Η «Εποχή» αναδημοσιεύει συνέντευξη του γγ του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Φάxντ Σουλεϊμάν (Fahd Suleiman) στην αραβική εφημερίδα Al-Quds Al-Arabi[1].
Τo Δημοκρατικό Μέτωπο πιστεύει ότι ο οδικός χάρτης για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος διέπεται από τους ίδιους στόχους εθνικής εμβέλειας που κατηύθυναν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, όλες αυτές τις δεκαετίες, υπό την αιγίδα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestinian Liberation Organization-PLO), τους οποίους παρουσιάζει διεξοδικά ο ηγέτης της παλαιστινιακής Αριστεράς, Φάxντ Σουλεϊμάν, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην αραβική εφημερίδα.
Οι διαπραγματεύσεις στη μεταπολεμική, διπλωματική αρένα προϋποθέτουν την υλοποίηση όλων των αποφάσεων που ελήφθησαν στις διεργασίες για την επίτευξη πολιτικής ενότητας, στη Διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο, στις οποίες συμμετείχαν όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις -που συμπεριλαμβάνουν τη Φατάχ και τη Χαμάς- και έχουν ως απώτερο στόχο τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Μόνο ενωμένοι θα αποτρέψουν την εθνοκάθαρση/γενοκτονία του λαού τους.
.jpg)
Έχει συντελεστεί πρόοδος όσον αφορά την επίτευξη ενότητας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και τη διακυβέρνηση της Γάζας βάσει της «Διακήρυξης του Πεκίνου» όταν τελειώσει ο πόλεμος;
Πιστεύουμε ότι με τη λήξη του πολέμου το ζήτημα της διαχείρισης της Λωρίδας της Γάζας δεν είναι διακριτό ζήτημα, αντίθετα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το παλαιστινιακό εθνικό σχέδιο. Όταν τέθηκε το θέμα, εμείς στο Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης πήραμε την πολιτική πρωτοβουλία να παρουσιάσουμε το όραμά μας, που εδράζεται στα θεμέλια της συναίνεσης. Στις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Πεκίνο, την 23η και 24η Ιουλίου, όπου συμφωνήθηκαν οι όροι της ομώνυμης διακήρυξης, αποφασίστηκε η συγκρότηση προσωρινής ηγεσίας. Σε αυτό το ηγετικό σχήμα θα συμμετέχουν οι γενικοί γραμματείς όλων των παλαιστινιακών πολιτικών δυνάμεων και άλλες σημαντικές προσωπικότητες και θα αποτελέσει την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφιλίωσης. Θα αναλάβει την αντιμετώπιση των κρίσιμων εξελίξεων στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, με τρόπο που θα διασφαλίζει τη συνεχή διασύνδεση, γεωγραφικά και πολιτικά, των δύο εδαφικών ζωνών και θα αποτρέψει το διαχωρισμό τους.
Για τη Γάζα αποφασίστηκε η συγκρότηση επιτροπής/υπουργικού συμβούλιου που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της Λωρίδας. Τα στελέχη της, όσο και οι επιστημονικοί σύμβουλοι χάραξης πολιτικής, θα προέρχονται από τη Γάζα, ενώ ένας εκ των υπουργών θα έχει το αξίωμα του αντιπρόεδρου της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφιλίωσης, της οποίας θα αποτελεί αναπόσπαστη συνιστώσα. Το έργο της θα απορρέει βάσει σχεδίου που θα έχει εκπονηθεί. Η κυβέρνηση το επιτρέπει. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποτραπούν «εναλλακτικά σχέδια», που προωθούνται από πολιτικούς κύκλους εκτός της πατρίδας μας, τα οποία πιστεύουμε ότι όλα, ανεξαιρέτως, απειλούν την εδαφική ακεραιότητα του κράτους της Παλαιστίνης και επιδιώκουν, καταρχάς, τον διαχωρισμό μεταξύ της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.
Εάν συνεχιστεί ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, πιστεύετε ότι μπορεί να επέλθει μόνιμη κατοχή της Γάζας και εγκατάσταση των ισραηλινών εποίκων στη Λωρίδα;
Δεν αμφισβητούμε ούτε μια στιγμή τις προθέσεις του κατοχικού κράτους και τα σχέδια που εξυφαίνει, για την προσάρτηση ολόκληρης της παλαιστινιακής γης και τον εκτοπισμό του λαού μας. Για τη Δυτική Όχθη, ειδικότερα, αποσκοπούν στην προσάρτηση της στο Ισραήλ και τη μετατροπή της σε «ζώνη ασφαλείας», αφού προηγουμένως θα έχει «αδειάσει» από τους αυτόχθονες κατοίκους της. Ταυτόχρονα στη Βόρεια Γάζα είναι σε εξέλιξη η εκτόπιση των παλαιστίνιων από την περιοχή, ενώ εισακούγονται όλο και περισσότερο οι «εκκλήσεις» εξτρεμιστικών κύκλων για ανοικοδόμηση οικισμών στη Γάζα, στα πλαίσια δημιουργίας του λεγόμενου «Μεγάλου Ισραήλ». Ήδη στις διαπραγματεύσεις, έστω και έμμεσες, που είναι σε εξέλιξη με τους ισραηλινούς, έχουν αρχίσει να συζητιούνται όλα αυτά τα θέματα. Από τη δική μας πλευρά εμείς έχουμε θέσει τους εξής στόχους και σε αυτό το νέο γύρο διαπραγματεύσεων: τον τερματισμό των εχθροπραξιών, μόνιμη κατάπαυση του πυρός, την πλήρη αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από ολόκληρη την εδαφική επικράτεια της Γάζας και τέλος, όπως ανέφερα προηγουμένως, τη διεύρυνση της εξουσίας της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφιλίωσης στη Γάζα που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του κράτους της Παλαιστίνης.
Η Δυτική Όχθη μπορεί να καταστεί ο επόμενος στόχος για την κυβερνώσα Δεξιά και την αντιπολίτευση του Ισραήλ;
Η θέση της Δυτικής Όχθης στο σιωνιστικό σχέδιο ποτέ δεν ήταν διφορούμενη. Για το κατοχικό κράτος και τη φασιστική ηγεσία του η περιοχή αποτελεί το επίκεντρο του εποικιστικού σχεδίου. Η υλοποίηση του προϋποθέτει τη συνολική προσάρτηση της γης μας, για την ίδρυση του «Μεγάλου Ισραήλ». Οι δηλώσεις Νετανιάχου στα διεθνή φόρα(fora) όταν παρουσίασε χάρτη του Ισραήλ στον οποίο είχε προσαρτηθεί πλήρως η Δυτική Όχθη, συνιστούν μια de facto πολιτική απόφαση του κατοχικού κράτους. Όπως είναι προφανές, σε αυτές τις ομιλίες δεν υπήρξε καμία αναφορά στο κράτος της Παλαιστίνης. Ομοίως αυτό επιδιώκει και ο υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής της Διοίκησης Εποικισμών, Μπ. Σμότριχ, στο σχέδιό του: να προσαρτηθεί η Δυτική Όχθη και να εκτοπιστούν οι κάτοικοι της. Πάντα ο στόχος τους ήταν να αφαιρέσουν από τους πολίτες την εθνική τους ταυτότητα και να εξαλειφθεί κάθε πιθανότητα ίδρυσης μιας ανεξάρτητης πολιτικής οντότητας με τη σύσταση παλαιστινιακού κράτους, σύμφωνα με τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Η πιο σημαντική απόφαση των Οργανισμών του Ο.Η.Ε είναι η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης να χορηγήσει στο κράτος της Παλαιστίνης το καθεστώς του «κράτους- παρατηρητή», στα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και να αναγνωρίσει το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων.
Οι παλαιστίνιοι θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους, από όπου εκτοπίστηκαν στη γη της ιστορικής Παλαιστίνης το 1948. Η «Πλημμύρα της Αλ Άκσα», ο «Οκτωβριανός Πόλεμος», διέκοψε, προσωρινά, το σχέδιο Νετανιάχου, ο οποίος επέστρεψε ξανά στην υλοποίηση του. Ξεκίνησε από τότε που ανέλαβε την εξουσία το τέλος του 2022 και εργάστηκε πυρετωδώς τον προηγούμενο χρόνο για να το εφαρμόσει. Τώρα πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη χρονική συγκυρία για να επιστρέψει στην αναβίωση αυτού του αποικιοκρατικού σχεδίου, που προβλέπει την προσάρτηση εδαφών που ισοδυναμούν με το 82%, τουλάχιστον, της συνολικής επικράτειας της Δυτικής Όχθης στο κατοχικό κράτος.
Ποια είναι τα σενάρια της «επόμενης μέρας» για την Παλαιστίνη μετά τη λήξη του πολέμου και με ποιο τρόπο θα τα αντιμετωπίσετε;
Από το 1948, όταν επίσημα ξεκίνησε η Νάκμπα, έως σήμερα αντιμετωπίζουμε διευθετήσεις που αποσκοπούν στο να εξαλειφθούν τα νόμιμα δικαιώματα και τα εθνικά συμφέροντα του λαού μας, που προωθούνται από κύκλους της Δυτικής Αμερικής και γενικότερα του Ατλαντικού . Το ψήφισμα 181 (II) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, της 29ης Νοεμβρίου 1947, εμπίπτει στη «λογική» αυτών των διευθετήσεων, το οποίο προβλέπει τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης. Από τότε ο λαός μας καλούμενος να αντιμετωπίσει αντίστοιχες «λύσεις», μάχεται, διαχρονικά, για την ελευθερία, την ανεξαρτησία της πατρίδας του και το δικαίωμα της επιστροφής για τους πρόσφυγες, σύμφωνα με τα ψηφίσματα και εν γένει τη διεθνή νομολογία που εγγυώνται τα νόμιμα δικαιώματα του.
Τα σενάρια για την επόμενη μέρα στην Παλαιστίνη, μετά τον τερματισμό του πολέμου, έχουν ήδη τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα. Όπως ήδη γνωρίζουμε, είναι σε εξέλιξη το σχέδιο προσάρτησης της παλαιστινιακής γης από το Ισραήλ. Εναλλακτικά υφίσταται η «λύση» των δύο κρατών σύμφωνα με τους όρους του κατοχικού κράτους, ενώ αναμένεται η ολοκλήρωση της «Συμφωνίας του Αιώνα», με τη δεύτερη θητεία του Ντ. Τράμπ. Συνοψίζοντας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύο διευθετήσεις: η πρώτη που ζητείται από τη διεθνή κοινότητα και η δεύτερη που δρομολογείται από τις Η.ΠΑ και το Ισραήλ, όπως τις περιέγραψα προηγουμένως.
Εμείς, ως Δημοκρατικό Μέτωπο, ζητάμε την αναδιοργάνωση του παλλαϊκού αγώνα και την ανασύνταξη των παλαιστινιακών δυνάμεων, με βάση τους συμφωνηθέντες όρους που περιέχονται στη «Διακήρυξη του Πεκίνου» και τις αποφάσεις των θεσμικών οργάνων της PLO και πιο συγκεκριμένα του Εθνικού και του Κεντρικού της Συμβούλιου.
Θα πρέπει να υπάρξει άρση της αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ και διακοπή συνεργασίας, κάθε μορφής, στον τομέα της ασφαλείας και της οικονομίας, να προβούμε σε μποϋκοτάζ.
Θα πρέπει να συνταχθεί ένα σοβαρό, εθνικό, στρατηγικό σχέδιο, που θα εγγυάται το δικαίωμα του λαού μας στην αντίσταση, κάθε μορφής, για να υπερασπιστούμε τη γη μας και να αποτρέψουμε τα «εναλλακτικά» σχέδια εποικισμού της Παλαιστίνης. Ταυτόχρονα απαιτείται η ενίσχυση των συμμαχιών του λαού μας με τα κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, που αγωνίζονται για την απελευθέρωση μας, όπως επίσης και με εκείνες τις χώρες που στέκονται στο πλευρό μας για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Απευθυνόμαστε προς τα κράτη-μέλη του Ο.Η.Ε: παραχωρήστε στην Παλαιστίνη μια ολοκληρωμένη ένταξη, να αποδοθεί στη χώρα μας η ιδιότητα του πλήρους μέλους στον Οργανισμό. Απομονώστε το κράτος κατοχής, ως μια αδίστακτη κρατική οντότητα που επαναστατεί ενάντια στους νόμους και τα ψηφίσματα της διεθνούς κοινότητας. Το κατοχικό κράτος διεξάγει ένα γενοκτονικό πόλεμο κατά του λαού μας, έχοντας ως επικεφαλής ηγέτες που καταζητούνται από διεθνείς δικαιοδοτικούς οργανισμούς. Η θέση τους είναι μπροστά στο εδώλιο του δικαστηρίου και πίσω από τα κάγκελα των φυλακών, πουθενά αλλού.
Πώς αξιολογείτε την στάση ευρωπαϊκών και άλλων χωρών όσον αφορά την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης; Πως πρέπει να οριοθετείται το παλαιστινιακό ζήτημα;
O λαός μας έχει διανύσει πολύ δρόμο για να κερδίσει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, από τις χώρες της διεθνούς κοινότητας. Έως τώρα 143 χώρες έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, ενώ ταυτόχρονα η Γενική Συνέλευση έχει παραχωρήσει μια έδρα στο κράτος μας, ώστε να μπορεί, τώρα, να ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα. Επιπρόσθετα η γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της Χάγης (Διεθνές Δικαστήριο), αν και δεν είναι δεσμευτική ωστόσο έχει βαρύτητα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, αφαίρεσε από την ισραηλινή κατοχή την υποτιθέμενη νομιμότητά της και ζήτησε την αποχώρησή της από τη γη μας.
Εντός αυτού του πλαισίου, της διεθνούς νομιμότητας, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα των λαών στην ελευθερία και έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Όμως άλλες κρατικές οντότητες στις διαπραγματεύσεις για την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης αποδέχονται, έμμεσα, το εποικιστικό status quo, παρόλο που μιλούν για τη «λύση των δύο κρατών». Εμείς τους λέμε: αφού την αποδέχεστε και συμφωνείτε εκ των προτέρων με τη σύσταση του κράτους της Παλαιστίνης, ως δεύτερο κράτος εκτός του ισραηλινού, γιατί δεν το αναγνωρίζετε;
Θεωρούμε ότι οι πιέσεις που ασκούνται σε αυτές τις χώρες - και δεν αναφερόμαστε στο σιωνιστικό λόμπι - αποτελούν την αιτία που μας εμποδίζει να κερδίσουμε την αναγνώριση του κράτους μας. Όμως πιστεύουμε ότι όλο και περισσότερα κοινωνικά κινήματα από την Ευρώπη και από άλλες χώρες του κόσμου, που αγωνίζονται για την ελευθερία μας, θα εντείνουν την πίεση στις κυβερνήσεις και στα κοινοβούλια να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος.
Λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη δυναμική αλληλεγγύης από την παγκόσμια κοινωνία των πολιτών στην επίτευξη του στόχου μας, θα πρέπει να τον εντάξουμε στον αγώνα μας εναντίον της ισραηλινής κατοχής και να εδραιώσουμε την ενότητα των παλαιστινιακών πολιτικών δυνάμεων. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί: να παρουσιάζουμε τον αγώνα του λαού μας εναντίον της κατοχής ως εθνικοαπελευθερωτικό και όχι απλώς να παρουσιάζεται ότι έχουμε Αρχή που διαθέτει περιορισμένες εξουσίες. Και αυτή ακριβώς είναι η ουσία της παλαιστινιακής υπόθεσης, ενώ κάποιοι κύκλοι από κοινού με το κατοχικό κράτος προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως ζήτημα το οποίο περιορίζεται μόνο στη χάραξη συνόρων.
Πιστεύετε ότι οι επικείμενες αποφάσεις της νέας κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ για το Μεσανατολικό, εγκυμονούν κινδύνους για την Παλαιστίνη;
Η εμπειρία του λαού μας με την προηγούμενη κυβέρνηση Τραμπ ήταν επώδυνη. Η προηγούμενη θητεία του ρεπουμπλικάνου πρόεδρου δημιούργησε ένα αίσθημα απέραντης πικρίας στην παλαιστινιακή κοινωνία. Ο Ντ. Τραμπ αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, μετέφερε εκεί την πρεσβεία της χώρας του, έκλεισε την διπλωματική αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης στην Ουάσινγκτον και διέκοψε τη χρηματοδότηση της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA). Από την Ουάσιγκτον αναγνώρισε την προσάρτηση του συριακών, αραβικών εδαφών στα Υψίπεδα του Γκολάν στο κατοχικό κράτος, όπως επίσης και το υποτιθέμενο δικαίωμα του να προσαρτήσει το 30% της Δυτικής Όχθης, για να ιδρυθεί το «Μεγάλο Ισραήλ».
Με αυτές τις αποφάσεις, υπονόμευσε τα θεμέλια που έθεσε η διεθνής κοινότητα για την ίδρυση ανεξάρτητου, παλαιστινιακού κράτους. Η αναγνώριση των Η.Π.Α προσέδωσε ισχυρή νομιμοποίηση στη «διευθέτηση» και αμέσως μετά ο Ντ. Τραμπ άρχισε να ανοίγει το δρόμο για τη «Συμφωνία του Αιώνα». Αγνόησε, επιδεικτικά, τα ψηφίσματα των οργανισμών του Ο.Η.Ε. Στη συνέχεια προχώρησε στην ίδρυση της «Συμμαχίας Αβραάμ», για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών χωρών, απομονώνοντας και «αμβλύνοντας» την κρισιμότητα του παλαιστινιακού ζητήματος σαν να είναι απλή ακίνητη περιουσία. Λες και είναι ένα κομμάτι γης, του οποίου τα σύνορα θα χαραχθούν τμηματικά, εδώ κι εκεί. Λες και δεν είναι το ζήτημα ενός λαού υπό κατοχή, που έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Λες και δεν δικαιούται να ανακτήσει την ελευθερία του, να ιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο κράτος και να έχει το δικαίωμα της επιστροφής για τα προσφυγόπουλα του λαού του. Επομένως από τον Τραμπ δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο, ίσως να είναι και χειρότερες οι πολιτικές του αποφάσεις, σε σχέση με την πρώτη του θητεία.
Εμείς το Δημοκρατικό Μέτωπο ζητάμε να σταματήσουμε να εναποθέτουμε τις τύχες του λαού μας σε αίωλες αμερικανικές υποσχέσεις, να σταματήσουμε την πολιτική της προσμονής σε ότι μας έρθει από την Ουάσιγκτον και τη στασιμότητα που επιφέρει στον αγώνα μας. Καλούμαστε να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο, σύμφωνα με τις αποφάσεις της «Διακήρυξης του Πεκίνου» και να οργανώσουμε το λαό μας και όλες τις πολιτικές δυνάμεις, για να για να αντιμετωπίσουμε επερχόμενα «εναλλακτικά» σχέδια, που μπορεί να μην εγγυώνται τα εθνικά μας δικαιώματα.
Πιστεύετε ότι η επιχείρηση της «7ης Οκτωβρίου» επανέφερε το παλαιστινιακό ζήτημα προς άμεση επίλυση από τη διεθνή κοινότητα; Ποιες είναι οι επιπτώσεις της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού σας;
Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η επιχείρηση της «7ης Οκτωβρίου» προκάλεσε σεισμό σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο στην περιοχή μας. Έβγαλε το παλαιστινιακό ζήτημα μέσα από τα ερείπια του αμερικανο-ισραηλινού σχεδίου εξομάλυνσης των σχέσεων του κατοχικού κράτους με τον αραβικό κόσμο και του σχεδίου συγκρότησης του «Αραβικού ΝΑΤΟ». Άλλαξε τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες και τους συσχετισμούς ισχύος καθιστώντας πανανθρώπινο τον αγώνα μας για την ελευθερία.
Έγινε κεντρικό ζήτημα στην προεκλογική ατζέντα ενόψει των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου στις Η.Π.Α και αντίστοιχα σε αρκετές πρωτεύουσες της Ευρώπης, τόσο νομοθετικά όσο και σε επίπεδο εκλογικών αναμετρήσεων.
Το παλαιστινιακό έχει, επίσης, καταστεί κεντρικό θέμα στους Οργανισμούς του ΟΗΕ και πιο συγκεκριμένα της Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, του Συμβούλιου Ασφαλείας, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, του Συμβούλιου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άλλων αντίστοιχων διεθνών οργανισμών όπως ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων, η UNICEF κ.ά.
Η «7η Οκτωβρίου» προκάλεσε σεισμό και στο Ισραήλ, καθώς η θέση που κατείχε στο παγκόσμιο κατεστημένο ως κράτος που προασπίζεται τη δημοκρατία, εξανεμίσθηκε. Εάν λάβουμε υπόψη ότι σε ολόκληρο τον κόσμο αποκαλύφθηκε η φριχτή αλήθεια για τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του Ισραήλ, ότι η επιχείρηση της «7ης Οκτωβρίου» επέφερε ρήγμα στην κοινωνική συνοχή της χώρας, ότι η οικονομία έχει υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα, ενώ προηγουμένως ήταν η «ατμομηχανή» οικονομικής ανάπτυξης στην περιοχή, η οποία αποτελεί, πλέον, αρένα σύγκρουσης των γεωστρατηγικών συμφερόντων των υπερδυνάμεων, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα: Η «Πλημμύρα της Αλ Άκσα» αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή. Οι επιπτώσεις, ο αντίκτυπος αυτής της επιχείρησης ξεπερνούν όχι μόνο τα σύνορα της Παλαιστίνης και της ευρύτερης περιοχής, έχουν διεθνείς προεκτάσεις. Αυτό υπαγορεύει ότι εμείς, ως πολιτική δύναμη, που έχουμε προβεί σε αναλύσεις σε βάθος και αντιλαμβανόμαστε ολιστικά τις συνέπειες της επιχείρησης, θα πρέπει να δράσουμε με τρόπο που θα ενισχύσει την ικανότητά μας να αντέξουμε και να υπερασπιστούμε τις θέσεις μας και τους εθνικούς μας στόχους στα διεθνή φόρα, για να πετύχουμε περισσότερες νίκες επί του πεδίου, στον πολιτικό στίβο και εξίσου σημαντικό σε επίπεδο ηθικής.
Πώς αποτιμάτε τη συμβολή του κόμματος σας αλλά και συνολικά της PLO εάν κάνετε μια ανασκόπηση όσων έχουν συμβεί μετά την «Καταιγίδα της Αλ Άκσα»;
Πιστεύουμε ότι είναι πολύ νωρίς, για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα σχετικά με τη διεξαγωγή της αντίστασης, τόσο από άποψη στρατηγικής όσο και σε επίπεδο τακτικής, ή τη διαχείριση των πολιτικών διαδικασιών, σε επίπεδο διαβουλεύσεων. Άλλωστε η αντίσταση και η πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Εμείς, στο Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δηλώνουμε, κατηγορηματικά, ότι από τη στιγμή που ξέσπασε η «Πλημμύρα της Aλ Άκσα», προβλέψαμε τις συνέπειες αυτής της επιχείρησης για την πατρίδα μας, τους ισραηλινούς, όπως επίσης σε περιφερειακό ακόμα και σε διεθνές επίπεδο. Σε κάθε βήμα, επανεξετάζαμε τις εξελίξεις επί του πεδίου και καταλήγαμε σε πολιτικά συμπεράσματα, βάσει των οποίων δείχναμε ποιές ήταν οι δικές μας θέσεις, πέραν της συμβολής μας στην αντίσταση εναντίον των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής με όλους τους δυνατούς τρόπους και σε όλα τα πεδία. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε, έγκαιρα, τις επιπτώσεις που θα είχε η «Πλημμύρα της Αλ Άκσα», ο νέος «Οκτωβριανός Πόλεμος»[2], στο πολιτικό σύστημα, στην κοινωνία, ειδικότερα για τις συνθήκες διαβίωσης του λαού μας, όπως επίσης και στη διασύνδεση του αγώνα των παλαιστίνιων στην πατρίδα και της διασποράς.
Μπορέσαμε να αποτυπώσουμε τις συνέπειες αυτής της επιχείρησης στη λειτουργία της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, παίρνοντας πολιτικές πρωτοβουλίες και συμβάλλαμε στην αναθέρμανση του διαλόγου μεταξύ των παλαιστινιακών, πολιτικών κομμάτων, με την καταλυτική συμβολή της Μόσχας και του Πεκίνου. Η «Πλημμύρα της Αλ Άκσα» αποτέλεσε τον καταλύτη για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και την αναγκαιότητα ανασύστασης του πολιτικού συστήματος - την ανοικοδόμηση του σε δημοκρατικά θεμέλια - και την αναγκαιότητα διεξαγωγής εκλογών σε όλη την επικράτεια της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ, με το σύστημα της απλής αναλογικής. Η επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου συνέβαλε, επίσης, στον επαναπροσδιορισμό της ισραηλινής πολιτικής σκηνής και ειδικότερα του ισοζυγίου ισχύος κοινωνικών δυνάμεων και κομμάτων, των κοσμικών, φιλελεύθερων, Χαρεντίμ και φασιστικών, εξτρεμιστικών ομάδων.
Εμείς βρισκόμασταν πάντα αντιμέτωποι με άπειρες κριτικές, είμαστε, όμως, πεπεισμένοι ότι χωρίς αντικειμενικές και εμπεριστατωμένες κρίσεις, τίποτα δεν μας εγγυάται ότι θα κινηθούμε σύμφωνα με του εθνικούς μας στόχους, τους οποίους ανέφερα προηγουμένως.
Πιστεύουμε ότι κερδίσαμε πολλά στον αγώνα μας. Η διεθνής κοινότητα έχει πραγματικά πειστεί, ότι δεν θα υπάρξει ασφάλεια στην περιοχή, χωρίς την υλοποίηση μιας ισορροπημένης και βιώσιμης λύσης στο παλαιστινιακό ζήτημα, που να εγγυάται τα νόμιμα, εθνικά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. Η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος. Οποιεσδήποτε αναταράξεις στην περιοχή μας έχουν σημαντικές επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις, ιδίως μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κίνας, της Ρωσίας και του Ιράν, καθώς είναι οι κύριες, εμπλεκόμενες δυνάμεις στην περιοχή μας. Επίσης έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην Ευρώπη και στις μεγάλες, αραβικές χώρες, όπως στη Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ, Υεμένη κ.α.
Πιστεύουμε, ακράδαντα, ότι δεν υπάρχουν νικηφόροι αγώνες χωρίς θυσίες. Εμείς ποτέ δεν λέμε ότι στους πολέμους υπάρχουν απώλειες. Ο παλαιστινιακός λαός διαχρονικά στον αγώνα του για την ελευθερία όπως και σε αυτόν το γενοκτονικό πόλεμο έκανε τεράστιες θυσίες, με δεκάδες χιλιάδες μάρτυρες και τραυματίες - που στην πλειονότητα τους ήταν γυναίκες και παιδιά – και με την πλήρη καταστροφή της Γάζας, ενώ η λιμοκτονία πλήττει τους κατοίκους της, οι οποίοι στερούνται τροφή, πόσιμο νερό και υγειονομική περίθαλψη, καθώς έχει καταρρεύσει - ή εναλλακτικά ισοπεδωθεί - το σύστημα υγείας.
Αυτός είναι ο φόρος αίματος που πλήρωσε ο λαός μας στη Λωρίδα και αντίστοιχα στη Δυτική Όχθη, χωρίς να ξεχνάμε τις θυσίες του αδελφού λαού στο Λιβάνο, της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ και του Ιράν. Έχουμε πλήρη επίγνωση ποιο δύσβατο μονοπάτι επιλέξαμε να προχωρήσουμε και πάντα γνωρίζαμε το μέγεθος των θυσιών που πρέπει να κάνει ο λαός, οι μαχητές και οι ηγέτες μας στον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα, με τους μάρτυρες μας, πάντα, να μας καθοδηγούν. Η Παλαιστίνη αξίζει αυτό το υψηλό τίμημα. Ζητάμε την συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων σε αυτήν την κρίσιμη μάχη. Η έκβαση της θα κρίνει την ίδια μας την ύπαρξη. Συνειδητοποιώντας ότι ο λαός μας βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας του, εμείς, το Δημοκρατικό Μέτωπο, πιστεύουμε ότι το δικό μας όπλο είναι η συμπόρευση και η ενίσχυση της ενότητας στον αγώνα μας σε κάθε μετερίζι που καλούμαστε να δώσουμε, για να μην είναι μάταιες οι θυσίες των αγωνιστών μας.
Πώς οργανώνεται η ζωή των Παλαιστίνιων στους προσφυγικούς καταυλισμούς της διασποράς και ειδικότερα μετά την απαγόρευση λειτουργίας της UNRWA και την εξάπλωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή;
Οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη διασπορά δεν έμειναν μόνοι τους, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαού μας στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην Ασία και στη Λατινική Αμερική. Είναι οι εκπρόσωποι του παλλαϊκού αγώνα που διεξάγει ο λαός μας στην Παλαιστίνη, λαμβάνοντας υπόψη δημογραφικές, κοινωνικές και νομικές παραμέτρους, οι οποίες διαφέρουν πολύ από την κατάσταση στην κατεχόμενη πατρίδα. Ο αντίκτυπος της δική μας μάχης για την ελευθερία τους προσδίδει πολιτική και κοινωνική επιρροή στις χώρες υποδοχής που διαμένουν. Πρόσφατα αποτυπώθηκε στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α και σε ορισμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Στους προσφυγικούς καταυλισμούς οι πολιτικές δυνάμεις παράγουν σημαντικό έργο, έχοντας σφραγίσει με την αγωνιστική τους διαδρομή το Παλαιστινιακό Εθνικό Σχέδιο[3]. Σύμφωνα με τις πρόνοιες του οργανώνουν δικά τους πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και εκπαιδευτικά προγράμματα, όπως και διάφορες κινητοποιήσεις, που εναρμονίζονται με τις δράσεις των λαϊκών ενώσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις οποίες ο λαός μας συμμετέχει στην ξενιτιά, όπως π.χ γυναικείες οργανώσεις, εργατικά σωματεία, οι δάσκαλοι των παιδιών μας, οι καλλιτέχνες και άλλοι.
Στα στρατόπεδα της προσφυγιάς ο λαός μας υποφέρει από τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, με αντίστοιχο τρόπο, όπως και οι πολίτες των χωρών υποδοχής στον αραβικό κόσμο, λόγω της ισραηλινής επιθετικότητας που βιώνουν - ειδικά ο Λίβανος και η Συρία- και της επιβολής κυρώσεων από τις ΗΠΑ. Επιπρόσθετα σε αυτές τις χώρες είναι επίφοβη και η ασφάλεια όλων ανεξαιρέτως, καθώς οι τεχνολογίες που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκαν, μπορούν να τις αποκτήσουν, δυνητικά, τρομοκρατικές οργανώσεις, ενώ, παράλληλα, κάποιες άλλες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην περιοχή.
Στους καταυλισμούς οι πρόσφυγες και οι παλαιστινιακές δυνάμεις από κοινού διεξάγουν έναν ακούραστο αγώνα για τη διατήρηση παροχής υπηρεσιών από την UNRWA, λόγω του πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα που, αδιαμφισβήτητα, έχει το έργο της. Η Υπηρεσία του Ο.Η.Ε διαχρονικά αποτελεί το μοναδικό, σχεδόν, οργανισμό παροχής βοήθειας, που κρατά στη ζωή τους κατοίκους της Γάζας και για αυτούς τους λόγους εκτίθεται σε επιθέσεις.
Το Ισραήλ, απαγόρευσε τη λειτουργία της UNRWA και συμπεριέλαβε την Υπηρεσία του Ο.Η.Ε στον κατάλογο των απαγορευμένων οργανισμών, κατά παράβαση της διεθνούς νομολογίας και των ψηφισμάτων που προβλέπουν τη σύσταση της. Η πρωτοφανής στοχοποίηση της UNRWA συνιστά μια πτυχή της ολομέτωπης επίθεσης που υφίσταται ο λαός μας εντός της χώρας και στη διασπορά από το Ισραήλ και το συνασπισμό δυνάμεων που ηγείται η Αμερική. Για εμάς είναι κομβικό ζήτημα οι συνθήκες διαβίωσης και η εύρυθμη λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών, για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων μας στους καταυλισμούς.
Επιπλέον, το Δημοκρατικό Μέτωπο, από κοινού με τους πρόσφυγες, μάχεται για το δικαίωμα της επιστροφής στη γη τους, στα σπίτια και στα ακίνητα από τα οποία εκτοπίστηκαν το 1948, μια πρόνοια που προβλέπεται στο ψήφισμα 194 του Σ.Α του ΟΗΕ και εγγυάται την επιστροφή τους. Ο δικός μας αγώνας συνέβαλε στο να κρατήσουμε ζωντανό το όνειρο του γυρισμού στην πατρογονική γη, ματαιώνοντας «εναλλακτικά σχέδια» που πρόσβλεπαν στην ακύρωση του δικαιώματος επιστροφής.. Αυτό οφείλεται στον λαό μας, στη βούληση, στη δέσμευση και στη σθεναρή προσήλωσή του να αγωνιστεί για τα νόμιμα δικαιώματά του και πρωτίστως για το δικαίωμα επιστροφής.
Σημειώσεις
1. Ο Φάxντ Σουλεϊμάν παραχώρησε τη συνέντευξη στην εφημερίδα στις 10/12/2024
2. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, γνωστός και ως Οκτωβριανός Πόλεμος, ξέσπασε στις 6 Οκτωβρίου 1973
3. To Παλαιστινιακό Εθνικό Σχέδιο συντάχθηκε τη δεκαετία του '70 και συνοψίζεται στον επαναπατρισμό των προσφύγων βάσει της Απόφασης 194 του ΟΗΕ, την αυτοδιάθεση για όλο τον παλαιστινιακό λαό και την ίδρυση ανεξάρτητου, παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα πριν την 4η Ιουνίου 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.