Η μουσική ξεχύνεται στην ακοή σου, όπως εσύ ξεχύνεσαι στους δρόμους. Δυνατά, ακατάστατα, σχεδόν τυχαία αλλά σταθερά. Αυτή εδώ είναι η δική μας μουσική. Αυτή εδώ είναι η δική μας πόλη. Η ταυτότητά μας πάντοτε φτιάχνεται από τα πιο απλά υλικά. Την καθημερινότητα όπως εμείς την ορίζουμε, τα γούστα που ακολουθούν τις κινήσεις μας, τις τελετουργίες που συνοδεύουν τις ρουτίνες μας.
The Brian Jonestown Massacre, Sonic Youth, Beach House. Τα ακουστικά αλλάζουν τις κατευθύνσεις περνώντας από το ένα τραγούδι στο άλλο ενώ το βήμα παραμένει σταθερό προς μια χαραγμένη πορεία. Δεν είναι απλώς μουσική, δεν είναι ένα χαλί που απλά ξεχύνεται συνοδευτικά κάτω από τα πόδια μας. Είναι η μουσική στην υπηρεσία τους εαυτού μας. Η κατασκευή της προσωπικότητάς μας, τραγούδι το τραγούδι. Δεν είναι απλώς περπάτημα, ένας τρόπος να καλύπτεις τις αποστάσεις, να διασχίζεις τις τροχιές. Είναι ο τρόπος μας να οργώνουμε την πόλη, να διεκδικούμε τη δική μας σοδιά, να βλέπουμε και να παρατηρούμε, να ζούμε τη ζωή μας. «Ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ταξιδεύουν με τα πόδια» θα πει ο Βέρνερ Χέρτζοκ μιλώντας για τον μεγάλο οδοιπόρο, τον μεγάλο νομά, τον Bruce Chatwin. Και κάθε διαδρομή στην πόλη είναι ταξίδι. Αρκεί να καλύπτεται με τα πόδια.
Το βήμα παίρνει τον ρυθμό της μουσικής. Τα πόδια ταυτίζονται με το μπάσο. Το περπάτημα πυκνώνει και αραιώνει σε πλήρη αρμονία με το τραγούδι. Το ριφ, το ρεφρέν, τα σβησίματα. Το σώμα γίνεται τραγούδι. Και ό,τι το κυκλώνει, όλος αυτός ο κόσμος έξω, γίνεται η στιχουργική του καταγραφή. Να περπατάς ενώ η μουσική πυκνώνει στην ακοή σου. Σαν να περπατάς μέσα στο τραγούδι. Σαν να συμμετέχεις σε ένα βίντεο κλιπ με μόνο παραγωγό και θεατή του εσένα τον ίδιο. Η πόλη είναι βαρετή χωρίς τη μουσική, όπως επίσης είναι ακατανόητη χωρίς το περπάτημα. Γίνεται ένα άθροισμα τυχαίων στιγμών, μια συλλογική χειρονομία χωρίς επεξήγηση. Η μουσική είναι η τρίτη διάσταση, το φόντο του πίνακα, η παραίσθηση όπως ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα συμβαίνει σε τρεις διαστάσεις. Και το περπάτημα είναι ο τρόπος σου να την φυτεύεις στην πραγματικότητα.
Κάθε χρόνος της πόλης έχει τη δική του μουσική, κάθε ώρα της τον δικό της ρυθμό. Θα περιπλανηθείς στους ήχους πριν περιπλανηθείς στους δρόμους της. Επιλέγοντας την σωστή σύζευξη. Αυτή που θα κάνει τον υλικό δρόμο του βήματος και τον ονειρικό δρόμο της μουσικής να ταυτιστούν. Χοροπηδώντας ανάμεσα σε ήχους, διασχίζοντας ενορχηστρώσεις, ρυμουλκώντας το σώμα από τη σιωπή.
Εκεί έξω είσαι έκθετος και μονωμένος ταυτόχρονα. Ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά μαζί κάπου αλλού. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει δίπλα σου αλλά μαζί μακριά σου. Μέσα στον κόσμο και έξω από τον κόσμο ταυτόχρονα. Συμμέτοχος και θεατής, περαστικός και εμπλεκόμενος. Με δύο υποστάσεις που πλησιάζουν και απομακρύνονται ανάλογα με τον ρυθμό του βήματος, τον ρυθμό της μουσικής, τον ρυθμό της ζωής.
Η μουσική είναι ο ήχος της πόλης. Όχι η φασαρία της ρουτίνας. Ο ήχος που εμείς επιλέγουμε για την πόλη, αυτή που την περιγράφει και την επεξηγεί. Και ενώ τη διασχίζουμε την ακούμε. Και την μεταμορφώνουμε από μια πόλη ριγμένη τυχαία στον χάρτη σε μια πόλη δική μας. Κάθε κομμάτι από την αρχή. Και κάθε τραγούδι, κάθε βήμα είναι η δική μας νέα πόλη.