«Νίκη (Νουσαΐρ) στη Δαμασκό»: Ο κίνδυνος γενοκτονίας της κοινότητας των Αλεβιτών ολοένα μεγαλώνει.
Συνέντευξη πέντε Τούρκων και Σύριων διανοούμενων, Χαμίντε Ρέντζους, Χακάν Μέρτσαν, Σουλεϊμάν Σ. Ναρλί, Χασάν Σίβρι, Ιμπράχιμ Μοχάμαντ
Αν γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου, σε όλη την ιστορική τους διαδρομή οι Αλεβίτες υπέστησαν αφόρητη καταπίεση και βίαιες επιθέσεις, ενώ, επανειλημμένως, έγιναν απόπειρες «αφομοίωσης» της μειονότητας και διαπράχθηκαν σφαγές εναντίον των μελών της. Στη Συρία, από το 2011 ακούγονται ιαχές με κεντρικό τους σύνθημα φράσεις όπως «Δικτατορία των Αλαουιτών» και «Συριακό Κράτος Αλαουιτών», στις παλλαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών του καθεστώτος Άσαντ, οι οποίες είχαν κυριευθεί από τις παραστρατιωτικές δυνάμεις τζιχαντιστών και κυρίως την ηγεσία τους τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ, το βραχίονα της Αλ Κάιντα στη Συρία.
Η «Εποχή» δημοσιεύει το β΄ μέρος της συνέντευξης με τους τούρκους και σύριους διανοούμενους.
Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Αράβων Αλεβιτών σε δήλωσή της κατήγγειλε τη διεξαγωγή επιθέσεων εναντίον της κοινότητάς σας, ζητώντας την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας. Υπάρχει φόβος εκδίκησης;
Ο όρος «φόβος εκδίκησης» δεν είναι ακριβής, γιατί τα λάθη που έγιναν από το καθεστώς Άσαντ, δεν μπορούν να αποδοθούν στους Αλαουίτες. Η κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ είχε μια ετερογενή διάρθρωση, που συμπεριελάμβανε πολλές διαφορετικές εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες. Στον συριακό στρατό oι μονάδες δεν συγκροτούνταν μόνο από Αλεβίτες, περιελάμβαναν Σουνίτες, Δρούζους, Χριστιανούς και Κούρδους στρατιώτες. Ουδέποτε στοχοποιήθηκε ή σκοτώθηκε σύριος πολίτης επειδή ήταν, απλά, Σουνίτης. Ωστόσο, η αλαουίτικη ταυτότητα του Άσαντ μετέτρεψε όλους τους Αλαουίτες σε στόχους, δημιουργώντας την εσφαλμένη αντίληψη ότι οι Αλαουίτες σκότωναν Σουνίτες. Αυτό το επιχείρημα είναι εντελώς ανυπόστατο. Δημιουργήθηκε σκόπιμα, για να πυροδοτήσει τη θρησκευτική σύγκρουση. Τέτοια ρητορική χρησιμοποιούνταν για να δώσει κίνητρα στις ομάδες τρομοκρατών Σαλαφιστών τζιχαντιστών, ώστε διαπνεόμενοι από αισθήματα εχθρότητας, να εντείνουν τις επιθέσεις εναντίον των Αλαουιτών.
Ποτέ δεν θα δείτε βίντεο που να δείχνει Αλαουίτη να σκοτώνει ένα Σουνίτη, φωνάζοντας «Αλλάχου Άκμπαρ», γιατί αυτές οι ενέργειες αντίκεινται θεμελιωδώς στα διδάγματα, στα πιστεύω και στις πολιτισμικές μας αξίες. Η πίστη των Αλεβιτών καθορίζεται από αρχές που εδράζονται στον ανθρωπισμό και στη φύση, δεν εδράζεται σε παραδεισένια βραβεία με χούρις και σε ιδεολογίες τζιχαντιστών. Οι θρησκευτικές μας πεποιθήσεις δεν περιλαμβάνουν καμία απόπειρα διάδοσης των δικών μας διδαχών ή επιβολής τους με τη βία. Επιπρόσθετα, όποιος δει τις λίστες που δημοσίευσε η φυλακή Σαϊντνάγια (Saydnaya) με τα ονόματα όσων απελευθερώθηκαν, περιλαμβάνουν πολλούς Αλαουίτες.
Αυτό αποτελεί μια ξεκάθαρη ένδειξη, ότι υπέστησαν τεράστια δεινά, βίωσαν απέραντη φτώχεια και αρκετοί σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Άσαντ, καθώς πολλοί Αλαουίτες είχαν ταχθεί, ξεκάθαρα, υπέρ του τερματισμού της δικτατορίας που είχε επιβάλει.
Με ποιο τρόπο οι πολιτικές της κυβέρνησης του Ερντογάν στη Συρία, όπου παρατηρείται αύξηση της θρησκευτικής βίας, μπορεί να επηρεάσει τις υπάρχουσες ισορροπίες στην τουρκική κοινωνία σε σχέση με τη μειονότητάς σας;
Η επέμβαση στη Συρία ξεκίνησε έχοντας ως κίνητρο τη διεξαγωγή ιερού πολέμου εναντίον των Αλαουιτών. Εκδόθηκαν φετφά που καλούσαν σε «τζιχάντ εναντίον των άπιστων Νουσαϊριτών» και στη συνέχεια άρχισαν να καταφθάνουν στη Συρία παραστρατιωτικές δυνάμεις εξτρεμιστών/ ισλαμιστών, από ολόκληρο τον κόσμο. Οι χερσαίοι διάδρομοι της συριακής τζιχάντ διέρχονται μέσω της Τουρκίας. Μετά από το σύνθημα του πρωθυπουργού: «Νίκη (Νουσαΐρ) στη Δαμασκό», πολλές καμπάνιες που διοργανώθηκαν, ζητούσαν «την καταστροφή των διεστραμμένων Νουσαϊριτών».
Συνεπώς τα «θεμέλια» της οργής και του μίσους είχαν ήδη τεθεί και η τουρκική κυβέρνηση φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτήν την έκβαση των γεγονότων. O φθόνος και η μνησικακία καλλιεργήθηκαν για 14 χρόνια και τώρα έχουν μετουσιωθεί σε πύρινες φλόγες εκδίκησης.
H Aλ Κάιντα με την οποία συνδέεται η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ που κατέλαβε τη Δαμασκό, είναι μια οργάνωση που θεωρεί ότι οι Αλαουίτες είναι άπιστοι και διακηρύττει ότι πρέπει να σκοτωθούν. Στη Συρία υπάρχουν, τουλάχιστον, 100 παραστρατιωτικές ομάδες τζιχαντιστών. Οι περισσότερες από αυτές τις δυνάμεις αυτές ενστερνίζονται την ιδεολογία της Aλ Κάιντα που επικεντρώνεται στο δόγμα του Σαλαφισμού. Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, επίσης, ασπάζεται την ίδια ιδεολογία. Για αυτό τον λόγο η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε μια χώρα που τροφοδοτεί το μίσος όλων των εξτρεμιστών- τζιχαντιστών εναντίον των Αλεβιτών.
Η τουρκική κυβέρνηση γνωρίζει για αυτές τις φονικές επιθέσεις στα σύνορα της, όμως δεν αντιδρά και τα ΜΜΕ δεν καταγράφουν τι συμβαίνει. Αντίθετα οι σφαγές των Αλεβιτών ενθαρρύνονται. Εξαιτίας της στάσης της Τουρκίας και της επιρροής που έχει στις ομάδες τζιχαντιστών, που συμπεριλαμβάνουν και τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ, ο κίνδυνος γενοκτονίας των Αλεβιτών ολοένα μεγαλώνει, εάν η διεθνής κοινότητα δεν παρέμβει άμεσα.
Στην παραθαλάσσια εδαφική επικράτεια της Συρίας όπου μένουν οι Αλεβίτες, εντοπίζονται, σε ένα μεγάλο ποσοστό, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της χώρας και της Ανατολικής Μεσογείου. Οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις σχεδιάζουν να μοιραστούν από κοινού την περιοχή. Όμως η Τουρκία ισχυρίζεται ότι είναι, καταρχήν, πατρίδα των Τουρκμένων, έχοντας ως στόχο να αποκτήσει μια ισχυρή θέση ισχύος εκεί. Επιδιώκει να διώξει τους Αλεβίτες από την περιοχή, με απέλαση ή διάπραξη σφαγών και στη θέση τους να εγκατασταθούν οι Τουρκμένοι.
Πιστεύετε ότι διανύουμε μια εποχή (αν)οικοδόμησης αυτοκρατοριών;
Το συριακό πεδίο σύγκρουσης, χωρίς καμία αμφιβολία, έχει μετατραπεί σε εδαφική επικράτεια, όπου ο Σιωνισμός έχει διευρύνει, σε μεγάλο βαθμό, τον έλεγχο, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ο κύριος λόγος που η Συρία γίνεται στόχος επιθέσεων -εντός της εδαφικής της επικράτειας, και εξωτερικών- είναι η προάσπιση της ασφάλειας του καθεστώτος της ισραηλινής κατοχής. Εάν η Συρία είχε υπογράψει Ειρηνευτική Συμφωνία με το κατοχικό κράτος, τότε, πολύ πιθανόν, θα συνεχίζαμε να βλέπαμε τον Άσαντ στη Δαμασκό, όπου θα ανοίγονταν νέοι ορίζοντες και προοπτικές, αντίστοιχες με εκείνες των Βασίλειων και Εμιράτων του Κόλπου. Το κατοχικό κράτος, που δεν έχει τεθεί ποτέ προ των ευθυνών του για τα γενοκτονικά εγκλήματα που διαπράττει, κατέλαβε μέσα σε λίγες ημέρες πολλές περιφέρειες και πόλεις στη Βόρεια Συρία.
Αυτό που συμβαίνει στη Συρία μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι μια νίκη του Ισραήλ, αν και σύντομης διάρκειας.
Οι Άραβες έχασαν τη χώρα που όρθωσε ανάστημα στο κατοχικό κράτος, τις αποικιοκρατικές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα αντιδραστικά καθεστώτα του Κόλπου που το υποστηρίζουν.
Η πολιτική αστάθεια στη Συρία μπορεί περαιτέρω να αποσταθεροποιήσει την περιοχή του Λεβάντε και δυνητικά τη διεθνή κοινότητα;
Η Συρία ως στυλοβάτης του αραβικού κόσμου και της Μέσης Ανατολής διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Είναι άρρηκτα συνδεμένη με τα γειτονικά κράτη και γενικότερα με τους λαούς της περιοχής, λόγω θρησκευτικών και πολιτικών δεσμών και λόγω των εθνοτικών μειονοτήτων εντός της χώρας.
Εάν συνεχιστούν οι υπάρχουσες εύθραυστες πολιτικές συγκυρίες, οι φλόγες του χάους θα εξαπλωθούν στα όμορα κράτη, που συμπεριλαμβάνουν και την Τουρκία. Εντός της, οι κοινότητες Κούρδων και Αλαουιτών δεν θα παραμείνουν αδιάφορες στη διαπιστούμενη πολιτική ρευστότητα, κυρίως εξαιτίας των φονικών διώξεων που υφίστανται οι μειονότητες και των μαζικών εγκλημάτων που συντελούνται καθημερινά στη Συρία.
Ωστόσο εάν η Συρία διαμελιστεί σε μικρότερα κράτη, θα υπάρξουν ολέθριες συνέπειες και για την ευρύτερη περιοχή. Ο διαμελισμός της δύναται να προκαλέσει την εξάπλωση της πολιτικής αστάθειας και σε άλλες χώρες, την Ιορδανία, την Αίγυπτο και κράτη του Κόλπου, με συνέπεια την κατάρρευση των κυβερνήσεων λόγω εθνοτικής και θρησκευτικής ποικιλομορφίας και επιρροής του πολιτικού Ισλάμ. Εάν η επιρροή τζιχαντιστών και Μουσουλμανικής Αδελφότητας προκαλέσει αλλαγή καθεστώτος σε αυτές τις χώρες, έχοντας αποκτήσει τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, τότε, δυνητικά, θα συνιστά απειλή που θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε Κίνα, Ρωσία και ίσως στην Ευρώπη μέσω του Αφγανιστάν, στον αραβικό κόσμο και στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, όπως Τουρκεστάν, Τουρκμενιστάν και Καζακστάν. Όσο για τον αραβικό κόσμο, έως τώρα, έχει ρόλο παρατηρητή σε όσα συμβαίνουν, αν και χώρες όπως η Αίγυπτος, τα Αραβικά Εμιράτα και η Ιορδανία φοβούνται την αυξανόμενη επιρροή των Τζιχαντιστών και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Συρία και ακόμα πιο πολύ τη νίκη τους.