Ένας τρελός χορός, ένα τρελό τσάι-πάρτι φαντασίας όπου ξετυλίγονται οι φιγούρες του Άσπρου Κούνελου με τη Γάτα Τσεσάιρ, του Καπελά με την Κάμπια, της Κόκκινης Βασίλισσας σε ένα ξέφρενο Κροκέ, των αστείων Τουιντλιντάμ και Τουιντλντί, του Χάμπτι Ντάμπτι, που δίνει καινούριο δικό του νόημα στις λέξεις, των Τραπουλόχαρτων-Κηπουρών και των Πιονιών του Σκακιού, καθώς και όλων των μαγικών πλασμάτων της φαντασίας του Λιούις Κάρολ, με βασική πρωταγωνίστρια την Αλίκη. Τη γνωστή Αλίκη, που βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων.
Ο Δημήτρης Αδάμης, αγαπημένος σκηνοθέτης των παιδιών, διασκεύασε τα δύο βιβλία του Λιούις Κάρολ «Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί» και τα μεταφέρει στην πιο μαγική παράσταση για μικρά και μεγάλα παιδιά. Μια παράσταση που δεν «πατάει» στη σκηνή αλλά πάνω από τον χώρο της λογικής. Ο νόμος της βαρύτητας δεν ισχύει και οι κανόνες του θεάτρου φτιάχνονται από την αρχή.
Μέσα σε 80 λεπτά ακολουθούμε τα βήματα της Αλίκης, στο πέρασμα από την παιδικότητα στον κόσμο της ενηλικίωσης. Με τη δύναμη της φαντασίας και πολύ χιούμορ, ζώα και αντικείμενα μιλούν, όλα μικραίνουν και μεγαλώνουν σε ένα θεότρελο σκηνικό, με φαντασμαγορικά κοστούμια και ολοζώντανη μουσική από τους ηθοποιούς του θιάσου.
Να σημειωθεί, δε, ότι η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης προέρχονται από τη Μεγάλη Βρετανία, δίνοντας στους θεατές τη δυνατότητα να γνωρίσουν μελωδίες και παραδοσιακά τραγούδια από την Αγγλία, τη Σκοτία, την Ιρλανδία, αλλά και τον μουσικό πλούτο των Κελτών.
Ποια είναι όμως η Αλίκη και η Χώρα των Θαυμάτων; Ο Δημήτρης Αδάμης μιλά στην Εποχή με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης για τη διαδρομή από την παιδική αθωότητα στην ενηλικίωση και το θαύμα της συνάντησης, εξηγώντας ότι η «Αλίκη είμαστε εμείς».
Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά και δραματουργικά το έργο;
Στην περίπτωση μου, καθώς κάνω συνήθως ο ίδιος τη θεατρική διασκευή, είναι σαν η σκηνοθεσία μου να είναι ένα όραμα που έρχεται παράλληλα και μαζί με τη δραματουργία. Προσπάθησα να οδηγήσω τους ηθοποιούς σε μια πορεία προς κάτι πολύ ανοιχτό, όπως είναι οι δρόμοι που ανοίγει η Αλίκη. Βασικός άξονας της σκηνοθεσίας υπήρξε μια αέναη έκπληξη, που εκπλήσσει και τον ίδιο τον εαυτό της. Θέλησα οι ηθοποιοί να μπουν σε μια διαδικασία απρόσμενης αλλαγής. Ακόμα κι όταν μια φόρμα πήγαινε κάπως να σχηματιστεί, να βρίσκουμε το θάρρος να της βγάζουμε τη γλώσσα, να την αποδομούμε και να τη χτίζουμε ξανά αλλιώς, άλλοι κι εμείς οι ίδιοι. Αυτό το παιχνίδι, που ώρες-ώρες έφτανε στα όρια του θράσους, πότισε όλη τη διαδικασία, με αποτέλεσμα να έχουμε μια παράσταση πολύ έξω από τα όρια της παρουσίασης ενός λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο.
Ποια σύμβολα του έργου σάς κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον;
Οι πόρτες, τα περάσματα κι ό,τι αφήνουμε πίσω. Αυτές οι πόρτες που μετακινούνται μπροστά στα μάτια των παιδιών και λειτουργούν αυτόνομα είναι όλη η αθωότητα του έργου. Επίσης, τα μεγέθη, που στις ζωές μας φαίνονται να είναι δεδομένα, έτσι διδασκόμαστε. Κι αν δεν είναι; Όπως ακριβώς είναι το παιχνίδι των παιδιών αλλά και οι εφιάλτες τους. Αυτά που υποπτεύονται αυτά που φοβούνται και αυτά που δεν τολμούν να αγγίξουν. Τέλος, ο καθρέφτης, το προς τα μέσα μας κοίταγμα. Το κοίταγμα στο αντίθετο είδωλό μας, στην άλλη μας πλευρά. Στην άλλη όχθη της ύπαρξής μας. Άραγε τι υπάρχει εκεί; Ποιος από τους εαυτούς μας είναι εκεί ο κάτοικος;
Στην παράσταση ακολουθούμε τα βήματα της Αλίκης, στο πέρασμα από την παιδικότητα στον κόσμο της ενηλικίωσης. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη «διαδρομή»;
Μοναχική και μοναδική. Ξεχωριστή για το καθένα. Και για αυτό τόσο γοητευτική. Φυσικά πολλές φορές η διαδρομή μας είναι κοινή και με άλλους ή αλλάζει κατεύθυνση αλλά πάντα τον δρόμο μας τον φτιάχνουμε εμείς με τις επιλογές μας. Είμαστε τόσο τυχεροί οι ηθοποιοί που ζούμε τις διαδρομές τόσων πολλών και διαφορετικών προσώπων. Τόσων διαφορετικών χαρακτήρων που πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με μας τους ίδιους. Αλλά είναι μαγικό και ονειρικό και μοναδικό όταν μπορεί να συμβεί. Και είμαστε εκεί να το παρακολουθούμε να συμβαίνει πάντα με έκπληξη.
Μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της παράστασης αναφέρει «Η Αλίκη είμαστε εμείς». Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή ακολουθούν αυτή τη διαδρομή από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Ωστόσο, κατά τη γνώμη σας πιστεύετε ότι η παιδικότητα ή και η παιδική αθωότητα είναι κάτι που νοσταλγούμε ενίοτε;
Νοσταλγούμε τον μη χρόνο, νοσταλγούμε τους ανοιχτούς τόπους της ελευθερίας. Ο Κάρολ λέει τα παιδιά είναι μυθολογικά τέρατα. Και είναι αλήθεια. Μα η πιο μεγάλη αλήθεια είναι η πίστη. Σε ό,τι για τον καθένα, η επιμονή. Αυτό είναι για ’μένα η παιδικότητα που μου αποκαλύφθηκε με την Αλίκη: το πείσμα, η μη εγκατάλειψη, το να αφεθούμε στο όνειρο.
Πώς θα ορίζατε τη «Χώρα των Θαυμάτων»; Πιστεύετε ότι στις μέρες μας δεδομένων των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών υπάρχουν θαύματα; Μπορούμε να πιστέψουμε σε αυτά;
Τα θαύματα είναι οι συναντήσεις. Με τους άλλους, με εμάς. Αυτό είναι και το θαύμα της τέχνης μας. Το θαύμα που παρουσιαζόμαστε πάνω στη σκηνή κάθε φορά. Σαν να είναι η πρώτη, σαν να είναι η μια και μοναδική. Μόνο τότε συντελείται το θαύμα. Το θαύμα σήμερα είναι να μπορέσουμε να είμαστε μαζί. Αν το πιστέψουμε πως μπορούμε, έχει ήδη συντελεστεί. Αυτό με συγκινεί και στην παράσταση.
Διασκευή - σκηνοθεσία: Δημήτρης Αδάμης, σκηνικά - κοστούμια: Δόμνα Ζαφειροπούλου - Μαγικές Σβούρες, κίνηση: Έλενα Γεροδήμου, ενορχήστρωση: Γιώργος Κωνσταντινίδης, μάσκες - κατασκευές: Ιφιγένεια Κωφού , μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Αδάμης, επιμέλεια κοστουμιών: Βάσια Τζοτζοπούλου - Passion Alley, Φωτογραφίες: Ιουλία Λαδογιάννη, βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Ξυδούς, παραγωγή: Μέλισμα Events
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αναστασία Τσιλιμπίου, Γιώργος Γκιόκας, Αντώνης Καραθανασόπουλος, Βασιλίνα Κατερίνη, Μαρία Κωνσταντά, Οδυσσέας Πετράκης, Τάσος Ράπτης
Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 11.30πμ, στο Θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10).