…μια ομάδα νέων και συνειδητών αγωνιστών που συσπειρώνουν γύρω τους την πλειοψηφία των υγιών και αποφασισμένων στοιχείων, έκρινε πως ήρθε η στιγμή να βγάλουν το εθνικό κίνημα από το αδιέξοδο στο οποίο το οδήγησαν οι προσωπικές έριδες και να το οδηγήσουν στην αληθινή επαναστατική πάλη… [1]
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου 1954, το νεοσύστατο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) Αλγερίας, κηρύσσοντας τον επαναστατικό του αγώνα απέναντι στη Γαλλική Αποικιοκρατία. Η εμφάνιση του FLN προκαλεί έκπληξη, μιας και οι μέχρι τότε κυρίαρχες οργανώσεις του αλγερίνικου κινήματος δεν θέτουν θέμα ανεξαρτησίας, αλλά περιορίζουν τους στόχους τους, στη διεύρυνση των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών ελευθεριών που τους παρέχει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός. Η ομάδα των νέων του FLN, συντονίζει τον βηματισμό του με το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής. Το παράδειγμα του Μαρόκου, της Τυνησίας, της Αιγύπτου του Νάσερ, που αποτίναξαν τα δεσμά της γαλλικής και αγγλικής αποικιοκρατίας, λειτουργούν ως πρότυπα. Ο αλγερινός λαός ανταποκρίνεται σε αυτό το κάλεσμα και οι αποικιοκρατούμενοι δεν μπορούν πλέον να συμβιβαστούν με τίποτε λιγότερο από την διεκδίκηση της ανεξαρτησίας τους. Έτσι ξεκινάει, 70 χρόνια πριν, η εποποιία της Αλγερινής Επανάστασης, αναπόσπαστο τμήμα της ευρύτερης αποικιακής επανάστασης που μεταβάλλει τον χάρτη του μεταπολεμικού κόσμου και οδηγεί στην κατάργηση της αγγλικής και γαλλικής αποικιοκρατίας.
Η στάση του γαλλικού κράτους είναι ανένδοτη, σε αντίθεση με το Μαρόκο και την Τυνησία, η Αλγερία θεωρείται «Department», τμήμα της γαλλικής επικράτειας. Οι ηγεσίες της Αριστεράς της εποχής, τόσο των Σοσιαλιστών, όσο και του ΚΚ Γαλλίας συντάσσονται με τον γαλλικό ιμπεριαλισμό σε αυτήν την εθνική υπόθεση. Στον αντίποδα βρίσκεται η «εκτός των τειχών» επαναστατική και διεθνιστική αριστερά εκείνης τη εποχής. Άλλωστε τις εξελίξεις αυτές παρακολουθεί στενά ο Μιχάλης Ράπτης – Πάμπλο, που βρίσκεται στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς μετά τη δολοφονία του Τρότσκι. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘40, ο Πάμπλο προσανατολίζει τη Διεθνή προς την υπεράσπιση της αποαποικιακής επανάστασης, στην περίπτωση της Αλγερίας βλέπει μία ευκαιρία ώστε η μικρή διεθνής να συνδεθεί με μια πραγματική επαναστατική εμπειρία και υιοθετεί τη θέση της εμπλοκής στην Αλγερινή Επανάσταση με κάθε μέσο.
Οι προμήθειες και τα δίκτυα διανομής όπλων γίνονται ένας πονοκέφαλος για τους μαχητές του FLN και απευθύνουν έκκληση βοήθειας για τη δημιουργία εργοστασίων παραγωγής πυρομαχικών και όπλων τόσο προς τον Άραβα Νάσερ της Αιγύπτου, όσο και προς τον Τίτο στη Γιουγκοσλαβία −και τα 2 κράτη αρνούνται την βοήθεια θεωρώντας το σχέδιο ανέφικτο. Εκεί επεμβαίνει ο Πάμπλο και προσφέρει τις δυνάμεις της 4ης Διεθνούς σε αυτήν την υπόθεση. Ο βολονταρισμός και η επαναστατική αυταπάρνηση των αγωνιστών της Διεθνούς, που από κάθε γωνία του πλανήτη έρχονται στην Αφρική, έχει ως κατάληξη να φτιαχτούν όχι 1, αλλά 4 τέτοια εργοστάσια κρυμμένα στο γειτονικό Μαρόκο.
Ο Δημήτρης Λιβιεράτος, ο οποίος κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάσσεται στο τροτσκιστικό κίνημα και έτσι συνδέεται από εκείνη περίπου την εποχή πολιτικά με τον Μιχάλη Ράπτη, συμμετέχει στην ομάδα των ελλήνων επαναστατών που κατεβαίνουν στην «Μαύρη Ήπειρο» το 1959 για να δουλέψουν στις «φάρμες του ήλιου», ή αλλιώς τα «αόρατα εργοστάσια της επανάστασης», όπως τα ονομάζει στο περίφημο βιβλίο του που καταθέτει τις αναμνήσεις από αυτήν την εμπειρία.
Ο Δ. Λιβιεράτος συμμετέχει και εποπτεύει τη λειτουργία ενός τέτοιου εργοστασίου στο Μαρόκο, καταβάλλει πολλές προσπάθειες για να καταλαγιάζουν τα πάθη, οι εντάσεις, οι αντιπαραθέσεις, ώστε να βγει σε πέρας το έργο. Κάποιοι γκρινιάζουν γιατί έχουν φύγει μακριά από τη χώρα τους, για να ζήσουν μία επανάσταση, αλλά καταλήγουν να δουλεύουν ατελείωτες ώρες κλεισμένοι σε ένα εργοστάσιο και στερούνται τη χαρά των μαχητών της πρώτης γραμμής. Υπάρχει η δυσπιστία των ίδιων των Αλγερινών απέναντι στους ευρωπαίους επαναστάτες, που παίρνει χρόνο και αρκετή υπομονή για να ξεπεραστεί. Η Δυτική Επιμελητεία, που διοικεί ο Μίμης κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Πάμπλο, κατορθώνει να παραδώσει πυρομαχικά στους επαναστάτες.
Ο Λιβιεράτος συνδέεται και πολιτικά με το FLN και μετά τη νίκη της επανάστασης επιστρέφοντας στην Ελλάδα, γίνεται πέρα από συμμέτοχος και ιστορικός της Επανάστασης αυτής, γράφοντας το βιβλίο «Αλγερινή Επανάσταση» και τη «Μαύρη Ήπειρο». Ο Μίμης παρέμεινε μέχρι το τέλος πολέμιος του δυτικού ιμπεριαλισμού, είχε κληρονομήσει τον παναραβισμό της παλιάς γενιάς και το εντυπωσιακό είναι ότι στις συζητήσεις μας κυριαρχούσε η επικαιρότητα και όχι το παρελθόν, παρακολουθούσε τη ΝΑΤΟική δραστηριότητα, αλλά και θαύμαζε την αγωνιστικότητα τόσο του παλαιστινιακού λαού, όσο και του μπααθισμού στην Συρία και του Άξονα της Αντίστασης.
Σε μια εποχή διευρυνόμενης ισλαμοφοβίας, όπου ο μουσουλμάνος στις δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζεται με το ίδιο στίγμα που αντιμετωπιζόταν κάποτε ο εβραίος, και με την ανελέητη γενοκτονία που διεξάγει στη Μέση Ανατολή το Ισραήλ, με την αμήχανη και έμπρακτη υποστήριξη της συλλογικής Δύσης, η στάση αλλά και η σκέψη του Δημήτρη Λιβιεράτου, οφείλει να αποτελέσει παράδειγμα για τη νέα γενιά αντικαπιταλιστικής κοινωνικής αμφισβήτησης.
Σημείωση:
1. Πηγή: Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Αλγερίας, Ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και στρατιωτικά κείμενα, Εκδόσεις Κάλβος, σειρά Απελευθερωτικά Κινήματα, σελ. 13 -16