Το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, να υπαγορεύσει τις αποφάσεις των κυβερνήσεων
Η δήλωση του κ. Τούσκ την περασμένη Τετάρτη, που αναγνωρίζει de facto ως κλειστό το βαλκανικό διάδρομο, μεταβάλλει ξανά το πλαίσιο των κοινώς συμφωνηθέντων της τελευταίας Συνόδου Κορυφής. Η στάση αυτή δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την επόμενη της 18ης Μαρτίου. Η σειρά μέτρων που ανακοινώθηκε την περασμένη Δευτέρα δείχνει πως η Ευρώπη βλέπει την προσφυγική κρίση σαν ένα κύμα που θα περάσει από δίπλα της, βρέχοντας μονάχα τα πόδια της, που γεωγραφικά είναι η Ελλάδα. Σχεδιάζοντας πολιτικές αντιμετώπισης με παρωπίδες αδυνατεί να κοιτάξει πίσω της, στην εποχή του Μεσοπολέμου όταν ο φόβος κυρίευε, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί ο φασισμός με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Αδυνατεί έτσι να ανακαλέσει την ιστορική της μνήμη, αλλά ακόμα και να δει που πατά.
Η Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι μια ήπειρος που μαστίζεται από φτώχεια, ανεργία, κοινωνική και οικονομική ανισότητα, με υποβαθμισμένη την παιδεία και τον πολιτισμό. Είναι μια ήπειρος παραπαίουσα που οδηγείται στο σκοτάδι, με την ακροδεξιά να βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια, εκμεταλλευόμενη τα κενά που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές λιτότητας. Κάθε κυβέρνηση, που βρίσκεται μπροστά σε εκλογές, επιθυμώντας να διατηρήσει τη δημοφιλία της, βυθίζεται στο λαϊκισμό, την ξενοφοβία και αδυνατεί ακόμα και να ψελλίσει τη λέξη «υποδοχή».
Η ελληνική κυβέρνηση σ’ αυτό το πλαίσιο υποχωρεί. Μιλά και αυτή μονάχα για διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, παρότι έχει ήδη φτάσει η στιγμή της ενσωμάτωσης. Οφείλει να υπερασπιστεί και να προωθήσει αυτή τη γραμμή και στους 27 της Ευρώπης.
Οι λαοί της Ευρώπης, από την πλευρά τους, καλούνται να ρίξουν τις παρωπίδες των ηγεσιών και να αναπτύξουν ένα πολύμορφο αντιπολεμικό, αντιρατσιστικό κίνημα, το οποίο θα μπορέσει να διαχειριστεί το φόβο που νιώθει κάθε πολίτης και εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά.
Η Ευρώπη έχει εγκλωβιστεί σε κινούμενη άμμο.