Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου οι εξαντλητικοί ρυθμοί ζωής καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την καθημερινότητα των μη προνομιούχων πολιτών, η τέχνη οφείλει να αποτελέσει την προμετωπίδα για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς, που θα αξιώσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και που θα απαιτήσει μια καλύτερη ζωή.
Τα επιμέρους κοινωνικά προβλήματα, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στο σύνολό της, καθώς και η επακόλουθη αγανάκτηση έχει αναμφίβολα ευνοήσει τη δημιουργία πολιτών που διακρίνονται από πνευματική πενία.
Οι νέοι της εποχής αναδεικνύεται ως αναγκαίο να επιδοθούν σε έναν αέναο αγώνα πνευματικής ανάτασης και να εμπνευστούν από το παρελθόν, τότε που ο πολιτισμός αποτελούσε ιδεώδες και πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης.
Πρωτίστως, οι λειτουργοί της τέχνης έχουν πανανθρώπινο καθήκον μέσα από τα έργα τους να εκφράσουν κάθε αδύναμο και καταπιεζόμενο συμπολίτη μας. Ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν δύναται να μην ανατροφοδοτεί τα όνειρα κάθε παιδιού, που επιθυμεί να αλλάξει την κοινωνική πραγματικότητα! Τα τραγούδια τα πορτρέτα, τα ποιήματα, αποτελεί αδήριτη ανάγκη να καταδικάζουν την πείνα, την αναξιοκρατία, την κοινωνική αδικία και κάθε άλλη μορφή παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που επικρατεί σε τούτο το «ψεύτη κόσμο». Τα πνευματικά έργα επιβάλλεται να γράφονται για κάθε θύμα και να απευθύνονται σε κάθε κοινωνικό απόκληρο!
Επιπλέον, αποτελεί υπαρξιακή αναγκαιότητα να εγκαταλείψουμε νόθες μορφές ψυχαγωγίας και πνευματικά έργα αμφισβητούμενης ποιότητας, που αντανακλούν υλικές αξίες, προτρέπουν σε έκνομες ενέργειες ή υποβαθμίζουν το γυναικείο φύλο το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται την καταπίεση μέσα σε μια κοινωνία, όπου τα κατάλοιπα της πατριαρχίας συνεχίζουν να επηρεάζουν στάσεις και να διαμορφώνουν αντιλήψεις, όπως αποδεικνύει και η επικαιρότητα!
Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να αντικρίσουμε πιο ξάστερες μέρες από εκείνες που διανύουμε, είναι ανάγκη να αποτυπώσουμε την ομορφιά της ζωής και τον έρωτά μας μέσα από τους στίχους ενός ποιήματος, να δακρύσουμε ακούγοντας ένα τραγούδι και να εκφράσουμε την οργή μας μέσα από μια κραυγή αντικρίζοντας μια ζωγραφιά ή μια φωτογραφία που αποτυπώνει το άδικο, που επικρατεί σε διάφορα μέρη της οικουμένης.
Οι καλλιτέχνες ας γίνουν ο αλληλέγγυος συμπολίτης μας και όλοι μαζί να προτάξουμε αρχές, αξίες και ιδανικά που θα υπερνικούν υλικές δεσμεύσεις, που θα υπερβαίνουν ακόμα και το προσωπικό μας συμφέρον προς όφελος των υπολοίπων.
Μόνο έτσι, αν κατορθώσουμε να κάνουμε «οδηγούς της ελπίδας, τους πρώτους νεκρούς», που θυσιάστηκαν για ανθρώπινα δικαιώματα για μια καλύτερη ζωή, θα επιτύχουμε «ένα μικρό χελιδόνι να φύγει μέσα από τα άγρια γένια μας».