Ο κόσμος μας είναι ό,τι γνωρίζουμε γι’ αυτόν και έχει όρια. Οτιδήποτε πέρα από αυτά, είναι κάποιες γνώσεις, εικόνες και απεριόριστη φαντασία. Και όσο μεγαλύτερα είναι τα όρια του κόσμου μας, δηλαδή όσο μεγαλύτερος είναι ο χώρος, τόσο συρρικνώνεται ο χρόνος. Σκεφτήκατε ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σας εάν την περνούσατε μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο 10 τετραγωνικών μέτρων; Εάν δεν γνωρίζατε τι υπάρχει πίσω από τους τοίχους και εάν οι εικόνες σας από το «έξω» -άγνωστη έννοια επί της ουσίας- ερχόταν μέσα από μια τηλεοπτική οθόνη;
Του Στράτου ΚερσανίδηΟ Λένι Άμπραχαμσον σκηνοθετεί «Το δωμάτιο» (Room), μια ταινία που ξεκινά δείχνοντας εικόνες από την καθημερινή ζωή του πεντάχρονου Τζακ και της μαμάς του. Ο μικρός ρωτά, η μαμά απαντά, παίζουν, γελούν, μαγειρεύουν. Ο φεγγίτης πάνω από τα κεφάλια τους είναι για τον Τζακ το Άγνωστο, το Έξω. Κι αυτό γιατί ο Τζακ έχει γεννηθεί εκεί μέσα, αυτός ο χώρος, αυτό το δωμάτιο είναι ο δικός του κόσμος. Οτιδήποτε πέρα από αυτόν δεν υπάρχει παρά μόνον στη φαντασία του.
Για τον Τζακ υπάρχει το δωμάτιο και η μαμά του. Οι άλλοι άνθρωποι είναι κάτι μικρά ανθρωπάκια που βλέπει στην τηλεόραση αλλά δεν είναι αληθινοί. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη άνδρας, ο οποίος έρχεται κατά διαστήματα από μία πόρτα, φέρνει τρόφιμα στη μαμά και ξαπλώνει μαζί της στο κρεβάτι. Τις ώρες εκείνες ο Τζακ τις περνά μέσα στην ντουλάπα. Η ντουλάπα, το τραπέζι, ο νεροχύτης και ό,τι άλλο υπάρχει μέσα στο δωμάτιο είναι ο κόσμος του Τζακ. Όχι όμως κι ο κόσμος της μαμάς του, ο οποίος είναι μεγαλύτερος, διαθέτει ήλιο, βροχή κι αέρα. Δρόμους, αυτοκίνητα και κτίρια. Κυρίως ανθρώπους, κι άλλους ανθρώπους, πολλούς αληθινούς ανθρώπους, όπως ο παππούς και η γιαγιά.
Όταν ο Τζακ θα βρεθεί έξω από τους τοίχους του δωματίου θα αντικρίσει έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Ξαφνικά θα διαπιστώσει πως τα όριά έχουν διευρυνθεί, πως ο χρόνος αρχίζει και περιορίζεται. Τώρα ο Τζακ θα μάθει πως η ελευθερία είναι κάτι το οποίο πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Όπως θα πρέπει να μάθει να ζει μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Αυτό που ο Λένι Άμπραχαμσον ξεκινά δημιουργώντας ερωτηματικά στο θεατή και στη συνέχεια τον εισάγει σε μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβικού θρίλερ, μετατρέπεται στη συνέχεια σε ψυχολογική μελέτη. Η γνωριμία του Τζακ με το Έξω, δεν είναι απλώς μια νέα αρχή είναι -κυριολεκτικά- μια Γέννηση. Το δωμάτιο - φυλακή της μαμάς του για τον ίδιο αντιπροσωπεύει την ασφάλεια, το χώρο που κυοφορείται. Κι ύστερα από τις ωδίνες -ο φόβος και η αγωνία για τη δραπέτευση- έρχεται η λύτρωση από τους πόνους. Και η μαμά είναι πάντα εκεί παρούσα. Όπως «κυοφόρησε» επί επτά χρόνια έτσι οδηγεί το παιδί της μέσα στον καινούργιο κόσμο. Αν η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στη μητρική αγάπη δεν είναι μόνον αυτό. Προσωπικά διέκρινα ένα σχόλιο επάνω στον τρόπο που διαχειρίζεται ο άνθρωπος την ελευθερία του. Επειδή η τελευταία απαιτεί καμιά φορά το ξεβόλεμα και την εγκατάλειψη του καταφυγίου της ασφάλειας, εάν αντιλαμβάνεστε τι εννοώ!
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Έμα Ντόναχιου το οποίο «δίνει μια νέα οπτική στον κόσμο που ζούμε» (Τάιμς της Νέας Υόρκης). Η Ντόναχιου από την πλευρά της εμπνεύστηκε από αληθινή ιστορία που συνέβη στην Αυστρία, όπου ένας πατέρας κρατούσε φυλακισμένη την κόρη του επί 24 χρόνια, έχοντας αποκτήσει παιδιά μαζί της.
«Το δωμάτιο» κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας για την Μπρι Λάρσον, ενώ είναι υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και γυναικείου ρόλου).
ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣΈνας δράμα, μια κωμωδία και έναν ντοκιμαντέρ «7 Θυμοί» του Χρήστου Βούπουρα: Στο σκληρό ρεαλισμό της καθημερινότητας καταβυθίζεται ο σκηνοθέτης με αυτό το υπαρξιακό και βαθιά ουμανιστικό δράμα. Ο Πέτρος, ο οποίος εργάζεται ως αρχαιολόγος σε ένα γραφείο, έρχεται σε επαφή και προσπαθεί να επικοινωνήσει με έξι διαφορετικούς ανθρώπους. Το φανατικό ισλαμιστή άραβα μετανάστη, Χουσάμ. Την ελληνογαλλίδα τσελίστρια, Αλεξάνδρα, η οποία φροντίζει την αλκοολική μητέρα της. Τον ευφυή αλβανό πιανίστα, Λαέρτη. Τον έλληνα μετανάστη που επιστρέφει, Στρατή. Το διευθυντή τράπεζας που νομίζει πως όλα έχουν την τιμή τους, Δανιήλ. Τον κυνηγό μεταναστών και εθνολάγνο αστυνομικό, Μιχαήλ.
Έξι άνθρωποι, έξι διαφορετικοί κόσμοι. Ο Πέτρος ανάμεσά τους βιώνει την εμπειρία αλλά και το τραύμα μέσα από υπαρξιακές αγωνίες και αναζητήσεις. Οι απαντήσεις παραμένουν διφορούμενες.
«Ο θεός δεν μοιράζει καραμέλες» του Βαγγέλη Καλαμπάκα: Στην Αιθιοπία των 85 εκατομμυρίων κατοίκων υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύρια ορφανά παιδιά. Ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει σε ένα ορφανοτροφείο στην Αντίς Αμπέμπα. Πενήντα παιδιά ζουν υπό τη φροντίδα ειδικών αλλά και με αυστηρή θρησκευτική κατήχηση. Ο Καλαμπάκας παρακολουθεί, καταγράφει και αφήνει την κάμερά του να αναδείξει τις σχέσεις που διαμορφώνονται. Αποστασιοποιημένα χωρίς σχόλια και συνεντεύξεις. Βλέπουμε το πώς τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη διαφορετικότητα αλλά και το ρόλο που παίζει η θρησκεία στην εκπαίδευσή τους. Η ταινία προβλήθηκε στο 17
ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Επίσης προβλήθηκε και στο 180 Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, όπου η κριτική επιτροπή των παιδιών του έδωσε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
«Μαγικός καθρέφτης», του Χρήστου Δήμα: Ένας μαγικός καθρέφτης θα αλλάξει την ανιαρή ζωή του 35χρονου Κλεάνθη. Ενώ ήταν το πρωί έφορος αρχαιοτήτων και το απόγευμα υπάλληλος σε συνεργείο αυτοκινήτων, ο καθρέφτης του έδειξε πως μπορεί να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. Κάνει ευχές που πραγματοποιούνται. Κι αν κάτι ξέχασε μπορεί να κάνει κι άλλες. Όμως τελειώνουν ποτέ οι επιθυμίες; Μήπως πάντοτε κάτι μας έχει διαφύγει; Και, τελικά, είναι αυτός ο δρόμος για την ευτυχία;
Μια έξυπνη κωμωδία γυρισμένη σε 3D. Η ιδέα ξεκίνησε όταν ο Χρήστος Δήμας είπε στους συνεργάτες του: «Ας κάνουμε κάτι φρέσκο». Οι σεναριογράφοι συμφώνησαν, λέγοντας: «Ας κάνουμε μια μαγική κωμωδία!». Και ο διευθυντής φωτογραφίας, κατέληξε: «Ας φέρουμε το θεατή πιο κοντά στους ηθοποιούς, ας κάνουμε μια τρισδιάστατη ταινία!». Όπερ και εγένετο!
ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Γαλιλαίος» (Galileo) του Τζόζεφ Λόουζι: Αριστουργηματική ταινία που γυρίστηκε το 1975, στην οποία, εκτός από το μεγάλο αμερικανό σκηνοθέτη Τζόζεφ Λόουζι, συναντάμε στο σενάριο ένα ακόμη μεγάλο όνομα, τον Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο αναμορφωτής του σύγχρονου θεάτρου καταγράφει με ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό τρόπο την σύγκρουση του Γαλιλαίου με την Ιερά Εξέταση . Ο βραβευμένος με BAFTA και Χρυσό Φοίνικα, Τζόζεφ Λόουζι, μεταφέρει κινηματογραφικά το μεγάλο έργο του Μπρεχτ με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Τοπόλ. Ίσως ένα από τα οικουμενικότερα έργα του Μπρεχτ, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου ιταλού επιστήμονα, που έζησε τον 17ο αιώνα στην Ιταλία και έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης επιστήμης.
Η ξεχωριστή αυτή ταινία, η οποία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα, αποτελεί φόρο τιμής του ριζοσπάστη σε καλλιτεχνικές και πολιτικές ιδέες, Μπρεχτ, στο Γαλιλαίο, έναν μεγάλο άνδρα, με ριζοσπαστικές, επίσης, επιστημονικές ιδέες ο οποίος ήρθε σε σύγκρουση με την εξουσία. Η κινηματογραφική μεταφορά γίνεται από έναν άλλον ριζοσπάστη, το σκηνοθέτη Τζόζεφ Λόουζι ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει από τις ΗΠΑ επειδή το όνομά του βρέθηκε στη μαύρη λίστα του μακαρθισμού.
«50 αποχρώσεις του μαύρου» (Fifty shades of black) του Μάικλ Τάιντς: Παρωδία του γνωστού μπεστ σέλερ που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Ο κύριος Γκρέι γίνεται κύριος Μπλακ. Είναι πολυεκατομμυριούχος και αποπλανά τη γοητευτική φοιτήτρια, Χάνα Στιλ, η οποία πηγαίνει να του πάρει συνέντευξη. Ο κύριος Μπλακ έχει περίεργα γούστα και όχι ιδιαίτερα καλές ερωτικές επιδόσεις. Επίσης έχει μια ρατσίστρια μητέρα και ένα ιδιαίτερα «προικισμένο» αδελφό. Καλή κωμωδία, δεν θα σας απογοητεύσει.