Πριν μερικές μέρες και εν όψει του συνεδρίου της Νέας Αριστεράς, που βρίσκεται τώρα σε πλήρη εξέλιξη, δόθηκε η κεντρική συνέντευξη τύπου του κόμματος. Στο πάνελ της συνέντευξης παρευρέθηκαν ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, η Έφη Αχτιόγλου και ο Νάσος Ηλιόπουλος. Σχολιάζοντας αυτές τις κεντρικές παρουσίες και συσχετίζοντάς τες με την πολιτική τους κληρονομιά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν πολιτικά τέκνα του Αλέξη Τσίπρα, οι τρεις από τους τέσσερις μάλιστα ακολούθησαν τις επιλογές του μέντορά τους μέχρι την αποχώρησή του από την κεντρική πολιτική σκηνή. Κι αν θυμηθούμε τις εσωκομματικές στοιχίσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσαν τα βασικά στελέχη της τάσης των 6+6 που δεν διαφοροποιήθηκαν ούτε στην αλλαγή του καταστατικού, που καλλιέργησε τον πανθομολογούμενο μεσσιανισμό του Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο κάτι γενικόλογο αναφέρουν εκ των υστέρων, και οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην τωρινή κωμικοτραγική του εξέλιξη.
Αν αναζητήσουμε κάποια ηχηρή απουσία από το πάνελ της συνέντευξης τύπου, αυτή είναι η απουσία του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Πού είναι, λοιπόν, ο Τσακαλώτος; Δεν είχε θέση σ’ αυτή την κεντρική συνέντευξη ο επικεφαλής της «Ομπρέλας», της πάλαι ποτέ αριστερής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Έχει διαφοροποιημένες πολιτικές και στρατηγικές θέσεις για τη Νέα Αριστερά που είναι τόσο μειοψηφικές ώστε να μην ευνοούν την παρουσία του στο κεντρικό πάνελ; Εκπροσωπεί στον χώρο του νέου κόμματος κάποια αριστερή τάση ή κάτι τέτοιο δεν υφίσταται πλέον; Είναι, και σε συνεδριακή βάση, απόλυτη η κυριαρχία των παλιών 6+6 που η πολιτική τους γραμμή χαρακτηρίζεται από μισόλογα και γενικολογίες, χωρίς σαφή απογαλακτισμό από τον Αλέξη Τσίπρα που περιμένει στη γωνία και χωρίς τις τολμηρές τομές που απαιτούνται για να αποκτήσει η Αριστερά την χαμένη της ελκτική δύναμη;
Σε μια από τις λίγες δημόσιες τοποθετήσεις του, το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έδωσε μια συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συνταχτών. Από τον τίτλο της συνέντευξης που αποτελεί και δική του φράση, «ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρονται για την Αριστερά», συμπεραίνουμε ότι κρατά αποστάσεις από την συμμετοχή μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό που κεντρικά η Νέα Αριστερά προτάσσει ως «ανάγκη διαμόρφωσης ενός ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού λαϊκού μετώπου απέναντι στην κυριαρχία της δεξιάς». Σε σχέση με την άλλη Αριστερά, δηλώνει στην ίδια συνέντευξη: «Η άλλη Αριστερά, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25, το μεγαλύτερο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, υψώνει τείχη δυσανεξίας στην ενότητα και την κοινή δράση, ακόμα και πρωτοβουλίες από κάτω από μέλη της Νέας Αριστεράς, του ΜέΡΑ25 και ανένταχτων για ενότητα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία ή καχυποψία». Δεν μας λέει, όμως, στηρίζει ο ίδιος και το κόμμα του κεντρικά, ανοιχτά και δημόσια, αυτή την από τα κάτω πρωτοβουλία μελών της Νέας Αριστεράς, του ΜέΡΑ25 και ανένταχτων; Θα καθόταν ο ίδιος δίπλα στον Γιάνη Βαρουφάκη για να μιλήσουν χωρίς καχυποψία, με τις δυνατότητες που δίνει η χρονική απόσταση των εννιά χρόνων, για το τραύμα του 2015; Πόσο ισχυρή παραμένει η γνωστή, και πολύ ενοχλητική, αυθεντία των αριστερών οικονομολόγων που ποτέ δεν κάνουν λάθη στις αναλύσεις τους και στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζουν; Δεν είναι απαραίτητη μια στοιχειώδης αυτοκριτική για τον αριστερό οικονομολόγο πολιτικό που συνέδεσε το όνομά του με την «αριστερή» οικονομική διαχείριση του τρίτου μνημονίου;
ΥΓ. Η ιαχή του τίτλου προφανώς οφείλεται στην δεδηλωμένη οπαδική προσήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στα ΠΑΟΚτζίδικα ιδανικά!
Πάνος Δημητρούδης