Το ορ­θόν της Δύ­σης

Σή­με­ρα, οι ό­ροι της ε­λευ­θε­ρίας ε­πι­βάλ­λο­νται με τη βία και το θά­να­το. Αυ­τό που δια­τυ­πώ­νε­ται στο α­πό­σπα­σμα α­πό έ­να κεί­με­νο που γρά­φει ο Φί­λιπ­πος Δρα­γού­μης εί­ναι έ­να μι­κρό δείγ­μα για το πι­θα­νό μέλ­λον της έν­νοιας «ε­λευ­θε­ρία» στον τό­πο μας και σε κά­θε τό­πο:

«Η Ινδία προ­σπά­θη­σε να προ­στα­τέ­ψει τη δι­κή της βιο­μη­χα­νία κα­τα­σκευής η­λια­κών πά­νε­λ, υ­πο­χρεώ­νο­ντας το 10% να προέρ­χε­ται α­πό εγ­χώ­ριες βιο­μη­χα­νίες και κα­τα­δι­κά­στη­κε α­πό τον Πα­γκό­σμιο Οργα­νι­σμό Εμπο­ρίου με­τά α­πό κα­ταγ­γε­λία των Η­ΠΑ. Η προ­σπά­θεια μιας χώ­ρας να γί­νει η πα­ρα­γω­γή πιο το­πι­κή α­πα­γο­ρεύε­ται.
Η α­πα­γό­ρευ­ση προ­στα­σίας το­πι­κής πα­ρα­γω­γής σύ­ντο­μα θα γί­νει α­κό­μη πιο αυ­στη­ρή με συμ­φω­νίες σαν την TTIP, TPP και CETA. Συ­νέ­πειες: η Ινδία δεν μπο­ρεί να βελ­τιώ­σει την α­νερ­γία της, η πα­ρα­γω­γή θα γί­νε­ται ε­κεί που υ­πάρ­χει η φθη­νό­τε­ρη ερ­γα­σία και λι­γό­τε­ροι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κοί ό­ροι (α­ντα­γω­νι­στι­κές συν­θή­κες), οι το­πι­κές κοι­νω­νίες παύουν να έ­χουν ε­πι­λο­γές, το με­γά­λο πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό κό­στος α­πό τις με­τα­φο­ρές προϊό­ντων αυ­ξά­νε­ται και δεν συ­νυ­πο­λο­γί­ζε­ται στην τι­μή, με­γά­λες ε­ται­ρίες θα μη­νύουν για δια­φυ­γό­ντα κέρ­δη χώ­ρες που τολ­μούν να προω­θούν τα το­πι­κά τους προϊό­ντα με νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις. Το μέλ­λον του πλα­νή­τη προ­δια­γρά­φε­ται ζο­φε­ρό. Προ­στα­σία των πο­λυε­θνι­κών έ­να­ντι των κρα­τών, αυ­τό ση­μαί­νει «ε­λεύ­θε­ρη α­γο­ρά»: η ε­λευ­θε­ρία που ο­δη­γεί στην α­νε­λευ­θε­ρία, στε­ρώ­ντας δη­μο­κρα­τι­κές ε­πι­λο­γές που μπο­ρούν να λά­βουν κυ­βερ­νή­σεις.» Δια­φο­ρε­τι­κά σας δια­λύου­με ως χώ­ρα, ως πα­ρα­γω­γι­κό τό­πο, σας δια­βάλ­λου­με, σας α­πα­ξιώ­νου­με και κυ­ρίως σας υ­περ­χρεώ­νου­με να ούμ...
Θυ­μά­μαι την α­θωό­τη­τα μας ό­ταν γυ­ρί­ζα­με το Δρό­μο προς τη Δύ­ση και την α­θωό­τη­τα στα πρό­σω­πα των ξέ­νων που κα­τα­γρά­φα­με. Και τις ά­πει­ρες α­νο­η­σίες που γρά­φο­νταν, την πε­ρίο­δο της διά­λυ­σης της Γιου­γκοσ­λα­βίας για τις «πύ­λες» στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης, ό­που θα εισ­ρέ­ουν οι ξέ­νοι πο­λι­τι­σμοί και θα συ­νυ­πάρ­χουν με τους δι­κούς μας γε­ρα­σμέ­νους. Θυ­μά­μαι έ­νοιω­θα τό­τε ό­τι κά­πως έ­τσι εί­ναι το σύν­δρο­μο του Φραν­κεν­στάιν και του Δρά­κου­λα που στή­νει καρ­τέ­ρι να πιει το αί­μα α­πό τα νιά­τα για να συ­ντη­ρή­σει τον ε­αυ­τό του. Και σή­με­ρα αυ­τό το σύν­δρο­μο θε­σμο­θε­τεί­ται με τα hot spots. Εκεί αρ­χί­ζει η α­να­γκα­στι­κή αι­μο­δο­σία.
Όποιοι α­να­ρω­τιού­νται και α­πο­ρούν με τα κύ­μα­τα των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών, ας κά­νουν μια α­να­δρο­μή στις δι­κές τους ελ­πί­δες και στις ψευ­δαι­σθή­σεις που καλ­λιερ­γή­θη­καν α­φει­δώς για μια δί­καιη Ευ­ρώ­πη. Πό­σο θα πε­ρι­μέ­νου­με σκυ­φτοί για να κα­τα­λά­βου­με το φρι­χτό μο­νό­δρο­μο του κα­πι­τα­λι­στι­κού τέ­ρα­τος που τρέ­φε­ται α­πό τα δι­κά μας χώ­μα­τα, που ε­ξα­φα­νί­ζει χώ­ρες, που θα­να­τώ­νει βρέ­φη και μα­νά­δες, που στέλ­νει στον α­γύ­ρι­στο πο­λι­τι­σμούς και με­τά νο­μο­θε­τεί την ο­ρο­λο­γία «κοι­νω­νι­κή κρί­ση» και στέλ­νει ψι­χία αλ­λη­λεγ­γύης στους ά­μοι­ρους πρό­σφυ­γες;
Εμείς, έ­νας λαός δι­χα­σμέ­νος με­τα­ξύ Δύ­σης και Ανα­το­λής, κοι­τά­ζου­με το μέλ­λον μας στα πρό­σω­πα αυ­τών ό­λων που κα­τα­κλύ­ζουν τις πλα­τείες μας, τα νη­σιά μας, τα χω­ρά­φια μας. Αυ­τό δεν εί­ναι προ­φη­τεία, εί­ναι αυ­τό που πρό­κει­ται να συμ­βεί, που ή­δη συμ­βαί­νει. Πό­σο εύ­κο­λο ή­ταν να δια­λυ­θεί η Γιου­γκοσ­λα­βία! Πό­σο εύ­κο­λο ή­ταν να δια­λυ­θεί το Ιράκ! Πό­σο εύ­κο­λο ή­ταν να δια­λυ­θεί η Συ­ρία! Όλοι, οι πρό­σφυ­γες, οι ε­ξα­να­γκα­σμέ­νοι με­τα­νά­στες, οι χω­ρίς χαρ­τιά κι ε­μείς οι πρό­σφυ­γες στον τό­πο μας, κι­μάς στην κρε­α­το­μη­χα­νή του κέρ­δους.
Κά­τι που μα­λα­κώ­νει την ψυ­χή στον τό­πο μας, εί­ναι ο τε­ρά­στιος α­ριθ­μός πο­λι­τών που προ­σπα­θούν μέ­σα στη φτώ­χεια τους να βο­η­θή­σουν με ό,τι έ­χουν, τους πρό­σφυ­γες. Ίσως για­τί στα πρό­σω­πά τους δεν βλέ­πουν μό­νο το προ­σφυ­γι­κό πα­ρελ­θόν των γο­νιών μας, αλ­λά το πι­θα­νό μέλ­λον μας. Αλλά δεν εί­ναι αρ­κε­τό, δεν εί­ναι ι­κα­νό να φέ­ρει γα­λή­νιο ύ­πνο στα βρά­δια μας. Γνω­ρί­ζου­με κα­λά ό­τι κά­θε στιγ­μή μπο­ρεί να πε­θαί­νει κά­ποιο προ­σφυ­γά­κι κά­που δί­πλα μας.
Πως θά ’θε­λα τού­τη τη μέ­ρα να βρί­σω τους μα­κά­ριους πο­λί­τες και πο­λι­τι­κούς που η σχέ­ση τους με την κοι­νω­νία αρ­χί­ζει και τε­λειώ­νει με την ψή­φο τους. Και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τούς που ού­τε αυ­τό δεν κά­νουν.
Μια ευ­χή, λοι­πόν, που λέει κι ο Πε­ρι­κλής, ας α­κο­λου­θή­σου­με τους πρό­σφυ­γες, ό­λοι στο δρό­μο, κά­που θα βγά­λει... ε­ξάλ­λου λέ­γε­ται: ε­μείς κυ­βερ­νού­με.

 

Του Κυ­ριά­κου Κατ­ζου­ρά­κη,  ει­κα­στι­κού και σκη­νο­θέ­τη.Ο­μοτ. κα­θη­γη­τής Α­ΠΘ