«Η χαρά της ζωής», έτσι μας χαρακτήριζε ο Μιχάλης.
Γνωριστήκαμε το 2009. Είχε έρθει στην Κρήτη για μια παρουσίαση του έργου του, κι έτσι βρήκα την αφορμή (μαθητής εγώ τότε), μαζί με τον Παντελή τον αδελφό μου, να του τραγουδήσουμε κάποια ποιήματά του που είχε μελοποιήσει.
Ενθουσιάστηκε και από τότε για 3-4 χρόνια παίζαμε παρέα.
Το 2011 βγήκε το βιβλίο του «Γυναικών» και με αφορμή αυτό παίξαμε παρέα. Εκείνος διάβαζε, εγώ μελοποιούσα και τραγουδούσαμε με τον Παντελή. Είχαμε ταξιδέψει μαζί στην Θεσσαλονίκη και στο Ναύπλιο και είχαμε παρουσιάσει υλικό σε αρκετούς χώρους στην Αθήνα.
Εκείνα τα χρόνια ήμασταν μια μεγάλη παρέα, μεταξύ των ποιητών, ο Μιχάλης, η Πόπη, ο Νίκος Μοσχοβάκος κι εγώ. Αυτή η παρέα μου άνοιξε ουρανούς, τους παρατηρούσα πως διαβάζανε, πως μιλούσαν μεταξύ τους, πως γελούσαν. Μακάρι να φτάσει και η δική μου η γενιά στα επίπεδα που έφτασε η δική τους.
Ο Μιχάλης Γκανάς, μαζί με την Ντιάνα Μανουρά, είναι η αρχή μου. Η ουσιαστική μου αρχή στον κόσμο της ποίησης και της τέχνης. Τώρα πλέον υπάρχουν και οι δυο παντού.
Θα τον θυμάμαι και θα τον τιμάω για πάντα.