«Η θεωρία του σύμπαντος»
Το 1974 στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, ο συγγραφέας Γιοχάνες Λάινερτ αποχωρεί από μια τηλεοπτική εκπομπή επειδή ο παρουσιαστής δεν τον αφήνει να υποστηρίξει την άποψη ότι το βιβλίο που έγραψε δεν είναι μυθιστόρημα αλλά πίσω του κρύβεται μια ολόκληρη επιστημονική θεωρία: η θεωρία των πολλών κόσμων ή πολυσύμπαν. Πώς όμως ξεκίνησε όλο αυτό;
Με ένα φλας μπακ πάμε στο 1962 στις ελβετικές Άλπεις όπου σε ένα ξενοδοχείο πρόκειται να διεξαχθεί ένα επιστημονικό συνέδριο Φυσικής. Εκεί πηγαίνει και ο νεαρός φοιτητής Γιοχάνες Λάινερτ με τον επιβλέποντα το διδακτορικό του καθηγητή, Γιούλιους Στράτεν. Στην εργασία του ο νεαρός Γιοχάνες προσπαθεί να υποστηρίξει τη θεωρία του αλλά ο καθηγητής του επιμένει ότι όλα όσα υποστηρίζει σχετικά με την ύπαρξη παράλληλων κόσμων αποτελούν εικασίες και αδυνατούν να στοιχειοθετηθούν.
Κάτι όμως συμβαίνει στις χιονισμένες Άλπεις. Πρώτα απ’ όλα η εμφάνιση του καθηγητή Μπλούμπεργκ, ενός άνδρα που δεν φαίνεται να πολυσυμπαθεί ο Στράτες, ύστερα δυο παιδιά, ο Τζόνι και η Σούζι και τέλος μια όμορφη και μυστηριώδης πιανίστρια, η Κάριν, που γοητεύει τον Γιοχάνες και την ερωτεύεται. Μόνο που όλα αυτά τα πρόσωπα συμπεριφέρονται παράξενα, φαίνεται να συνδέονται μεταξύ τους αλλά σα να μην έχουν σχέση με τα όσα συμβαίνουν στο ξενοδοχείο. Κι όταν όλα αυτά συνδέονται με ανεξήγητους θανάτους, περίεργα φυσικά φαινόμενα και πράγματα που συμβαίνουν σε υπόγειες στοές που υπάρχουν στην περιοχή, η αμφισβητούμενη θεωρία του Γιοχάνες Λάινερτ φαίνεται πως έχει βάσεις.
«Η θεωρία του σύμπαντος» του Τιμ Κρέγκερ είναι ένα μυστηριώδες θρίλερ όπου εμπλέκεται το στοιχείο του φανταστικού με την επιστημονική φαντασία. Μια ταινία γρίφος, στην οποία συμβαίνουν διάφορα παράδοξα γεγονότα που όσο περνά η ώρα το κουβάρι μπλέκεται όλο και περισσότερο. Όμως ο Κρέγκερ διευθύνει με επιδεξιότητα το λαβυρινθώδες, σκοτεινό και μυστηριώδες σενάριο που συνέγραψε με τον Ρόντερικ Βάριχ και δεν αφήνει το ενδιαφέρον να μειωθεί αλλά αντίθετα, χαλιναγωγεί το υλίκό του με τέτοιον τρόπο ώστε η μία έκπληξη να υποδέχεται την άλλη και τα ανεξήγητα να ακολουθούν το ένα το άλλο. Κι όταν πλέον όλα έχουν φτάσει στην κορύφωση, ο σκηνοθέτης αποφασίζει να περάσει στον επίλογο. Συμμαζεύει λίγο-λίγο το υλικό του αλλά δεν δίνει έτοιμες λύσεις, αφήνει κάποια κενά που προφέρονται για διερεύνηση από τους θεατές. Είναι σαν κλείνει το μάτι πονηρά και να θέτει το ερώτημα: «μήπως υπάρχουν κι άλλοι παράλληλοι κόσμοι;».
Με θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία ο Τιμ Κρέγκερ επιλέγει να χρησιμοποιήσει έντονες φωτοσκιάσεις φέρνοντας στο νου εικόνες γερμανικού εξπρεσιονισμού. Τοποθετεί την κάμερά του έτσι, ώστε και με τη χρήση κατάλληλων φακών, να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Ο σκηνοθέτης «παίζει» και με τον χρόνο. Το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν αλλά μπορεί το ένα να μπαίνει στη θέση του άλλου! Και δεν χάνει την ευκαιρία να δει το μέλλον, όχι μόνον του ήρωά του, αλλά και το μέλλον της Ευρώπης. Η οποία οικοδομήθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επάνω στα ερείπια που δυστυχώς μαζί τους θάφτηκε και η μνήμη. Κι αυτή η ιστορική μνήμη του μίσους δεν πρέπει να ξεχαστεί για να μην επαναληφθεί.
Η ταινία-γρίφος του Τιμ Κρέγκερ τελικά, είναι ένας στοχασμός και μια αγωνιώδης αναζήτηση διεξόδου. Το παρελθόν πέφτει σαν βαριά σκιά επάνω στο παρόν και το μέλλον. Και το σινεμά αφουγκράζεται την αγωνία και δημιουργεί μικρές αθόρυβες ιστορίες, μικρά κινηματογραφικά διαμάντια που προσπαθούν να φωτίσουν τα ερέβη της ανθρώπινης κατάστασης.
Η στήλη του σινεμά θα απουσιάσει για δύο εβδομάδες. Θα επανέλθουμε στις 18 Ιανουαρίου 2025! Ευτυχισμένο, ειρηνικό και με υγεία το 2025!