Το Σάββατο 13 Φλεβάρη σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που διοργανώθηκε από την Κομμουνιστική Επανίδρυση, στη Ρώμη, για την ενότητα της αριστεράς, ακούστηκαν οι απόψεις στελεχών και ακτιβιστών της ευρωπαϊκής και της ιταλικής αριστεράς. Τα ερωτήματα πολλά και διάφορα, αλλά το κυριότερο ήταν το εξής: Μέτωπο που να συμπεριλαμβάνει όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ενάντια στο φιλελευθερισμό ή ενιαίο κόμμα με αυτοδιάλυση των οργανώσεων και των κομμάτων που θα το απαρτίζουν;
Αφού αναλύθηκαν οι μέχρι σήμερα εμπειρίες (Linke, μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία, ΣΥΡΙΖΑ, Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας) αναπτύχθηκε η επιχειρηματολογία υπέρ της μιας και της άλλης άποψης, με ομιλητές τους Φρατοϊάνι (Αριστερά Οικολογία και Ελευθερία), Φασίνα (βουλευτή που αποχώρησε από το Δημοκρατικό Κόμμα και υποψήφιο δήμαρχο της αριστεράς στη Ρώμη), τον γραμματέα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης Πάολο Φερέρο κ.α.
Απών λόγω ασθενείας ο Τζουζέπε Τσιβάτι, βουλευτής που αποχώρησε επίσης από το Δημοκρατικό Κόμμα και ίδρυσε την πολιτική οργάνωση “Possibile”.
Ενόψει της ιδρυτικής συνέλευσηςΗ συζήτηση είχε καθοριστική σημασία εν όψει της ιδρυτικής συνέλευσης του κόμματος της «Ιταλικής Αριστεράς» (19, 20, 21 Φεβρουαρίου), που μέχρι σήμερα αποτελούσε μόνο κοινοβουλευτική ομάδα αποτελούμενη από την Αριστερά Οικολογία και Ελευθερία (SEL) και από βουλευτές που έχουν αποχωρήσει από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Από τη συζήτηση δεν διαφαίνεται μια συμφωνία για τον τρόπο συγκρότησης της ενότητας των αριστερών σχημάτων. Η «Ιταλική Αριστερά» επιμένει ότι είναι αναγκαία η άμεση ίδρυση του νέου κόμματος για την αντιμετώπιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καλεί τους υπόλοιπους σχηματισμούς να αυτοδιαλυθούν και να συμμετάσχουν στο νέο κόμμα.
Η Κομμουνιστική Επανίδρυση, από την πλευρά της, επιμένει στην ίδρυση ενός μετώπου που θα συμπεριλαμβάνει δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και όπου ο κάθε σχηματισμός θα διατηρεί τον τίτλο και την αυτονομία του.
Θα βρεθεί κοινός τόπος;Το εύλογο ερώτημα συνεπώς είναι: Θα συνεχιστεί η ξεχωριστή πορεία των διαφόρων ομάδων της ιταλικής αριστεράς ή θα βρεθεί επιτέλους κοινός τόπος σε μια προσπάθεια που επείγει, όχι μόνο λόγω της ανάγκης ύπαρξης μιας σοβαρής αριστερής ενωτικής πρότασης για την Ιταλία, αλλά και για να προστεθεί μια σημαντική δύναμη στην προσπάθεια της αριστεράς στην Ευρώπη;
Τα βήματα προς την ενότητα μοιάζουν να είναι αργά. Θα είναι όμως και σταθερά;
Οι προσεχείς μήνες θα είναι κρίσιμοι και το πρώτο τεστ θα είναι οι δημοτικές εκλογές του Ιουνίου.
Η Ιταλία ήταν στο παρελθόν ένα μεγάλο πολιτικό εργαστήρι. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ιταλική αριστερά στο σύνολό της δεν θα ξαναβρεί το βηματισμό της και δεν θα συμμετάσχει ενεργά στην προσπάθεια για την καταπολέμηση της λιτότητας και για μια Ευρώπη αλληλέγγυα και δημοκρατική.
Τόνια Τσίτσοβιτς