Λίγο πριν κλείσει τα 90, πέθανε ο γιατρός Γιώργος Γρηγοριάδης, μια εξαιρετικά πολύπλευρη προσωπικότητα της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς. Στρατιωτικός γιατρός και αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, αγωνιστής κατά της δικτατορίας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εσωτερικού, δήμαρχος δυο φορές Νέου Ηρακλείου, αντιπρόεδρος της Λυρικής Σκηνής, δημιουργός μιας πλούσιας πινακοθήκης, πασίγνωστος γιατρός, πρώτα απ’ όλα των φτωχών, πάντα στην Αριστερά, έως το τέλος στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ δύσκολο να ανασυνθέσει κανείς μια τόσο σύνθετη προσωπικότητα, με μόνο πλεονέκτημα ότι υπήρξαν, για ένα διάστημα, συγκάτοικοι στις φυλακές Κορυδαλλού.
Ξεκινώ από τη συγκατοίκηση. Ένας στρατιωτικός γιατρός, απότακτος αξιωματικός, καταφθάνει μαζί με την πιο βαριά, κομμουνιστική ηγεσία που δρούσε στην παρανομία! Ήταν για μας, νέα παιδιά τότε, επιβεβαίωση μεν της αίγλης της ιδεολογίας μας, αλλά ταυτόχρονα και ασυνήθιστο. Η γνωριμία μας γρήγορα επιβεβαίωσε ότι «αυτός ο νέος και στρατιωτικός» υπήρξε ζεστός και προσιτός σύντροφος, του δοσίματος, πιο ρομαντικός και από εμάς. Που γρήγορα έγινε ο γιατρός της φυλακής μας, με απαντήσεις και θεραπευτική αγωγή –εκών άκων– για όλα και βέβαια για τα όσα απότοκα, ψυχολογικά, από τη στέρηση της ζωής. Καλός συζητητής και σύμβουλος προπαντός των νέων κρατούμενων.
Θα συνεχίσω με αποσπάσματα μιας αντιπροσωπευτικής του συνέντευξης στην Εποχή (19/4/2016) που έδωσε στον Πέτρο Ζούνη. Τίτλος: «Ένας άθεος αξιωματικός, αντίπαλος της χούντας». Θυμάται: «Όταν μου δόθηκε να συμπληρώσω μια δήλωση, εκεί όπου έλεγε θρήσκευμα, έβαλα παύλα. Έγινε χαμός. Άθεος αξιωματικός! Δεν με έδιωξαν γιατί ήμουν ο καλύτερος φοιτητής».
Κάθε μέρα με την Αυγή στο χέρι, τον απέταξαν αμέσως. «Πιάστηκα μαζί με τους άλλους “επικίνδυνους κομμουνιστές” το 1972. Με Δρακόπουλο, Παρτσαλίδη κ.ά. Ήμασταν μία ομάδα, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Τσίρκας, εγώ, στην Επιτροπή Πόλης για τα πολιτιστικά και η Καθηγήτρια Άσπα Παπαθανασοπούλου, επί των πολιτικών, σύνδεσμος με την Κεντρική Επιτροπή». «Στη δίκη, μεταξύ άλλων, ήλθαν ως υπεράσπιση η Ξένια Καλογεροπούλου (μαθήτρια της Άσπας), ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο απότακτος αξιωματικός Κονοφάος [...] “ήλθα να υπερασπιστώ τον αξιωματικό μου” είπε όταν “στηλιτεύτηκε” από τον πρόεδρο γιατί υπερασπίστηκε έναν κομμουνιστή».
Δήμαρχος Νέου Ηρακλείου υποστηριζόμενος μόνο από ένα μικρό κόμμα δεν ήταν καθόλου εύκολο. «Θυμάμαι την αγάπη του κόσμου, με πήγαν στα χέρια τους στο δημαρχείο. Δεν θα ξεχάσω την παρουσία εκεί του συντρόφου Μήτσου Παρτσαλίδη. Ήταν ο πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος προπολεμικά στην Καβάλα».
Διορίστηκε, επί Οικουμενικής, μέλος του ΔΣ της Λυρικής ως εκπρόσωπος της αυτοδιοίκησης αλλά τελικά έμεινε πέντε χρόνια! «Το είδα στην Αυγή. Παίρνω τηλέφωνο τον Θόδωρο Κατριβάνο, υπουργό Εσωτερικών τότε. “Θόδωρε, γιατί εγώ”; “Γιατί εσείς του ΚΚΕ εσωτερικού είστε κουλτουριάρηδες”, μου απαντά. Ως “κουλτουριάρης” έμεινα πέντε χρόνια». Ήταν φιλότεχνος κι έτσι προέκυψε η πινακοθήκη Γρηγοριάδη. «Άρχισα να αγοράζω έργα τέχνης συνεπικουρούμενος από τον φίλο συνεργάτη, ζωγράφο και ωραίο αριστερό Αλέξη Ακριθάκη. Πριν πεθάνει, μου χάρισε αρκετά έργα του. [...] Αγόρασα έργα του πολλά, μόνο εγώ και ο Ιόλας έχουμε έργα του. Έτσι προέκυψε η πινακοθήκη. Έχω πάνω από 2.500 έργα του 20ού αιώνα».
Και ο κομμουνισμός σήμερα; ρωτήθηκε. «Ο κομμουνισμός είναι πάντα το επιδιωκόμενο. Είναι το αναπόφευκτο της κατάρρευσης του καπιταλισμού». Πώς βλέπει την πρώτη φορά Αριστερά. «Έχω εμπιστοσύνη στον Τσίπρα, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Είναι ευφυής άνθρωπος. Αυτό που θέλει, είναι αυτό που θέλει η πλειοψηφία της κοινωνίας. Ποιος θα τολμούσε να ψηφίσει δωρεάν περίθαλψη 2,5 εκατομμυρίων ανασφάλιστων ανθρώπων μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Μόνο η Αριστερά».
Ο Γιώργος είχε και ένα ασυνήθιστο παράπονο. «Είμαι γιος φεουδάρχη. Ο πατέρας μου είχε 27.000 στρέμματα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τα είχε όλα. Ως γιατρός έβγαζα πολλά λεφτά, παρ’ ότι δεν έπαιρνα από τους φτωχούς. Και ενώ έφυγα από το σπίτι για να απεξαρτηθώ από την οικογένεια, έγινα ξανά πλούσιος. Τι να τα κάνω τα λεφτά;».