Ο Αλμπέρ Καμύ με την τραγιάσκα τερματοφύλακας στην Ρασίνγκ
Το πάθος του Αλμπέρ Καμύ για το ποδόσφαιρο
«Έμαθα ότι η μπάλα δεν φτάνει ποτέ από την κατεύθυνση που την περιμένουμε. Αυτό με βοήθησε στη μετέπειτα ζωή μου, ειδικά στην ηπειρωτική Γαλλία, όπου κανείς δεν παίζει τίμια», είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ. Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει τερματοφύλακας, έμεινε στην ιστορία ως λογοτέχνης και έφυγε από τη ζωή μια τέτοια μέρα, 4 Γενάρη του 1960.
Οκτώβριος του 1957. Η Ρασίνγκ Παρί υποδέχεται τη Μονακό στο «Παρκ ντε Πρενς». Τα «Γαλλικά Επίκαιρα» βιντεοσκοπούν στιγμιότυπα του αγώνα. Σε μια φάση που δεν μύριζε γκολ, από ολέθριο λάθος του τερματοφύλακα της Ρασίνγκ, η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα της παριζιάνικης ομάδας. Οι Μονεγάσκοι πανηγυρίζουν και η κάμερα στρέφεται στην εξέδρα, εκεί όπου ένας δημοσιογράφος πλησιάζει έναν άντρα με καμπαρντίνα και γραβάτα. Είναι ο Αλμπέρ Καμύ, που λίγες μέρες πριν είχε χαρίσει στη Γαλλία ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Καμύ χαμογελά αμήχανα μπροστά στην κάμερα και απαντά στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Επειδή γνωρίζει τη θέση του τερματοφύλακα λέει για το λάθος του γκολκίπερ της Ρασίνγκ: «Ας μην τον καταδικάσουμε. Όταν βρεθείς στη θέση του καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι».
Ο Αλμπέρ Καμύ αγάπησε το ποδόσφαιρο μέσα από την αγωνία του τερματοφύλακα να υπερασπίζεται την εστία ομάδας του. Το 1929 θα ενταχθεί στο δυναμικό ενός μεγάλου συλλόγου στην Αλγερία, της κολεγιακής ομάδας της Ρασίνγκ, η οποία μοιράζεται τα ίδια χρώματα με τη Ρασίνγκ Παρί. Γρήγορα θα πάρει θέση βασικού και οι εμφανίσεις του θα ελκύσουν τους κυνηγούς ταλέντων από τη Μασσαλία. Ο Καμύ ομολογεί ότι προβληματίστηκε σοβαρά μέχρι να επιλέξει τη θέση που του ταίριαζε μέσα στο τερέν. Και αν τελικά κατέληξε να υπερασπίζεται τα δίχτυα της ομάδας του, το έκανε μόνο και μόνο γιατί με τον τρόπο αυτό δεν έφθειρε τις σόλες των παπουτσιών του. Η τρομερή και φοβερή γιαγιά του έλεγχε κάθε βράδυ τα παπούτσια του και αλίμονο αν διέκρινε σημάδια φθοράς. Τότε ο μικρός Αλμπέρ δεν γλίτωνε το ξυλοφόρτωμα. Η τραγική διάγνωση της φυματίωσης θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα το όνειρο μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής καριέρας, οδηγώντας από την άλλη στα μονοπάτια της διανόησης που καταλήγουν στην ύψιστη διάκριση του Νόμπελ το 1957. Η ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του Καμύ τερματίστηκε απότομα το 1932. «Το 1940 προσπάθησα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο στη Γαλλία. Αλλά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Πριν καλά καλά τελειώσει το ημίχρονο, η γλώσσα μου είχε κρεμάσει και θύμιζε εκείνους του σκύλους των Καμπίλ που βλέπεις στις 2 το μεσημέρι στο Τιζί Ουζού». Ειρωνεία; Σύμπτωση; Το Τιζί Ουζού είναι ένα χωριό στην καρδιά της ερήμου. Από εκεί το 1953 το ζεύγος Ζιντάν ξεκίνησε για να πάει στη Μασσαλία. Σαράντα πέντε χρόνια μετά, το παιδί αυτών των Καμπίλ γινόταν ο εθνικός ήρωας της Γαλλίας. Αυτό που πέτυχε ο Καμύ με τη λογοτεχνία, αλλά όχι με τη μπάλα, το ολοκλήρωσε ο Ζιντάν.
Ακόμα κι αν δεν εκπλήρωσε ποτέ το όνειρό του να γίνει τερματοφύλακας, ο Καμύ παρέμεινε φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Με τα χρήματα του Νόμπελ αγόρασε ένα σπίτι στο χωριό Λουρμαρέν, στον γαλλικό Νότο, και τις Κυριακές τις περνούσε στο γήπεδο παρακολουθώντας την τοπική ομάδα των εφήβων να προπονείται ή να αναμετριέται με την ομάδα του γειτονικού χωριού. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να γίνει ο επίσημος χρηματοδότης της, προσφέροντας τις στολές στους μικρούς ποδοσφαιριστές. «Όσα γνωρίζω περί ηθικής τα οφείλω, ειλικρινά, στο ποδόσφαιρο. Τα πιο σημαντικά τα έμαθα στα γήπεδα και στις θεατρικές σκηνές, που υπήρξαν για μένα τα πραγματικά πανεπιστήμια», ομολογεί ο Καμύ, αναγνωρίζοντας πως το ποδόσφαιρο λειτούργησε για τον ίδιο σαν το σχολείο της ζωής. Παιδί λαϊκής οικογένειας, ο Καμύ βίωσε τα παιδικά χρόνια μια φτώχειας γυμνής και αδήριτης, δίπλα σε μια μητέρα που ο Μεγάλος Πόλεμος τής πήρε τον σύζυγο και σε μια γιαγιά σκληρή και αυταρχική. Όταν ύστερα από χρόνια μπήκε στα σαλόνια της γαλλικής διανόησης κουβαλούσε στην προφορά του την ταπεινή καταγωγή του από τη γαλλοκρατούμενη Αλγερία.
Το πάθος του για το ποδόσφαιρο και οι αναμνήσεις του από τις φτωχικές συνοικίες του Αλγερίου τον κράτησαν σε απόσταση από τον συρφετό των παριζιάνων λογίων. Οι άγριες μάχες στα λασπωμένα γήπεδα της παιδικής ηλικίας του ήταν αυθεντικές «μάχες». Γι’ αυτό και αδιαφόρησε για την κοινότητα των ψευτοδιανοουμένων. Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν ο κατ' εξοχήν «ανθρώπινος» συγγραφέας, ο κατ' εξοχήν ανθιστάμενος στην κωμωδία της καθημερινότητας, γι’ αυτό και αγάπησε το λαϊκότερο των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο. Ήταν ένας αναλυτής των «μάταιων πράξεων», όπως γράφει ο ίδιος, θέλοντας να χαρακτηρίσει την αγωνία του θανάτου.
Εν κατακλείδι, ο μεγάλος ουρουγουανός συγγραφέας και λάτρης του ποδοσφαίρου Εδουάρδο Γκαλεάνο θα γράψει για τον Γαλλοαλγερινό: «Χάρη στο ποδόσφαιρο έμαθε να κερδίζει χωρίς να θεοποιεί τον εαυτό του, αλλά και να χάνει χωρίς να αισθάνεται μηδενικό. Εξοικειώθηκε επίσης με τα μυστικά της ψυχής μες στους λαβύρινθους της οποίας έμαθε να διεισδύει αργότερα στο επισφαλές ταξίδι που του επεφύλασσε το λογοτεχνικό έργο του».