smyrnaios

Η σύ­νο­δος των «α­προ­θύ­μων» της Βιέν­νης χαι­ρε­τί­στη­κε α­πό τους α­ντι­δρα­στι­κούς κύ­κλους της Ευ­ρώ­πης ως κα­τα­δί­κη της πο­λι­τι­κής της Μέρ­κελ και ως υ­πο­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρία της «α­πο­τυ­χη­μέ­νης» Ελλά­δας που δεν προ­στά­τευ­σε τα ε­ξω­τε­ρι­κά σύ­νο­ρα της ΕΕ

Του Δη­μή­τρη Σμυρ­ναίου

Αν ζού­σε ο Γιερ­γκ Χάι­ντε­ρ, ο άν­θρω­πος που κα­τά­φε­ρε να κά­νει κά­πο­τε το α­κρο­δε­ξιό Κόμ­μα Ελευ­θέ­ρων της Αυ­στρίας κυ­βερ­νη­τι­κό ε­ταί­ρο και να ο­δη­γή­σει τη χώ­ρα του σε μια ι­διό­τυ­πη δι­πλω­μα­τι­κή κα­ρα­ντί­να α­πό τις υ­πό­λοι­πες χώ­ρες της ΕΕ, θα ή­ταν υ­πε­ρή­φα­νος για τους πο­λι­τι­κούς του δια­δό­χους. Οχι μό­νο για τον τω­ρι­νό η­γέ­τη του κόμ­μα­τός του, τον Χάι­ντς Κρί­στιαν Στρά­χε, ο ο­ποίος έ­χει κα­τα­φέ­ρει να κα­θο­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή ατ­ζέ­ντα στη χώ­ρα του. Αλλά για ο­λό­κλη­ρο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα με πρώ­το και κα­λύ­τε­ρο τον 29χρο­νο υ­πουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών, τον Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τη Σε­μπά­στιαν Κουρ­τς και την ο­μοϊδεά­τισ­σά του υ­πουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών, Γιο­χάν­να Μι­κλ-Λάιτ­νε­ρ, οι ο­ποίοι κα­τά­φε­ραν τε­λι­κά να συ­γκρο­τή­σουν το μέ­τω­πο των «α­προ­θύ­μων» να α­σχο­λη­θούν σο­βα­ρά με το προ­σφυ­γι­κό.
Θα μπο­ρού­σε φυ­σι­κά να τους χα­ρα­κτη­ρί­σει κα­νείς και ως μέ­τω­πο των «προ­θύ­μων» να γε­μί­σουν με φρά­χτες την Ευ­ρώ­πη και να κρα­τή­σουν μα­κριά τους το πρό­βλη­μα, που δι­καιο­λο­γη­μέ­να πα­ρα­τη­ρούν ό­τι α­δυ­να­τεί ή α­πλά αρ­νεί­ται να λύ­σει α­πό κοι­νού η Ευ­ρώ­πη, που συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­πα­τά σαν με­θυ­σμέ­νη και να ψελ­λί­ζει α­κα­τα­νό­η­τες φρά­σεις.

Μέ­τω­πο των «προ­θύ­μων»

Η ά­νοι­ξη δεν έ­χει ε­πί­ση­μα ξε­κι­νή­σει, αλ­λά η σχε­τι­κή κα­λο­και­ρία που ε­πι­κρα­τεί στην Ευ­ρώ­πη δί­νει νέα ώ­θη­ση στο προ­σφυ­γι­κό και με­τα­να­στευ­τι­κό ρεύ­μα και η σύ­νο­δος που ορ­γα­νώ­θη­κε στην αυ­στρια­κή πρω­τεύου­σα θα μπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί πλέ­ον ως μια «ε­α­ρι­νή σύ­νο­δος των συ­νο­ριο­φυ­λά­κων». Ο συ­ντη­ρη­τι­κός Τύ­πος πα­νη­γυ­ρί­ζει. Οχι μό­νο στην Αυ­στρία για την πλή­ρη πο­λι­τι­κή υ­πο­τα­γή του σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη κα­γκε­λά­ριου Βέρ­νερ Φάυ­μαν, που ξέ­χα­σε τα ό­μορ­φα λό­για που ξε­στό­μι­ζε κά­πο­τε στην Αθή­να και στη Λέ­σβο πε­ρί «αλ­λη­λεγ­γύης». Αλλά και στη Γερ­μα­νία, ό­που η κί­νη­ση της Αυ­στρίας χαι­ρε­τί­στη­κε ως α­πό­δει­ξη της α­πο­τυ­χίας της μέ­χρι τώ­ρα πο­λι­τι­κής της κα­γκε­λα­ρίου Ανγκέ­λα Μέρ­κελ.
Στο Βε­ρο­λί­νο η συ­νά­ντη­ση της Βιέν­νης κα­τα­γρά­φη­κε ό­χι μό­νο ως μια έν­δει­ξη α­νυ­πα­κοής α­πέ­να­ντι στην «κοι­νή γραμ­μή» Βε­ρο­λί­νου-Βρυ­ξελ­λών. Αλλά κυ­ρίως ως α­πό­δει­ξη ό­τι ο χρό­νος πλέ­ον τε­λειώ­νει και οι μό­νες λύ­σεις, που θα μπο­ρού­σαν να α­κο­λου­θή­σουν α­πό ε­δώ και πέ­ρα εί­ναι μάλ­λον δρα­μα­τι­κές για την Ελλά­δα και την Ευ­ρώ­πη. Ει­δι­κά ό­ταν οι α­πο­φά­σεις λαμ­βά­νο­νται σε κα­θε­στώς α­μη­χα­νίας και φό­βου μην τυ­χόν και δια­μαρ­τυ­ρη­θούν οι πιο α­ντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης.
Υπάρ­χουν αρ­θρο­γρά­φοι, για πα­ρά­δειγ­μα στην συ­ντη­ρη­τι­κή «ντι Βελτ» που με χαι­ρε­κα­κία χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την Ελλά­δα ως έ­να «α­πο­τυ­χη­μέ­νο κρά­τος», το ο­ποίο ο­δη­γεί­ται και ε­πί­ση­μα στην α­πο­μό­νω­ση, ε­ξαι­τίας της α­νι­κα­νό­τη­τάς του ή και της «α­προ­θυ­μίας» του να λύ­σει α­πό μό­νο του έ­να πρό­βλη­μα, που μοιά­ζει με γρί­φο α­κό­μα και για τις με­γά­λες δυ­νά­μεις. Υπάρ­χουν βε­βαίως και φω­νές που προ­ει­δο­ποιούν ό­τι μια τέ­τοια θεώ­ρη­ση των πραγ­μά­των εί­ναι κο­ντό­φθαλ­μη και ε­πι­κίν­δυ­νη, α­φού κα­τα­δι­κά­ζει στο χά­ος μια χώ­ρα που έ­τσι κι αλ­λιώς έ­χει βα­σα­νι­στεί υ­περ­βο­λι­κά την τε­λευ­ταία ε­ξα­ε­τία α­πό την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Υπήρ­ξαν και στην Αυ­στρία σχο­λια­στές, ό­πως ο γνω­στός δη­μο­σιο­γρά­φος Χα­νς Ρά­ου­σε­ρ, στην ε­φη­με­ρί­δα «ντερ Στά­νταρ­ντ», που α­να­ρω­τιό­ταν ει­ρω­νευό­με­νος τον Κουρ­τς αν δη­λα­δή ζη­τά α­πό τους Ελλη­νες να πυ­ρο­βο­λούν τις ξε­χει­λι­σμέ­νες α­πό αν­θρώ­πι­νες ψυ­χές φου­σκω­τές βάρ­κες στο Αι­γαίο.

Προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γίας α­νε­ξάρ­τη­του μπλο­κ

Αλλά ο «Κάι­ζερ Σε­μπά­στιαν» δεν έ­νιω­σε την α­νά­γκη να α­πα­ντή­σει σε τέ­τοια ε­νο­χλη­τι­κά ε­ρω­τή­μα­τα. Δεν έ­δει­ξε να προ­βλη­μα­τί­ζε­ται, ού­τε α­πό την πα­ρέμ­βα­ση του πο­λύ πιο έ­μπει­ρου α­πό αυ­τόν σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη Προέ­δρου της Δη­μο­κρα­τίας Χάι­ντς Φί­σε­ρ, ο ο­ποίος κά­λε­σε ό­λη την κυ­βερ­νη­τι­κή η­γε­σία και ζή­τη­σε πε­ρισ­σό­τε­ρη σύ­νε­ση και ψυ­χραι­μία στην πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του προ­βλή­μα­τος, που ξε­φεύ­γει α­πό τα κλασ­σι­κά μο­νο­πά­τια και έ­χει ο­δη­γή­σει σε ε­πι­δεί­νω­ση των σχέ­σεων της Βιέν­νης ό­χι μό­νο με την Αθή­να, αλ­λά και με το Βε­ρο­λί­νο, τη Ρώ­μη και τις Βρυ­ξέλ­λες.
Εί­ναι προ­φα­νές πλέ­ον ό­τι κά­ποιοι ο­νει­ρεύο­νται α­να­σύ­στα­ση πα­λιών αυ­το­κρα­το­ριών, θεω­ρώ­ντας ό­τι ήρ­θε η στιγ­μή για να κά­νουν αι­σθη­τή την πα­ρου­σία τους στην Ευ­ρώ­πη και να πά­ρουν «εκ­δί­κη­ση» α­πό τους με­γά­λους. Κουρ­τς και Ορμπαν ως οι α­να­βιω­τές της αυ­στροουγ­γρι­κής μο­ναρ­χίας, θα μπο­ρού­σε να πει κα­νείς ει­ρω­νι­κά. Αλλά το θέ­μα δεν εί­ναι κα­θό­λου α­στείο. Εδώ έ­χου­με μια σα­φή προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γίας ε­νός α­νε­ξάρ­τη­του μπλο­κ, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει χώ­ρες των Δυ­τι­κών Βαλ­κα­νίων και της Κε­ντρι­κής Ευ­ρώ­πης υ­πό την ι­δε­ο­λο­γι­κή κα­θο­δή­γη­ση κά­ποιων αυ­στρια­κών ο­πα­δών της Με­σευ­ρώ­πης. Φυ­σι­κά και τους σι­γο­ντά­ρουν και κά­ποιοι στη Γερ­μα­νία. Δεν έ­χει πε­ρά­σει πο­λύς και­ρός άλ­λω­στε για να ξε­χά­σου­με και ποιοί έ­κα­ναν ό­τι μπο­ρού­σαν για να δια­λύ­σουν μια ώ­ρα αρ­χύ­τε­ρα την πρώην ε­νιαία Γιου­γκοσ­λα­βία και ποιοί θέ­λουν να θέ­σουν υ­πό τον έ­λεγ­χό τους την πε­ριο­χή.
Ού­τε πρέ­πει να περ­νά α­πα­ρα­τή­ρη­το, ό­τι οι δυ­νά­μεις της α­κρο­δε­ξιάς ή της βα­θιάς συ­ντή­ρη­σης βα­δί­ζουν χέ­ρι χέ­ρι μειώ­νο­ντας την γεω­γρα­φι­κή α­πό­στα­ση α­νά­με­σα σε Μό­να­χο και Βιέν­νη. Πρό­σφα­τα η Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία (AfD) και το αυ­στρια­κό κόμ­μα των Ελευ­θέ­ρων (FPÖ) α­να­κοί­νω­σαν και δη­μό­σια σε πα­νη­γυ­ρι­κούς τό­νους την α­πό­φα­σή τους για στε­νό­τε­ρη συ­νερ­γα­σία.

Για το ε­θνι­κό συμ­φέ­ρο­ν

Η Ευ­ρώ­πη αλ­λά­ζει, αλ­λά ό­χι ό­πως κά­ποιοι εί­χαν την ψευ­δαί­σθη­ση ό­τι θα συμ­βεί. Εί­ναι πλέ­ον ξε­κά­θα­ρο ό­τι το πιο α­ντι­δρα­στι­κό κομ­μά­τι της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τίας συ­νη­γο­ρού­με­νο και α­πό την «α­τό­φια» α­κρο­δε­ξιά ε­πι­χει­ρούν την ο­λι­κή ά­λω­ση του πο­λι­τι­κού δια­λό­γου στην Ευ­ρώ­πη, ε­πι­βάλ­λο­ντας ό­χι μό­νο την δι­κή τους ε­κτί­μη­ση για την κα­τά­στα­ση αλ­λά και τις δι­κές τους λύ­σεις. Η κο­σμο­θεω­ρία τους λέει ό­τι ο αν­θρω­πι­σμός δεν χρειά­ζε­ται να ε­πε­κτεί­νε­ται και σε αλ­λό­θρη­σκους. Και ό­τι προ­κει­μέ­νου να σω­θεί η κα­θα­ρή, «χρι­στια­νι­κή» Ευ­ρώ­πη δεν θα δι­στά­σουν να θυ­σιά­σουν α­κό­μα και ο­λό­κλη­ρες χώ­ρες που τυ­χαί­νει να βρί­σκο­νται στην πε­ρι­φέ­ρειά της.
Ο κυ­νι­σμός των Αυ­στρια­κών, Ούγ­γρων, Σλο­βά­κων και άλ­λων και ο εν­θου­σια­σμός που προ­κά­λε­σαν σε πολ­λούς και στην «πα­λιά Ευ­ρώ­πη» ε­πει­δή τολ­μούν να πουν πράγ­μα­τα, που μέ­χρι πρό­τι­νος α­πλά τα «κρα­τού­σαν μέ­σα τους» λό­γω πο­λι­τι­κής ορ­θό­τη­τας, θα πρέ­πει ε­πι­τέ­λους να τα­ρα­κου­νή­σει ό­σους α­φε­λώς πί­στευαν σε κά­ποιες ό­μορ­φες, θεω­ρη­τι­κές ευ­ρω­παϊκές α­ξίες. Εδώ το μό­νο που με­τρά­ει εί­ναι το ε­θνι­κό συμ­φέ­ρον. Και με ε­πι­κλή­σεις αν­θρω­πι­σμού και αλ­λη­λεγ­γύης και μό­νο, κα­νέ­νας δεν πρό­κει­τα�� να συ­γκι­νη­θεί.
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet