιμανάκης… Άρχισα να παλιώνω, έτυχε να γράψω 2-3 θέματα που δεν ήταν εντελώς αθλητικά, είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω… Και κάποια στιγμή το 2001 παραιτήθηκα από το Έθνος.
Την άνοιξη του 2002, ο Μανιμανάκης ήταν πλέον διευθυντής σύνταξης στην Απογευματινή. Ήταν ο άνθρωπος που με προσέλαβε, ενώ είχα αποφασίσει ότι το «αθλητικό μου τελείωσε» και ήθελα να κάνω άλλα πράγματα στη δημοσιογραφία. Και τα έκανα. Και αυτό το χρωστάω κατά κύριο λόγο στον Κώστα. Με εμπιστεύτηκε, με στήριξε και κυρίως με έκανε, σχεδόν με ανάγκασε, να πιστέψω στις δυνάμεις μου…
Και με «έτρεξε» πολύ… Αλλά όχι περισσότερο από ό,τι «έτρεχε» ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Μανίμανας ήταν έμπνευση, δεν ήταν διευθυντής (αν δεν ήξερες, ούτε που σου περνούσε από το νου ότι αυτός ο τύπος ήταν η εξουσία). Πρωί μπαίνε στο γραφείο, πρωί της επομένης έβγαινε… Κυριακές και σχόλες. Και αυτός ήταν ο λόγος που γρήγορα, η όποια καχυποψία στο πρόσωπο του νέου διευθυντή σύνταξης, έδωσε τη θέση της στον σεβασμό…
Ένα από τα… καψόνια που μου έκανε ήταν να γράψω ένα θέμα για τον μαθηματικό υπολογισμό του Πάσχα (είχε κάτι κολλήματα…). Αν και τα μαθηματικά είναι από τα δυνατά μου σημεία το …project αποδείχθηκε δύσκολο και η γκρίνια μου μεγάλη. Παραδίδω τελικά το θέμα που θα άλλαζε τον ρου της ελληνικής δημοσιογραφίας (τουλάχιστον), με τον Μανιμανάκη να μου ομολογεί: «Προσπάθησα να το κάνω εγώ αλλά δεν έβγαζα άκρη και στο φόρτωσα». Ήταν από τις λίγες φορές που του έκοψα το μίλημα...
Και κάτι αφιερώματα, κάτι ένθετα, κάτι μυστήρια θέματα (π.χ. ο μαθηματικός υπολογισμός του Πάσχα) που έπρεπε να ετοιμαστούν «χθες» και ας μην είχες καταπιαστεί ποτέ ξανά με αυτά… Αλλά δεν σου έκανε καρδιά να του αρνηθείς.
Και ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμές, με τόση καλοσύνη, αγάπη, ενσυναίσθηση και υπομονή. Και δεν ήμουν η μόνη…
Ο Κωστής παραιτήθηκε από την Απογευματινή -ποτέ δεν είπε γιατί-, νομίζω το 2004. Η εφημερίδα κατέβασε ρολά τον Οκτώβριο του 2010 και επαγγελματικά βρεθήκαμε ξανά το 2013 στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ο Κώστας, υπεύθυνος για τις Νησίδες και τα ένθετα και φυσικά τους Φακέλους, είχαν τη σφραγίδα του, την αφοσίωση του.
Είχα πατήσει πλέον τα 40, είχα λιγότερες ανασφάλειες, ήμουν αρχισυντάκτρια του οικονομικού ρεπορτάζ. Και νομίζω ότι κάποιες φορές το βλέμμα του μου έλεγε: «Μπράβο μικρή».
Αποχώρησα από την ΕφΣυν στις 31 Οκτωβρίου 2024. Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024, ένα ζεστό πρωινό, μας αποχαιρέτησε όλους ο Κωστής… Όλους εμάς που μας τίμησε με την ανιδιοτελή, αγνή φιλία του.
Και από εκεί ψηλά τον ακούω να λέει «γιατί κλαις ρε βλαμμένο…»
«Γιατί έτσι όπως το πάμε, θα ξανασυναντηθούμε και στον άλλο κόσμο ρε Μανιμανάκη», σκέφτομαι και γελάω και κλαίω ταυτόχρονα…