Είναι ένα ταξίδι… ένα ταξίδι που είδες να συμβαίνει… κάτι που γίνεται σαν μην σε αφορά… τα σύννεφα ταξιδεύουν… οι άνθρωποι προχωρούν… όλα χάνονται και φέρνουν βροχή… όλα προχωρούν… σε ευθείες σαν και αυτές… σε ράγες που δεν έχουν ακόμη χαραχτεί… νοητές ευθείες… ειπωμένες μόνο στον νου… ξεχνιούνται σημαίνει χάνονται… ξεχνιούνται σημαίνει ποτέ τους δεν υπήρξαν… και το ταξίδι επιστρέφει… πίσω στον εαυτό του… Είναι ένα ταξίδι… ένα ταξίδι που είδες να συμβαίνει… και μεις πού πηγαίνουμε από εδώ… εμείς πού βρισκόμαστε… μέσα στο ταξίδι…
Ο κόσμος είναι όμορφο σημείο για να ζεις… και η ομορφιά κάτι που μπορεί να φανερωθεί… να σου φανερωθεί… δεν είναι εύκολο… πρέπει να ξέρεις να αφαιρείς το αγκάθι… και να τρως το λουλούδι… η ομορφιά είναι ο τρόπος να αφομοιώνουμε… να ενώνουμε… τον εαυτό μας με τον κόσμο… σαν να μην είναι ο εαυτός μας… τον εαυτό μας με την ποικιλία των φαινομένων… με τις εκδοχές του κόσμου… σαν να ερχόμαστε έξω από αυτόν τον κόσμο… είναι σε αυτό τον σκυφτό ορίζοντα που μας δόθηκε… εκεί κατευθυνόμαστε… από εκεί ερχόμαστε… σαν να επιστρέφουμε… να επιστρέφουμε διαρκώς… με έναν λόγο που κομπιάζει… με μια αλήθεια που δεν είναι σίγουρη για τον εαυτό της… Είναι ένα ταξίδι… και όσο μοιάζει με επιστροφή… θα μας παίρνει όλο και μακρύτερα… πίσω από τον ορίζοντα… πίσω από όσα μπορείς να παραδεχτείς… την ποικιλία των εαυτών μας… τους άλλους… το αντίθετό μας… και όσα το επιβεβαιώνουν…
Ό,τι διασχίζουμε… είναι πάντοτε μια απόσταση… πάνω στο στήθος μας… μια διαδρομή… πάντοτε ειπωμένη στη δική μας επικράτεια… γεωγραφία και έκταση δική μας… η ομορφιά πάντοτε σε καλεί… πάντοτε σε καλεί να ενωθείς… όλα τα υπόλοιπα είναι τρόπος… ο τρόπος να το καταφέρεις… ο τρόπος να τα πεις… και για κάποιον λόγο αυτό αρκεί… ίσως αυτό να αρκεί… ο μόνος τρόπος… είναι αυτό που αρκεί… από εδώ ξεκινά… εδώ τελειώνει… από το στήθος… στο στήθος μας… ένα ταξίδι… ένα ταξίδι που είδες να συμβαίνει… από τη μια μεριά του στήθους στην άλλη… σε διασχίζεις… και αυτό είναι άπειρο…
Και όλες αυτές οι παραλλαγές… οι παραλλαγές της ομορφιάς στον γύρω κόσμο… βιαστικές… πλαστικές… λείες επιφάνειες… εκτάσεις χωρίς αντιστάσεις… ανέξοδες… χωρίς πέπλα… χωρίς φανερώσεις… χωρίς αποκρύψεις… χωρίς υπενθυμίσεις… παραλλαγές μια απώλειας… μιας απουσίας… ο τρόπος των πραγμάτων να λείπουν… ο τρόπος της ομορφιάς να απουσιάζει…
Η ποίηση είναι ο τρόπος… ο τρόπος της ομορφιάς να μας λέει… πως είναι εφικτή… εφικτή ακόμα και μέσα στη γλώσσα… ακόμα και μέσα στη ενότητα που συγκροτεί τον κόσμο μας… μέσα στα ατελή εργαλεία μας… το μόνο που έχουμε για να καταλάβουμε… ακόμα και εκεί… ακόμα και στη στιγμή… που αποδεικνύει το αντίθετό μας… κάτι πρέπει να διαρκεί… κάτι μέσα σε όλα αυτά πρέπει να διαρκεί… ακόμα και αν είναι απλώς ένα ταξίδι… από τη γλώσσα στη σιωπή… από τη σιωπή στη γλώσσα… κάτι διαρκεί… Είναι ένα ταξίδι… ένα ταξίδι που είδες να συμβαίνει… τα σύννεφα ταξιδεύουν… οι άνθρωποι προχωρούν… όλα χάνονται και φέρνουν βροχή… η βροχή που έρχεται… το ταξίδι μας μέσα στη βροχή…
*Γραμμένο ως φόρος τιμής στην αφροαμερικανή ποιήτρια Nikki Giovanni, που έφυγε την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή ένα ποίημα της.