Σε μια εποχή που η τεχνολογία «τρέχει μπροστά» με ρυθμούς ασύλληπτους, σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων όχι μόνο δεν υπάρχει αντίστοιχη εξέλιξη, αλλά δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για πισωγύρισμα στον μεσαίωνα.
Από τη μία πλευρά, οι πόλεμοι που μαίνονται στη Μέση Ανατολή, δημιουργούν ένα τεράστιο κύμα προσφύγων, με απαγωγές αμάχων και πολυάριθμα περιστατικά σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών. Κι αυτό συντελείται σε μια γωνιά του πλανήτη που η γυναικεία φύση είναι ήδη αφόρητα καταπιεσμένη από θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις και απόλυτα υποταγμένη στις προσταγές της πατριαρχίας. Όποια κριθεί «ανυπάκουη», εξευτελίζεται, φυλακίζεται, κακοποιείται, δολοφονείται.
Όμως, και στη δυτική κοινωνία, ακόμη και σε κράτη που η ισότητα είναι θεσμοθετημένη, όχι μόνο απέχουμε πολύ από την έμπρακτη εφαρμογή της, αλλά κι εδώ, καθημερινά, έρχονται στο φως πολλά σοβαρά περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων και ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η δίκη της γαλλίδας Ζιζέλ Πελικό, την οποία νάρκωνε ο σύζυγός της επί δέκα έτη, προσκαλώντας αγνώστους να τη βιάζουν μέσα στο σπίτι της.
Η Ελλάδα δυστυχώς δεν αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά, συντριπτικά, βαθύτατα απογοητευτικά. Μόνο φέτος, έχουν συντελεστεί 13 γυναικοκτονίες. Το πρώτο τετράμηνο του 2024, ελήφθησαν περισσότερες από 35.000 κλήσεις στην ελληνική αστυνομία για ενδοοικογενειακή βία, ενώ το πρώτο εξάμηνο του ίδιου έτους, 55.174 γυναίκες προσέφυγαν σε συμβουλευτικές δομές, πανελλαδικά.
Η Πρωτοβουλία κατά των γυναικοκτονιών, η οποία συστάθηκε τον Δεκέμβριο του 2021, με αφορμή τη σοκαριστική δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, απαρτίζεται από 40 γυναικείες οργανώσεις, συλλογικότητες, επιτροπές ισότητας σωματείων και δήμων και άλλους φορείς.
Κάθε έτος μετράμε 20, 30, 25 γυναίκες που δολοφονήθηκαν, γιατί είναι γυναίκες.
Η γενικευμένη βία στην κοινωνία οξύνει και τη βία στον πυρήνα της, δηλαδή στην οικογένεια και αντίστροφα!
Για την αυξανόμενη βία, ευθύνη έχουμε όλοι μας, ατομικά και συλλογικά.
Από τον τρόπο που ως γονείς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Από το πως τα αφήνουμε να έρχονται σε επαφή από πολύ νωρίς με παιχνίδια, ταινίες, μουσικές που έχουν ως βάση τους τη βία και την υποβάθμιση της γυναίκας ή από την ανεξέλεγκτη επαφή τους με το διαδίκτυο.
Ευθύνες έχει η πολιτεία. Το panic button και οι ξενώνες φιλοξενίας είναι μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν επαρκούν και αυτοαναιρούνται όταν η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων παύει να λειτουργεί αυτόνομη, όταν η Κυριακή Γρίβα δολοφονείται έξω από το αστυνομικό τμήμα που κατέφυγε για βοήθεια, ή όταν ο νόμος 4800/2021 που τροποποίησε το Οικογενειακό Δίκαιο, ανοίγει διάπλατα την πόρτα της συνεπιμέλειας σε κακοποιητικούς πατεράδες και οδηγεί γυναίκες να ανέχονται κακοποιητικές συμπεριφορές από φόβο για την τύχη των παιδιών τους.
Χρειάζεται να γίνει ένα πολιτισμικό άλμα.
Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση και η προώθηση δράσεων για την εξάλειψη κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών.
Επί τρία χρόνια υποβάλλουμε αιτήματα, κάνουμε συγκεντρώσεις, πικετοφορίες, παραστάσεις στα δικαστήρια, ημερίδες, συνέδρια, παρεμβάσεις στην Βουλή.
Αγωνιζόμαστε για να εισαχθεί ο όρος «γυναικοκτονία» στο ποινικό δίκαιο και να αντιμετωπιστεί ως νέο ιδιώνυμο έγκλημα. Θέλουμε με αυτό τον τρόπο να αφυπνίσουμε πανελλαδικά τη συνείδηση αντρών και γυναικών. Θέλουμε να ενεργοποιήσουμε την πολιτεία να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα.
Στοχεύουμε στην εισαγωγή μαθημάτων ισότητας και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στην ενίσχυση των δομών πρόληψης – αντιμετώπισης της έμφυλης βίας, σε μια δικαιοσύνη που θα προστατεύει γυναίκες και παιδιά χωρίς να τα ξαναθυματοποιεί. Λέμε όχι στην ανοχή, στη συγκάλυψη, στην ατιμωρησία βιαστών και παιδεραστών.
Πρέπει να καταστεί σαφές στη συνείδηση όλων ότι οι γυναίκες δεν είναι ιδιοκτησία, δεν είναι υπό την εξουσία και τον έλεγχο κανενός. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι, που αγωνίζονται για τη χειραφέτησή τους και την ελευθερία τους και που πρέπει να ζουν μία ζωή όμορφη, δημιουργική, απαλλαγμένη από κάθε είδους διάκριση, φόβο και βία (ενδοοικογενειακή, οικονομική, ψυχολογική, σεξουαλική, σωματική, λεκτική). Μόνο έτσι μπορούν να συνεισφέρουν με όλες τους τις δυνάμεις για ένα καλύτερο μέλλον σε όλα τα επίπεδα (οικογένεια, κοινωνία, εκπαίδευση, υγεία, αθλητισμό, εργασία, περιβάλλον). Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να έχουμε φοβισμένες και κακοποιημένες γυναίκες που θα γεννούν και θα ανατρέφουν φοβισμένα και συμπλεγματικά παιδιά, που θα γίνουν θύτες ή θύματα. Και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται!
Η 25η Νοεμβρίου καθιερώθηκε από τον OHE, το 1999, ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, προς τιμήν των Αδελφών Μιραμπάλ, τριών πολιτικών ακτιβιστριών από τη Δομινικανή Δημοκρατία, οι οποίες δολοφονήθηκαν βάναυσα το 1960, με εντολή του δικτάτορα Ραφαέλ Τρουχίγιο.
Την Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, στις 5 μμ, καλούμε όλους σε συναυλία στην πλατεία Κλαυθμώνος, στην ιερή μνήμη των δολοφονημένων γυναικών στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο! Συμμετέχουν οι Αγγελική Τουμπανάκη, FEM RAP, Λεωνίδας Μαριδάκης και άλλοι καλλιτέχνες.
Θα ακολουθήσει πορεία υπό τους ήχους της Ανοιχτής Ορχήστρας.