Βαλεντίνα Παπαδημητράκη «Μια φωλιά για μένα», εικονογράφηση: Μαρίνα Δημοπούλου, εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, 2024
Το μικρό λευκό σκιουράκι θέλει κάπου να αράξει. Να έχει ένα σημείο αναφοράς, να έχει μια δική του φωλιά. Όμορφη, ψαγμένη, βολική. Ε, δεν ζητούσε και πολλά… Ολόκληρο δάσος, κάτι θα υπάρχει και για το μικρούλι μας. «Μάζεψε τσόφλια και βελανίδια. Εφτιαξε λάσπη με φύλλα και χώμα και έχτισε μια φωλιά μεγάλη όσο χρειαζόταν». Καταμεσής στο αγαπημένο το ξέφωτο. Σαν ήρθε το καλοκαίρι, ο ήλιος το χτυπούσε αλύπητα. Εσκαγε. Μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα το ξέφωτο. Έτσι μετακόμισε προς το ποτάμι που είχε δροσιά και τα κρινάκια της όχθης αρωμάτιζαν τα όνειρά του. Βολική η φωλιά που σαν κούνια την έφτιαξε. Μα το φθινόπωρο η υγρασία το περόνιαζε. Μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα το ποτάμι. Πήγε στη βουνοκορφή, έπειτα στην βουνοπλαγιά, μα κουράστηκε πια με τις διαρκείς μετακομίσεις. Κάπου να αράξει ήθελε. Εκεί που δεν θα ενοχλείται από τον ήλιο και το λιοπύρι. Μα οι εποχές πάνε κι έρχονται. “Ανοιξε την καρδιά σου, μάζεψε χρώματα και μυρωδιές και ό,τι αγαπάς και ό,τι χρειάζεσαι και έτσι θα νιώσεις πού είναι για σένα πιο καλά”. Σοφά τα λόγια του γκιώνη και μεγάλο το χαμόγελο του μικρού μας.»
Η συγγραφέας Βαλεντίνα Παπαδημητράκη, πολυπράγμων ηθοποιός, σκηνοθέτρια, ραδιοφωνική παραγωγός, ασχολείται με το παιδικό θέατρο κι εδώ μας διηγείται γλαφυρά και τρυφερά μια πορεία αναζήτησης των πλασμάτων αυτών που δεν βολεύονται εύκολα, που κατά βάθος τους αρέσουν οι αλλαγές, που διαβάζουν τις δυσκολίες ως αφόρμηση για καινούργιες εμπειρίες και περιπέτειες. Ψυχές ταξιδιάρικες που σαν επιθυμούν να αράξουν, ψάχνουν ιδανικά την πεμπτουσία των εμπειριών τους, των διαδοχικών διαδρομών τους, των βαθύτερων αγαπησιάρικων συναισθημάτων τους. Και σίγουρα βρίσκεται. Σε μια πελώρια κουκουναριά; Σε μια κούνια από κλαδιά και φυλλαράκια; Σε μια κουφάλα με αποθηκευμένους καρπούς; Όπου τραβάει η ψυχή τους τέλος πάντων.
Στο δεύτερο μισό του βιβλίου, η ώρα του παιχνιδιού είναι εδώ. Ζωγραφιές, κουιζάκια, σπαζοκεφαλιές και γρίφοι, η επιτομή του μαθαίνω διασκεδάζοντας.
Στις επίσης ταξιδιάρικες ζωγραφιές, που αποτυπώνουν τις ζωηρές μελισσούλες μα και το εμβριθές βλέμμα του γκιώνη, η Μαρίνα Δημοπούλου.
Στέλλα Μπελιά «Κοκό ή ΚοκοΡίκος», εικονογράφηση: Αντελάιντε Χριστίνα Καβαλάρη, εκδόσεις Ατρειδών Κύκλος, 2024
Με δόξες και τιμές γέννησε η κ. Kότα. Με δόξες και τιμές ξεπρόβαλε στη ζωή μας το πανέμορφο πτηνούλι που σκόρπισε ενθουσιασμό και καλαμπόκι, κέρασμα άφθονο σε όλο το κοτέτσι. Το αρχικό μπέρδεμα για το αν είναι κόρη ή κοκόρι, σύντομα αποσαφηνίστηκε. Κοτούλα ήταν η Κοκό και η κυρία Κότα «περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή που θα την μεταμορφώσει σε μια όμορφη, κομψή και χαριτωμένη κοτούλα», όπως ήταν εκείνη στα νιάτα της.
Μα η Κοκό, χάλια ξυπνούσε κάθε πρωί. Δεκάρα δεν έδινε για τα μπιχλιμπίδια που της φορούσε η μαμά της και όταν στον καθρέφτη έβλεπε, ένα λεβέντικο κοκόρι αντίκριζε: Τον Κοκορίκο. «Η Κοκό ήξερε πως ήταν κόκορας ό,τι και να της έλεγαν οι γονείς της. Ήταν κόκορας. Στο σχολείο οι φίλοι του αμέσως κατάλαβαν, τον φώναζαν Κοκορίκο» κι αν κανείς τον φώναζε Κοκό, απλώς δεν γύριζε. Οι μεγάλοι δυσκολεύτηκαν η αλήθεια, μα όταν ξέρεις καλά τον εαυτό σου τίποτα δεν είναι αδύνατον.
Η Στέλλα Μπελιά είναι νηπιαγωγός, ιδρύτρια και πρόεδρος της οργάνωσης «Ουράνιο τόξο» και ενεργό μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Και συγγραφέας επίσης. Στο βιβλίο της «Κοκό ή Κοκό Ρίκος», καταπιάνεται με θέματα που καίνε, όπως αυτό με τη δυσφορία φύλου και τη φυλομετάβαση, ενίοτε ενοχλούν, ενίοτε παρηγορούν, σίγουρα όμως φωτίζουν δύσκολες πλευρές της σύγχρονης πραγματικότητας που, αν προσωποποιηθούν, συγκινούν βαθιά.
Να, σαν τον μικρό μας Κόκο Ρίκο. Που κοτούλα θεώρησαν πως γεννήθηκε, έλα όμως που ένα ένδοξο Κοκοράκι ένιωθε; Και κάπου εκεί αρχίζει η συνειδητοποίηση. Και η επίκληση στην ενσυναίσθηση. Και το ψάξιμο κι οι ενοχές η εσωτερική πάλη οι δεκάδες καθημερινές μάχες. Προσωποποιημένα και γειωμένα σε ένα παραδοσιακό κοτέτσι όπως τα παραμύθια των γιαγιάδων μας. Διότι όσο πιο απλά τόσο πιο καλά, φυσιολογικά και αληθινά είναι όσα ζούμε. Εννοείται έχει, όπως όλα τα παραμύθια άλλωστε, καλό τέλος. Διότι «όλα άρχισαν να αλλάζουν. Οχι γρήγορα, σιγά-σιγά, όμως άλλαζαν». Κι όλα τα περήφανα πλάσματα, σαν τον Κοκορίκο μας, μόχθησαν και δικαιώνονται.
Εντάξει, η ζωή δεν είναι παραμύθι, μπορεί όμως να μοιάζει. Ειδικά όταν δίνουμε ακόμη και τις πιο φαινομενικά ανίκητες μάχες.
Στην εικονογράφηση, με τα εκφραστικά ματάκια των πουλερικών, τα ροζ φιογκάκια και τα κατακόκκινα λειριά, η Αντελάιντε Χριστίνα Καβαλάρη.