Είναι οραματιστής πολιτικός. Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Μπόρις Πιστόριους διαβλέπει και στα πιο μικρά πράγματα τη μεγάλη εικόνα. Όπως πρόσφατα κατά την παρουσίαση της νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφάλειας και Άμυνας της χώρας, που εκπόνησε μαζί με τον πράσινο υπουργό Οικονομίας και αντικαγκελάριο Ρόμπερτ Χράμπεκ. Στην ουσία πρόκειται για πεζή υπόθεση: Την άμετρη υποστήριξη των γερμανικών εξοπλιστικών εταιριών με στόχο την παραγωγή νέων οπλικών συστημάτων ενόψει του νέου κινδύνου εξ Ανατολών - τη Ρωσία. Όμως ο Πιστόριους καταφέρνει να της δώσει υπερβατικό περιεχόμενο: Η στρατηγική αυτή, είπε, «ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μεταξύ κράτους και [αμυντικής]βιομηχανίας», προσαρμοσμένο πλήρως στο πνεύμα της «Zeitenwende», της «αλλαγής εποχής».
Zeitenwende; Ο όρος αυτός χρησιμοποιούταν παλιότερα αποκλειστικά για να περιγράψει κοσμοϊστορικές αλλαγές με προοδευτικό πρόσημο: Αναγέννηση, διαφωτισμό, νεωτερική εποχή. Ο Πιστόριους του δίνει τώρα αντιδραστικό πρόσημο. Η αλλαγή εποχής συνίσταται στην επιστροφή στον κλασικό μιλιταρισμό και δη από μια κυβέρνηση, στην οποία ηγούνται οι Σοσιαλδημοκράτες. Είχε προηγηθεί βέβαια το «ναι» τους στο ΝΑΤΟ και στις αμερικανικές βάσεις, που κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου μετέτρεψαν τη Δυτική Γερμανία στο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο του κόσμου. Παρόλα αυτά η Γερμανία είχε κατορθώσει να διατηρήσει μια ιδιότυπη στρατιωτική αυτοσυγκράτηση, που εκφραζόταν με διπλό τρόπο: Αφενός (σε αντίθεση προς τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τη Γαλλία) στην αποχή της από στρατιωτικές επιχειρήσεις (στάση που άρχισε να εγκαταλείπεται βαθμιαία μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1991)° και αφετέρου στον χαμηλό αμυντικό προϋπολογισμό της που μέχρι πριν λίγα χρόνια αντιστοιχούσε στο 1,2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (έναντι 2% που απαιτεί για τα μέλη του το ΝΑΤΟ). Κατά τον Πιστόριους το ποσοστό αυτό, αφού ξεπέρασε το 2022 το 2%, θα έπρεπε να φτάσει στο 3% - και ανάλογα μιλιταριστική είναι η σχετική του φρασεολογία.
Αλλά όχι μόνο. Ο υπουργός Άμυνας, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός της Γερμανίας, «σκαρφίζεται» κάθε τι το δυνατό για να υποστηρίξει της εξοπλιστικές εταιρίες. Μεταξύ άλλων θεωρεί δεδομένο, ότι οι ίδιες εκπληρώνουν επαρκώς τις προϋποθέσεις για τη χρηματοδότησή τους από το ειδικό ταμείο επιδότησης ESG (Environment=περιβάλλον, Social=κοινωνική ευαισθησία, Governance=χρηστή διοίκηση) αειφόρων επιχειρήσεων. Έτσι επιτυγχάνει ταυτόχρονα και το greenwashing, το «πράσινο ξέπλυμα» τους. Πράσινα όπλα (στο πλαίσιο ενός οικολογικού πολέμου;) ξεπερνούν σε φαντασία και τις πιο τολμηρές οργουελικές συλλήψεις ή τα καθ´ ημάς «πράσινα άλογα».
Ο Πιστόριους επικαλείται βέβαια πολλούς λόγους για την αναγκαιότητα της πολιτικής του. Με πιο επίκαιρο την απειλή του Ντόλαντ Τραμπ, ότι θα βγάλει τη χώρα του από το ΝΑΤΟ, αν η Ευρώπη δεν πάψει αμέσως να ζει αμυντικά σε βάρος των Αμερικανών. Προς υπενθύμιση: Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ ανερχόταν το 2023 σε 916 δισεκατομμύρια δολάρια, εκείνος όλων των ευρωπαϊκών χωρών μαζί σε 425, ούτε στο μισό των αμερικανικών δηλαδή. Ως πρώτη απόδειξη μιας ευρωπαϊκής «μεταμέλειας» αναμένεται να είναι η ανάληψη της στρατιωτικής υποστήριξης της Ουκρανίας, που μέχρι τώρα επαφιόταν στις ΗΠΑ, από την Ευρώπη και κυρίως από τη Γερμανία. Αυτό σημαίνει πρόσθετες στρατιωτικές δαπάνες ύψους εκατοντάδων δισ. ευρώ, που θα αποτυπωθούν ανάλογα υψηλά και στο ποσοστό του αμυντικού προϋπολογισμού.
Αν ο Πιστόριους θα συνεχίσει και μελλοντικά να είναι υπουργός Άμυνας είναι βέβαια αμφίβολο. Η τελευταία δημοσκόπηση (11.12.2024, πηγή: Wahlrecht.de) δίνει στους Σοσιαλδημοκράτες 16% των ψήφων έναντι 32% στους Χριστιανοδημοκράτες, 18% στην Εναλλακτική Γερμανίας, 13% στους Πράσινους, 6% στη Συμμαχία της Σάρα Βάγκενκνεχτ και μόνο 4%, δηλαδή κάτω από το εκλογικό όριο του 5%, στους μέχρι πρότινος συγκυβερνώντες Ελεύθερους Δημοκράτες – η Αριστερά (Linke) είναι καταβαραθρωμένη στο 3%. Ένας «μεγάλος συνασπισμός» Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του προσεχούς Φεβρουαρίου δεν αποκλείεται αριθμητικά, η γενική άποψη είναι όμως, ότι η χώρα οδεύει προς μια σύμπραξη Χριστιανοδημοκρατών-Πράσινων. Κι αυτή δεν θα άλλαζε τίποτα στην πολιτική που χάραξε ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός.
H σύμπραξη αυτή θα επισφράγιζε καταρχάς το ναυάγιο του μέχρι πρότινος κυβερνώντος «συνασπισμού του φαναριού» (Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Ελεύθεροι Δημοκράτες) υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Όλαφ Σολτς - ο «οικολογικός-κοινωνικός μετασχηματισμός», ήτοι ο υποσχεθής πράσινος καπιταλισμός, έμεινε κατά το πλείστο στα χαρτιά. Ταυτόχρονα θα άνοιγε την πόρτα στην «αστική αναγέννηση», όπως την απαγγέλλεται ο Αντρέας Ρόντερ, πολιτικός σύμβουλος του προέδρου των Χριστιανοδημοκρατών και κατά πάσα πιθανότητα μελλοντικού καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς. «Αναγέννηση» που συγκρούεται μεν πολιτικά με την φασιστοειδή Εναλλακτική Γερμανίας, ευνοεί όμως με την άκρατη νεοφιλελεύθερη και μιλιταριστική πολιτική της την περαιτέρω ενίσχυση της τελευταίας.