Με αφορμή την έναρξη της λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης στις 30 Νοεμβρίου, μετά από 18 χρόνια καθυστερήσεων, μιλάμε με τον Μάκη Μιχαλόπουλο, πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στο μετρό Θεσσαλονίκης για τα προβλήματα που υπάρχουν, για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και για το φάσμα της απόλυσης που αντιμετωπίζουν.
Με αφορμή την ανησυχία που έχει εκφραστεί, θεωρείς ότι υπάρχουν προβλήματα ασφάλειας στο μετρό;
Tο έργο θα παραδοθεί από τον εργολάβο όπως πρέπει, με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας που προβλέπονται. Αυτό το λέω γιατί δουλεύω χρόνια στο έργο και είμαι από την αρχή. Σταθμοί, εγκαταστάσεις, σήραγγες και γραμμές θα παραδοθούν, και οι όποιες αστοχίες θα διορθωθούν με την πάροδο των δοκιμαστικών. Όσον αφορά τη λειτουργία, είναι ένα άλλο κομμάτι και θέλει συζήτηση.
Τα δοκιμαστικά που έχουν γίνει είναι αρκετά;
Τα δοκιμαστικά γίνονται εδώ και καιρό. Κάποιος από το υπουργείο είπε ότι θα χρειαστούν 18 μήνες, άλλος από την Ελληνικό Μετρό είπε 12. Με πλήρη κυκλοφορία των συρμών; Σε όλο το μήκος της γραμμής; Καμία σοβαρή τοποθέτηση, καμία επίσημη τοποθέτηση. Μια απλή ανακοίνωση από το υπουργείο ότι τα δοκιμαστικά γίνονται, νομίζω ότι δεν είναι αρκετή, δεν πείθει.
Με τους νέους προσληφθέντες τι γίνεται;
Η λειτουργός εταιρεία έχει ξεκινήσει τη διαδικασία προσλήψεων από τις αρχές Μαρτίου και μέχρι πριν λίγο καιρό είχε ανοιχτές θέσεις στη σελίδα της. Εδώ όμως υπάρχει ένα θέμα, θα προλάβουν να εκπαιδευτούν σωστά οι εργαζόμενοι ώστε στις αρχές Δεκεμβρίου να είναι έτοιμοι; Αν μετράει η γνώμη μου θα έλεγα ότι πιο σωστά οι εργαζόμενοι αυτοί θα έπρεπε να εκπαιδευτούν παράλληλα με τα δοκιμαστικά, για να έχουν πλήρη εικόνα της λειτουργίας.
Τι θα γίνει με εσάς;
Εμείς είμαστε εργαζόμενοι στον εργολάβο που έχει αναλάβει την κατασκευή. Άρα, με το πέρας του έργου θα μείνουν για τη συντήρηση όσοι προβλέπεται από τη σύμβαση και οι υπόλοιποι θα απολυθούμε. Εργαζόμενοι που δουλεύουμε 16-17 χρόνια στο έργο, είναι δύσκολη κατάσταση.
Να μιλήσουμε και για τα εργατικά ατυχήματα που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια;
Tα εργατικά ατυχήματα είναι καθημερινά στην εργασία μας, δυστυχώς στα τεχνικά έργα συμβαίνουν πολλά. Είχαμε τρία θανατηφόρα δυστυχήματα, αρκετά που άφησαν αναπηρίες σε συναδέρφους, και εκατοντάδες σε όλα τα εργοτάξια καθημερινά. Στην αρχή του έργου οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, με τη δημιουργία όμως του σωματείου μας καταφέραμε να φτάσουμε το επίπεδο της υγείας και ασφάλειας σε πολύ καλό επίπεδο. Με σύνθημα «όσοι πηγαίνουμε στη δουλειά, τόσοι να γυρίζουμε», με αγώνες, με καθημερινές πιέσεις, με την ΟΣΕΤΕΕ και τον πρόεδρο της Ανδρέα Στοιμενίδη, με στάσεις εργασίας και απεργίες, κερδίσαμε το δικαίωμα να εργαζόμαστε με ασφάλεια. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί μας φοβήθηκαν.
Πόσο εύκολα ήταν τα πράγματα σχετικά με τις αποζημιώσεις σας;
Ένα σοβαρό πρόβλημα που συναντήσαμε, είναι οι τυχόν αποζημιώσεις είτε από ασθένεια είτε από εργατικά ατυχήματα. Όταν ένας εργαζόμενος ασθενεί και βγαίνει σε άδεια, πληρώνεται μετά από 3-4 μήνες χωρίς να σκέφτεται κανένας πώς θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος και έτσι αναγκάζεται να μη δηλώσει ασθένεια και να έρθει για εργασία με πρόβλημα, για να μη χάσει το μεροκάματο. Αυτό, ειδικά την περίοδο του κορονοϊού, μας κόστισε πολύ. Στα εργατικά ατυχήματα πάλι, οι όποιες δικαστικές διαμάχες διαρκούν πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να μην αντέχει ο εργαζόμενος και πολλές φορές να τα παρατάει και άλλες να συμβιβάζεται με πολύ λιγότερα χρήματα. Για παράδειγμα, εγώ έχω μια δικαστική διένεξη από εργατικό ατύχημα που ξεκίνησε το 2017 και πριν λίγες μέρες πήρε αναβολή για τον Φλεβάρη του 2026.
Πώς αισθάνεσαι σαν εργαζόμενος βλέποντας να παραδίδεται το μετρό;
Eμείς που δουλεύουμε χρόνια στο έργο, βλέπουμε ένα κομμάτι της ζωής μας να φεύγει. Μιλάμε για 17 χρόνια εργασίας, 10ωρα, 15ωρα, 24ωρα ολόκληρα. Ήρθαμε νέοι και φεύγουμε μεσήλικες, ήρθαμε από άλλες πόλεις και ριζώσαμε στη Θεσσαλονίκη, τα παιδιά μας μεγάλωσαν εδώ. Από τη μία χαιρόμαστε και, από την άλλη, θα μας λείψει, γίναμε μια οικογένεια, από την Αθήνα, την Πρέβεζα, την Ηγουμενίτσα, τις Σέρρες την Αλβανία, το Σουδάν, το Πακιστάν. Ένα όμορφο μωσαϊκό και καταφέραμε κάτι σημαντικό, τις αδερφικές φιλίες. Τελειώνοντας, σαν εργαζόμενος αλλά και σαν πρόεδρος και εκπρόσωπος των εργαζομένων, θα ήθελα τώρα που ολοκληρώθηκε το έργο να αφιερώσω αυτό το όμορφο αποτέλεσμα της δουλειάς μας σε όσους εργαζόμενους πέρασαν από το έργο. Σε αυτούς που άφησαν ένα κομμάτι τους εδώ και σε αυτούς που αφήσαμε πίσω και κανένας δεν θα μιλήσει για αυτούς τους καθημερινούς ήρωες της πόλης μας.