Του Κωστή ΧατζημιχάληΕχουν γραφτεί πολλά και θα γραφούν ακόμη για τον Γιάννη που κηδέψαμε προχτές. Ομότεχνοι, φίλοι, συνεργάτες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, όλοι και όλες τον παινεύουν δίκαια. Όχι μόνο για τα αιχμηρά σκίτσα του αλλά και τα ευθύβολα σύντομα σχόλια του σε εκείνες τις ευρηματικές υποσημειώσεις με το www/..., στα συννεφάκια των κόμικς του ή στα κείμενα-σχόλια στη «Γαλέρα» και στο «Υπάρχει ζωή χωρίς αφεντικά». Παίνεψαν, επίσης, την αριστεροσύνη του μέχρι τέλος, μια στάση που δικαιολογεί την εκκωφαντική σιωπή ορισμένων που βοήθησε απλόχερα και που τώρα, επειδή λοιδορούν την αριστερά που ανήκε ο Γιάννης, δεν είπαν κουβέντα. Γιατί ο Γιάννης, μαζί με όλα τα άλλα του, ήταν γενναιόδωρος προς όλους. Ποτέ δεν αρνήθηκε τη βοήθεια σε συλλογικότητες και σε οργανώσεις της αριστεράς για συνεργασία, για μια αφίσα, ένα σκίτσο σε έντυπο, ένα λογότυπο, μια πινελιά με χιούμορ, πολύτιμα δώρα σε ένα κοινό αγώνα. Ποτέ δεν κάθισε να σκεφτεί «αν πρέπει», ή «πόσο κάνει», απλά το έκανε, γρήγορα, όμορφα και απλά. Όπως το σκίτσο για τον αγώνα των καθαριστριών το 2014 ή το λογότυπο για τις εκδόσεις ΚΨΜ.
Πάντα παρώνΕίχαμε γνωριστεί στα στησίματα των Φεστιβάλ της Αυγής και του Θούριου στη Νέα Σμύρνη, στις προεκλογικές προετοιμασίες του ΚΚΕ Εσωτερικού, στις δημοτικές της Καισαριανής, στις προσπάθειες της ΑΚΟΑ. Ήμουν τακτικός επαίτης σκίτσων και, αν είχε λίγο χρόνο παραπάνω, σύντομων κόμικς. Θυμάμαι την έκδοση της ΚΟ Επιστημόνων για τις εκλογές του 1981 όπου το κόμικς το έφερε στην κυριολεξία πάνω στο μάρμαρο, στο τυπογραφείο του Κώστα Κουλουφάκου. Μαλώσαμε τότε, αλλά κάτι το γέλιο του κάτι τα τσίπουρα ξεχάστηκαν όλα, όχι όμως και το θλιβερό εκλογικό αποτέλεσμα 1,2% και ο αποκλεισμός από τη βουλή. Μετά ήταν η ευκαιριακή συνεργασία με το περιοδικό «Το Πανεπιστήμιο» που βγάζαμε ως πανεπιστημιακοί της ανανεωτικής αριστεράς και βέβαια η εβδομαδιαία ολοσέλιδη συνεργασία σε κόμικς από το 1987 για την πολιτική επικαιρότητα στο περιοδικό «Το Κάπα», τον πρόδρομο της «Εποχής».
Στη «Γαλέρα» δεν κατάφερε να με κάνει κωπηλάτη αλλά δεν μπόρεσα να αρνηθώ βοήθεια όταν, μετά τη θερινή του εγκατάσταση στην Πύλο, μου ζήτησε βοήθεια ενάντια στα φαραωνικά σχέδια του μεγαλο-ξενοδοχείου με γκολφ στο Ναυαρίνο. Ήταν μέλος της δραστήριας τοπικής οργάνωσης ΚΙΝΟ και μαζί με τον Γιώργο Γκόνη και άλλους/ες, οργάνωσε εκδηλώσεις, έφτιαξε φυλλάδια και αφίσες, την χάσαμε όμως την υπόθεση. Από τότε έφτιαξε σειρά από ωραιότατα σκίτσα για τη μανία του γκολφ στην Ελλάδα με τον Σουφλιά να παίζει γκολφ ως Γκόλφω!
Για… τιμωρίαΕίχα την τύχη να είμαι και προσωπικά αποδέκτης της γενναιοδωρίας του. Σε ένα από τα φεστιβάλ της «Εποχής» στη Νέα Σμύρνη το 2003, είχε στήσει μικρή έκθεση με σκίτσα και ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Μάκης Καβουριάρης και εγώ σχολιάζαμε. Κάποια σχόλια δεν του άρεσαν και για να μας «εκδικηθεί», όπως είπε, μας έβαλε κάτω έναν-έναν και μας έκανε τα πορτρέτα σε σκίτσο, σε κάτι παλιά γκρίζα χαρτόνια που είχε και μας τα έδωσε για… τιμωρία. Δεν ξέρω τι έκαναν οι άλλοι τα δικά τους, το δικό μου το έχω φυλαγμένο καλά, πολύτιμο ενθύμιο. Και το 2014 του ζήτησα να μου κάνει το σκίτσο για το εξώφυλλο του βιβλίου μου «Κρίση χρέους και υφαρπαγή γης». Δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή, έπιασε εντελώς το πολιτικό νόημα του βιβλίου και έτσι το κοινωνικό, οικονομικό και γεωγραφικό περιεχόμενο απέκτησε ένα θαυμάσιο και εντελώς αντισυμβατικό εξώφυλλο. Στην παρουσίαση του βιβλίου δεν μπόρεσε να έλθει, είχε αρχίσει την επιθετική θεραπεία. Μετά άργησα και εγώ να τον βρω.
Γιάννη σε ευχαριστώ, σε ευχαριστούμε.