Ο Νίκος Ρωμανός στα 16 του είδε να εκτελείται ο καλύτερος του φίλος την ημέρα που γιόρταζε το όνομά του, από σφαίρα αστυνομικού. Υποχρεώθηκε να ακούσει δικηγόρους, πολιτικούς, δημοσιογράφους για το "αν έπρεπε να πεθάνει αυτό το παιδί". Συνεχώς ακούγονταν αυτοί τις μέρες και τις νύχτες του εξεγερμένου Δεκέμβρη του 2008.
Ο Νίκος δεν έζησε άλλη νεότητα ούτε ανεμελιά. Μεγάλωσε απότομα και έγινε στόχος του κράτους, να αποδεικνύει ότι μπορεί να ελέγχει τη νέα γενιά όποτε το θέλει. Κυνηγήθηκε αυτό το παιδί από το κράτος και τη δικαιοσύνη όσο κανένα. Το 2013 οι φωτογραφίες από το παραμορφωμένο πρόσωπό του από το ξύλο αναρτήθηκαν από την αστυνομία επιδεικτικά, ως υπενθύμιση ότι θέλει και μπορεί να κάνει εγκλήματα και να μην χρειάζεται να αντιμετωπίσει καμία ευθύνη. Ο Νίκος έμεινε στη φυλακή για έξι χρόνια. Το κράτος δεν τον άφηνε ούτε εκεί να σκεφτεί ένα άλλο μέλλον από αυτό που του είχε εξασφαλίσει: του "σεσημασμενου τρομοκράτη".
Με απεργία πείνας και δίψας κατάφερε να κερδίσει το αυτονόητο δικαίωμα του να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του. Ο Νίκος αποφυλακίστηκε αλλά παρέμεινε δέσμιος του οποίου υπουργού ή αρχηγού της αστυνομίας ή απλού μπάτσου θέλει να το δει να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Συνελήφθη ξανά, ως μεγάλη επιτυχία του κράτους, ως "σεσημασμενος". Για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα. Είναι και άλλοι που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν βολικά (και άδικα) για ένα αποτύπωμα σε ένα καπέλο, σε ένα βιβλίο. Και έπεσαν οι "δεμένες υποθέσεις" σαν χάρτινος πύργος.
Ξανά στο ίδιο έργο ο Νίκος. Ξανά απέναντι του το κράτος, να του θυμίζει ότι δεν του ανήκει η ζωή του, ότι θα τον εκδικείται ή θα τον αρπάζει όποτε βολεύει. Και τώρα χρειάζεται όσο τίποτα η κυβέρνηση έναν "τρομοκράτη" σιδηροδέσμιο, μια τάχα διάψευση αγώνων. Είναι τέτοια η εκδικητικότητα, που 15 χρόνια μετά τον βαστανε ακόμη.
Έτσι πέρασε τη μισή του ζωή, από όταν σταμάτησε να μεγαλώνει ελεύθερος, στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Με τον Νίκο, και εκείνον τον Δεκέμβρη και όταν τον χτυπούσαν και όταν τον άφηναν να λιώνει και όταν του απαγόρευαν και όταν τον κυνηγούσαν και τώρα.