Τα κινητά σπάνε εύκολα. Η ενσωματωμένη φθορά του προϊόντος έρχεται πάντοτε στην επιφάνεια. Και μάλιστα με έναν τρόπο τόσο χαρακτηριστικό ώστε μονίμως να σου υπενθυμίζει την περιοδικότητά του αντικειμένου. Οι γύρω σου θα στο υπενθυμίσουν σε κάθε ευκαιρία: «Έσπασε το κινητό, πρέπει να πάρεις άλλο». Αλλά δεν θες να πάρεις άλλο. Προτιμάς να αφήνεις τη ρωγμή εκεί που βρίσκεται. Να την κοιτάς να απλώνεται σταδιακά σαν κισσός που σκαρφαλώνει τον τοίχο. Νέα πεσίματα, νέα χτυπήματα, νέες ρωγμές. Και εσύ να αρνείσαι να αλλάξεις κινητό μέχρι η ρωγμή να καλύψει ολόκληρη της επιφάνεια του κινητού.
Με τον τρόπο αυτό, η ρωγμή γίνεται κομμάτι της ψηφιακής εμπειρίας σου, άρα ως έναν βαθμό μέρος του τρόπου που βιώνεις τον κόσμο. Σχόλιο και μαζί αποτύπωση. Η ψηφιακή εμπειρία γίνεται πιο κυριολεκτική μέσα από τη συγκατοίκησή της με τη ρωγμή. Σαν μια ανάγκη που γίνεται πιο κατανοητή μόνο όταν κρύβεται.
Οι ψηφιακές σου συναναστροφές, η επιταχυμένη βιαστική ενημέρωση, η πρόχειρη κατανάλωση γνώμης για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης, οι καταγραφές σου, οι αναμνήσεις σου στις φωτογραφίες. Όλα φιλτράρονται από την παρουσία της ρωγμής. Μέσα στην αναίρεση της απόλυτης καθαρότητας, της απόλυτης ορατότητας, το ψηφιακό περιεχόμενο σταματάει να σου προκαλεί την ψευδαίσθηση της οικειότητας. Είναι και πάλι κάπου μακριά. Δεν κρατάς τον κόσμο στην παλάμη σου. Αυτό που κρατάς είναι μια σειρά από σπασμένες εικόνες. Ενώ μιλάς προσπαθείς να διακρίνεις τι σου απαντάνε ανάμεσα από αχρηστευμένα πίξελ και κενά ανάλυσης στην οθόνη. Και η ρωγμή τότε μοιάζει να σχολιάζει την ποιότητα της ανθρώπινης επαφής σου, τη βιασύνη της επικοινωνίας, την ψευδαίσθηση της ανταλλαγής, το κίβδηλο στην φύση της συγκεκριμένης συνδιαλλαγής.
Χαζεύεις τις φωτογραφίες σου. Αυτή τη συλλογή που ορίζεται κυρίως από την ευκολία που σου παρέχει το κινητό να καταγράψεις, όχι από την ανάγκη να καταγράψεις, ούτε καν από την ανάγκη να θυμηθείς. Η ρωγμή είναι και πάλι παρούσα, σχολιάζει και πάλι. Μια εικόνα διαμεσολαβημένη από μία ρωγμή είναι πιο ρεαλιστική από μια εικόνα καθ’ αυτή. Κάθε ανάμνηση που αντιστοιχεί σε κάθε φωτογραφία εμφανίζεται με το στοιχείο της φθοράς, με τη δύναμη αυτή της ανάπλασης που γεννιέται όταν ξεχνάμε. Γιατί ενώ οι φωτογραφίες σου επιβεβαιώνουν πως θα θυμόμαστε με κάθε τρόπο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, η ρωγμή σου επιβεβαιώνει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, πως η ανάμνηση είναι μαζί και η φθορά αυτού που θυμάσαι συντονισμένη με τη δική σου φθορά. Μέσα από τη ρωγμή ο κόσμος έχει και πάλι το δικαίωμα να φθείρεται και να γερνά. Σε ένα κόσμο που προσπαθεί να σε πείσει για τη καθαρότητά του η ρωγμή σου υπενθυμίζει διαρκώς όλα τα φίλτρα που στέκουν ανάμεσα σε εσένα και τον κόσμο.
Και η ρωγμή μεγαλώνει. Διεκδικεί κομμάτια από την όραση και την ανάμνησή σου. Διεκδικεί κυριολεξία μέσα σε μια μεταφορά δημιουργώντας εκ νέου μία μεταφορά. Είμαστε οι ρωγμές μας. Όχι η φθορά, όχι η παρακμή αλλά το συντελεσμένο αυτό γεγονός, η ελάχιστη ρωγμή που απαγορεύει κάθε τελειότητα, κάθε αψεγάδιαστη επιφάνεια. Ο Λέοναρντ Κοέν το είχε τραγουδήσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: «Υπάρχει μια ρωγμή, μια ρωγμή στο κάθε τί. Από εκεί μπαίνει το φως.» Σε έναν κόσμο που προσπαθεί να αποδείξει σε κάθε κίνηση την τελειότητά του και το αδύνατο της φθοράς εντός του, με τρόπο περήφανο, με τρόπο ανθρώπινο, είμαστε οι ρωγμές μας.