"Η Αριστερά τοποθετήθηκε ορθά απέναντι στην πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, πολιτικές που υπηρέτησαν ένα παραγωγικό μοντέλο επίπλαστης ευμάρειας, που στην ουσία του αποδείχθηκε άδικο και αδιέξοδο", έγραψε ο Αλέξης Χαρίτσης. Κάντε παρακαλώ τον κόπο να συγκρίνετε τη δήλωση Χαρίτση, με αυτές του Τσίπρα, του Φάμελου, του Κ.Κ.Ε. και άλλων αριστερών.Η διαφορά είναι τεράστια. Και είναι διαφορά πολιτικής ευθύτητας, εντιμότητας, γενναιότητας. Διαφορά πραγματικού σεβασμού πρός έναν πολιτικό αντίπαλο που έφυγε από τη ζωή και τον συνοδεύουν υμνωδίες, τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού, τετραήμερο δημόσιο πένθος και τόσα άλλα.
Προσωπικά αισθάνομαι περηφάνεια για τη δήλωση αυτή του Χαρίτση. Και, μεταξύ μας, τη θεωρώ συμβατή με την "οργή" της σ.Μαρίας Κατσαντώνη, τη χειμαρρώδη αφήγηση "πιπεράτων ενσταντανέ" του σ.Γιάννη Βράκα, του άρτιου κειμένου του Γιάννη Ανδρουλιδάκη και άλλων σχολίων που έπεσαν στην αντίληψή μου, από όσα- πάρα πολλά- μπόρεσα να παρακολουθήσω. Όπως σημείωσα σε μιά προηγούμενη σύντομη παρέμβασή μου, ήμουν πάντα και είμαι και τώρα αταλάντευτα αντίθετος στην πολιτική Σημίτη και συχνά εξοργιζόμουν, όπως η Μαρία και ο Γιάννης. Ποτέ όμως δε μπόρεσα να δεχτώ μέσα μου και να αντιμετωπίσω τον Σημίτη ως..."λαμόγιο", ενώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη- που η πολιτική τους μοιάζει σε πολλά σημεία- δεν αισθάνομαι το ίδιο.
Ο Σημίτης επαναλάμβανε συχνά το παρακάτω σλόγκαν: " Η Ελλάδα και η ελληνική οικονομία οφείλει, για να προοδεύσει, να προσαρμοστεί με γοργούς ρυθμούς στο διεθνές- παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον". Ζυγίστε όλες τις παραπάνω λέξεις μαζί και κάθε μιά ξεχωριστά. Συγκροτούν ένα πλήρες μέν, αλλά όχι ολιστικό μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα καπιταλιστικής ανάπτυξης για την Ελλάδα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Ο Σημίτης, κατά την κρίση μου, είναι ο πιό- ίσως και ο μόνος- ειλικρινής πολιτικός ηγέτης της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ηταν ο πιό αυθεντικός εκφραστής του "εκσυγχρονισμού" του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους. Με αυτούς τους στόχους ηγεμόνευσε και κυβέρνησε 8 χρόνια. Μετά, η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε!
Πώς γίνεται αυτό; Και πώς σήμερα, μετά τη χρεοκοπία καί 20 χρόνια μετά το τέλος των κυβερνήσεων Σημίτη, ο Μητσοτάκης ξαναχτίζει ηγεμονία που τόσο μοιάζει με αυτήν του Σημίτη; Μήπως τελικά οι πολιτικές αυτές χτίζουν και "αφανείς" κοινωνικές συμμαχίες, ισχυρές, έστω και στο 1/3, απέναντι στα 2/3 των αδικούμενων ή και αποκλεισμένων; Και μήπως αυτό το 1/3 είναι και μεγαλύτερο; Για να είμαι δίκαιος, οφείλω να προσθέσω ότι ο Σημίτης κυβέρνησε ανάμεσα στη δεύτερη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου και στην τετραετία του Κώστα Καραμανλή. Ο "Αντρέας", ως γνωστόν, με το περίφημο τηλεοπτικό διάγγελμά του πρός τον ελληνικό λαό ολοκλήρωσε το φιλολαϊκό-ριζοσπαστικό πρόγραμμά του το 1984 και άνοιξε το δρόμο για τη συντηρητική αναδίπλωση ,που...πλαισιώθηκε από τους Κοσκωτάδες και άλλα μπουμπούκια, παρακμή για την οποία η τότε κοινοβουλευτική- θεσμική Αριστερά αναζήτησε υπέρβαση με το..."βρώμικο '89"!
Η δε κυβέρνηση Καραμανλή 2004- 2009, έκανε τη "ρεμούλα" εθνική πολιτική και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Αυτή η αντιφατική αλλά και τόσο πεισματάρικη αλυσίδα συμφερόντων των διαδοχικών κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου- Κώστα Σημίτη- Κώστα Καραμανλή, έφερε τη χρεοκοπία. Κατά τη γνώμη μου η πολιτική του εκσυγχρονισμού των..." εργαλείων" για την επιτυχή προσαρμογή στον διεθνή ανταγωνισμό είναι πιά αυταπόδεικτα καταστροφική. Όσο δε γίνεται πράξη η διακήρυξη "ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό και τον πόλεμο, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός", η ανάγκη “προσαρμογής” προκύπτει από τα πράγματα. Αυτή, σκέπτομαι, είναι λίγο – πολύ η πικρή αλήθεια.
Από μικρός πίστεψα ότι η κριτική ανάλυση, η εναντίωση, η καταγγελία, η διεκδίκηση, ο αγώνας, είναι αδιαπραγμάτευτα αξιώματα μιας σοβαρής και υπεύθυνης αριστερής πολιτικής.Ταυτόχρονα αυτά τα αξιώματα, όσο τα υπηρετούμε, ανοίγουν νέους δρόμους, γεννούν νέες ιδέες, συγκροτούν(εν δυνάμει) προοπτική. Τώρα που μεγάλωσα, αυτά είναι πεποίθηση ζωής. Ομως, επειδή....το γήρας ουκ έρχεται μόνο, είμαι επισης βέβαιος ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία της πολιτικής Σημίτη χθές ή της πολιτικής Μητσοτάκη σήμερα, αν δεν ανιχνεύσουμε έστω τις δυνατές εναλλακτικές απαντήσεις αναφορικά με το ζήτημα του άλλου αναπτυξιακού – παραγωγικού μοντέλου στην συγκεκριμένη συγκυρία. Δεν μπορέσαμε να το κάνουμε απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου, απέναντι στον Κώστα Σημίτη, απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωστόσο δεν το κάναμε ούτε την τετραετία 2015 έως το 2019, ούτε την τετραετία 2019 – 2023. Παρά το γεγοός οτι πάντα δώσαμε, δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε σπουδαίους και χρήσιμους σε κάθε περίπτωση αγώνες.
Ο Σημίτης ήταν σοβαρός και μετρημένος. Δέν ήταν....φιγουρατζής. Ήταν διαβασμένος. Είχε κύρος. Είχε μυαλό και σκέψη. Είχε αναγνώριση. Είχε στήριξη, θεσμική-οικονομική-λαϊκή. Είχε στόχο. Ηταν αντιστασιακός. Ηταν σοσιαλιστής από τις αρχές του 1960, τότε που ήταν λέξη απαγορευμένη. Ε, τότε γιατί υπέκυψε (ναι ξέρω ότι υπέκυψε) και δέχθηκε την- εκ προοιμίου καταστροφική- Ολυμπιάδα; Η δική μου απάντηση, ως πόρισμα πολιτικής πείρας, είναι ότι: η πολιτική επιλογή κάθε στιγμή και για πολλούς λόγους και αίτιες μπορεί να σε πάει και να μην την πας!
Είναι γι’ αυτό που η τόσο εύστοχη και πολιτικά τίμια δήλωση του Αλέξη Χαρίτση, πρέπει να μας πάει πέρα από τον απελθόντα Κώστα Σημίτη.