Μοναδικές εμπειρίες από εκδρομές για ποδοσφαιρικούς αγώνες
Το φθινοπωρινό τεύχος #51 του Humba! κυκλοφορεί με ένα μοναδικό αφιέρωμα καθώς οι 50 σελίδες του περιοδικού είναι γεμάτες με αναμνήσεις, εκδρομές, γήπεδα, συγκινήσεις, γκολ, ανατροπές και πλούσιο έγχρωμο φωτογραφικό υλικό, με εξέδρες απ’ όλο το κόσμο. Από το editorial του περιοδικού διαβάζουμε: «“Δεν προσφέρουμε τους συνηθισμένους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Οι ιστορίες μας δίνουν συμβουλές για να λάβεις τη μέγιστη δυνατή εμπειρία από μια μέρα αγώνα”. Με αυτά τα λιτά αλλά περιεκτικά λόγια είχε περιγράψει τον ιδρυτικό του σκοπό, πίσω στο 2015, το περιοδικό Football Weekends, επανοηματοδώντας παράλληλα την έννοια και το περιεχόμενο του groundhopping.
Έως τότε, το ενδιαφέρον που συγκέντρωνε το φαινόμενο του «sports tourism» περιστρεφόταν γύρω από ανιαρές αναλύσεις για ουδέτερους οπαδούς (!) προερχόμενους, κατά κανόνα, από τη βόρεια Ευρώπη, με αρκετό χρόνο και οικονομική άνεση. Ταξιδεύουμε για αριθμούς ή για την εμπειρία; Πηγαίνω σε ένα γήπεδο για να βγάλω σέλφι, να κάνω ένα check-in πόζας ή για παρακολουθήσω έναν αγώνα, να περιηγηθώ στον «ιερό» χώρο μιας ομάδας και του κόσμου της και να παρατηρήσω πώς εγγράφεται στην κοινωνία ένας αθλητικός σύλλογος; Μόδα και τρεντ ή εμπρόθετη και συνειδητή πράξη; Οι «groundhoppers» άρχισαν να εξετάζονται ως ξεχωριστή κατηγορία τουριστών, ένα ενδιαφέρον target group για το marketing των τουριστικών γραφείων, δημιουργώντας τάσεις και πακέτα για το (μετα)ποδοσφαιρικό καταναλωτικό κοινό, όπως και ανάλογες προσαρμογές από τις ντόπιες τουριστικές επιχειρήσεις των πιο hot προορισμών.
Από την πλευρά μας κομίζουμε μια διαφορετική αντίληψη και ερμηνεία γύρω από το groundhopping. Μέσα από τα δεκάδες κείμενα που έχουν περάσει από τη γνωστή στήλη του HUMBA!, κατά τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, είμαστε σίγουροι ότι η διαδικασία του να χτίζεις το Σαββατοκύριακο σου ή ένα ταξίδι πάνω στην παρακολούθηση ενός αθλητικού γεγονότος είναι κάτι ιδιαίτερο. Το να εντοπίσεις τον προορισμό, να κλείσεις εισιτήρια, να διαβάσεις για την ιστορία του μέρους και των ομάδων, να αλληλεπιδράσεις με τους ντόπιους, οπαδούς και μη, όπως επίσης και να επισκεφτείς παρακείμενα πολιτισμικά μνημεία ή χώρους συνδεδεμένους με την κουλτούρα μιας κοινωνίας, είναι όλα συστατικά χαρακτηριστικά της groundhopping μυσταγωγίας. Εξού και, όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας το παρόν τεύχος, αποφασίσαμε να δώσουμε περισσότερο χώρο σε μια από τις πλέον δημοφιλείς θεματικές του περιοδικού. Και όχι μόνο.
Με το κλείσιμο ενός έτους από την ισραηλινή στρατιωτική εισβολή στη Γάζα και την εξελισσόμενη δολοφονία του άμαχου παλαιστινιακού πληθυσμού, τα ερωτηματικά σχετικά με την αθλητική ασυλία του Ισραήλ αυξάνονται, με τις αρμόδιες αρχές (UEFA, FIFA) να υπεκφεύγουν συστηματικά, συνένοχοι κομπάρσοι σε ένα ενορχηστρωμένο θέατρο σκιών. Οι απόψεις μας επί της κατάστασης έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια στο τεύχος #49, αλλά όπως γράψαμε και τότε, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για την Παλαιστίνη. Εντός των σελίδων, θα συναντήσετε ακόμα κείμενα και θέσεις για το νέο φορμάτ των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων, τη διακρατική διάσταση της διαμάχης που ξέσπασε γύρω από την Αλγερινή πυγμάχο Ιμανί Κελίφ, την Έιζα Ουίλσον που, μαζί με την Κέιτλιν Κλαρκ, διεκδικούν το τέλος της πατριαρχίας του μπάσκετμπολ, την ιστορία του Ρούντι Γκούντετορφ, το πώς παίχτες όπως ο Ζοάο Φέλιξ γίνονται «αναλώσιμα χαρτιά στα δόντια» των υπερ-ατζέντηδων, την επιρροή του Χόλυγουντ στα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα, βιβλιοκριτικές, εξωγηπεδικά και πολλά άλλα ακόμα, όπως επιφυλάσσουμε σε κάθε τεύχος.
Ως είθισται, σχεδόν κάθε editorial καταγράφει και ορισμένες σημειώσεις μας επί της επικαιρότητας από την εγχώρια συγκυρία. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, οι δυο μπασκετικές διοικήσεις των «αιωνίων» πρόσθεσαν άπλετη χρυσόσκονη στα ρόστερ ή/και στις εγκαταστάσεις τους. Ακολούθως, ανέβασαν κατακόρυφα τις τιμές των εισιτηρίων, διαρκείας και απλών, πραγματοποιώντας ένα αποφασιστικό βήμα προς τη μετατροπή του γηπέδου τους σε χώρο για έχοντες και ελίτ, ή τουλάχιστον σε μη εύκολα προσβάσιμο για πλατιά λαϊκά στρώματα. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να σχολιάσουμε τυχόν φαιδρά αντεπιχειρήματα που εξισώνουν τα βάρη και τις δυνατότητες του απλού κόσμου με διοικήσεις δισεκατομμυριούχων, ούτε στη διαδικασία για το πόσα πράγματι ξόδεψαν για τις νέες αστραφτερές εγκαταστάσεις (ΟΑΚΑ, ας είναι καλά το Ταμείο Ανάκαμψης) ή δεν ξόδεψαν και επιζητούν το ίδιο (ΣΕΦ, υποδομές-ντροπή, ακόμα και με όρους επιχειρηματία-πελάτη) για να έχουν αυτές τις απαιτήσεις. Η ουσία είναι ότι μπροστά στον ερχομό του Ναν, του Βεζένκοφ, του Φουρνιέ, του Οσμάν και τον ηγεμονικό ερυθροπράσινο ανταγωνισμό, κανονικοποιείται μια επαχθής κατάσταση για τους πολλούς, τους δικούς τους πολλούς, χωρίς μάλιστα την παραμικρή αντίδραση».