Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στηρίζονται στην ελπίδα ότι εμείς που τους ακούμε ξεχνάμε σχετικά εύκολα. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που οφείλουμε να κάνουμε, όταν θέλουμε να ζυγίσουμε τις υποδείξεις τους, είναι να ενεργοποιήσουμε τη μνήμη μας. Και να συγκρίνουμε όσα εκείνη έχει συγκρατήσει και επεξεργαστεί, με αυτά που κάθε τόσο μας πλασάρουν σαν μοναδική αλήθεια.
Μεσοβδόμαδα, υποτίθεται ότι προέκυψε «θέμα Μουζάλα». Και υποτίθεται ότι το θέμα έπληττε τις σχέσεις των συγκυβερνώντων κομμάτων και θα οδηγούσε πιθανότατα σε κυβερνητική κρίση. Έτσι μας το παρουσίαζαν κανάλια και κοντυλοφόροι συγκροτημάτων. Με επιμύθιο ότι ο Γ. Μουζάλας οφείλει να παραιτηθεί ή να τον παραιτήσουν, όχι μόνο επειδή το ζήτησε ο Π. Καμμένος, αλλά και επειδή παράκουσε την εντολή «ου λήψει το όνομα Μακεδονία επί ματαίω». Και ο μεν Καμμένος μπορεί να εξηγηθεί γιατί εγείρει ζήτημα, αν και το σήκωσε πολύ ψηλά για την αντικειμενική πολιτική αξία του, καθώς η ονομασία και η στάση απέναντι στο γειτονικό κράτος έχουν αναδειχτεί από το κόμμα του σε ιδεολογικά ζητήματα. Κανονικά, το θέμα θα έπρεπε να είχε λήξει με την άμεση επανόρθωση που έκανε ο Γ. Μουζάλας.
Παλιοί «φίλοι», νέοι εχθροίΟι άλλοι, όμως, για ποιο λόγο επιτίθενται στον αρμόδιο για το μεταναστευτικό υφυπουργό; Γιατί ζητούν, άμεσα ή έμμεσα, την παραίτησή του; Εδώ αποδεικνύεται η χρησιμότητα της μνήμης.
Θα χρειαστεί για να ανασύρουμε από τα αποθέματά της τη θερμή υποδοχή που γνώρισε αυτός ο ίδιος άνθρωπος, μόλις τοποθετήθηκε σ’ αυτή τη θέση αντικαθιστώντας την Τασία Χριστοδουλοπούλου, η οποία επίσης είχε δεχθεί σφοδρές επιθέσεις. Τον υποδέχθηκαν θερμά όχι μόνο επειδή δεν είχε το αρνητικό γι’ αυτούς πολιτικό φορτίο, όχι μόνο γιατί από την πρώτη στιγμή (λόγω προϊστορίας) έδειξε ότι μπορεί να παράξει έργο. Η θερμή υποδοχή τους ήθελε να τονίσει και τη σκληρή ψυχρότητα με την οποία είχαν μόλις αντιμετωπίσει την προκάτοχό του.
Όταν, όμως, στην πράξη αποδείχθηκε ότι η κυβερνητική πολιτική στο συγκεκριμένο τομέα δεν ήταν θέμα προσώπου, είχαν ήδη αποφασίσει πώς θα μεταχειριστούν και τον Γ. Μουζάλα σε πρώτη ευκαιρία. Εντάσσοντας, δηλαδή, την αντιμετώπισή του στα πολιτικά τους σχέδια για αποδυνάμωση και κατάρρευση της κυβέρνησης. Και μπροστά σ’ αυτόν το στόχο δεν θέλουν να θυμούνται τα παινέματα που πριν λίγο καιρό τού έκαναν -τα οποία και άξιζε βέβαια.
Η δίγλωσση ΝΔΕιδικότερα ο κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να εξηγήσει τη στάση του απέναντι στον Γ. Μουζάλα. Είναι ηγέτης ενός κόμματος που, επί προεδρίας του πατέρα του ιδίως, είχε επιδείξει συνετή στάση στο θέμα της ονομασίας και των σχέσεων με την Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Στάση που άλλαξε όταν έγινε πρόεδρος της ΝΔ ο άνθρωπος που έριξε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο κ. Σαμαράς δηλαδή.
Αν υποθέσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχθηκε στην ηγεσία της ΝΔ με εντολή να την μετατοπίσει κάπως προς τα κεντροδεξιά, θα έπρεπε από την πατρική κληρονομιά να αντλήσει πολιτικά προτάγματα και όχι από τη σαμαρική. Άλλωστε, και τα κόμματα του κέντρου όχι μόνο δεν ακολούθησαν στην ελαφρότητα με την οποία χειρίστηκε το συγκεκριμένο θέμα, αλλά πήραν σαφείς αποστάσεις υποστηρίζοντας ουσιαστικά τον Γ. Μουζάλα (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων).
Προφανώς, όπως επισημαίνουν και φίλα προσκείμενα στη ΝΔ μέσα ενημέρωσης, στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει κάποιο πρόβλημα, που ο κ. Μητσοτάκης έκρινε σκόπιμο να αντιμετωπίσει με τον πιο πρόχειρο τρόπο. Από τη μια, λοιπόν, για να ικανοποιήσει τη μετριοπαθή πτέρυγα της ΝΔ, θέτει εκτός κόμματος τον Φαήλο Κρανιδιώτη για τα αιμοχαρή τιτιβίσματά του, αφετέρου ζητάει ξανά την παραίτηση της κυβέρνησης και με αφορμή το ζήτημα Μουζάλα επιδεικνύοντας την απαιτούμενη αντικυβερνητική σκληρότητα, προκειμένου να ικανοποιήσει την εθνικιστική πτέρυγα της ΝΔ.
Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημαΑναδεικνύεται έτσι το πραγματικό πολιτικό ζήτημα, που ελάχιστη σχέση έχει με όσα είπε ο Γ. Μουζάλας: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Οικολόγων πρέπει να υπονομεύεται με κάθε τρόπο, ώστε να μην αντέξει, και πέφτοντας να αντικατασταθεί από μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή με βάση τη ΝΔ, αν έτσι προέκυπτε από τις επόμενες εκλογές. Εκεί χτυπούν όλα τα σφυριά, και όχι μόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και των συμφερόντων που βλέπουν να χάνουν την απόλυτη δύναμή τους στο διαπλεκόμενο χώρο των μίντια.
Πιστεύει ο κ. Μητσοτάκης ότι με κάτι τέτοια μπορεί να κερδίσει πόντους στον αγώνα του για την ανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας; Δεν νομίζω ότι είναι τόσο ρηχή η σκέψη του, αλλά δεν του μένουν και πολλά πεδία αντιπαράθεσης. Στο πεδίο της διαπραγμάτευσης και της αξιολόγησης, κάθε φορά που πάει να πει κάτι συγκεκριμένο, αποκαλύπτει τη νεοφιλελεύθερη φύση της ηγεσίας της ΝΔ και μετανιώνει που μίλησε. Γι’ αυτό και στο ειδικότερο ζήτημα του συνταξιοδοτικού, παρά το γεγονός ότι υποσχέθηκε να δώσει στη δημοσιότητα έγκαιρα το αντι-νομοσχέδιο της ΝΔ, ακόμα δεν έ��ουμε δει τίποτα.
Ο κατά φαντασίαν προνομιακός χώροςΣτο προσφυγικό, λοιπόν, θεωρεί ότι είναι πιο θολό το τοπίο και, συνεπώς, είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν να κάνει ανέξοδη αντιπολίτευση, ακόμη και με επιθέσεις σε πρόσωπα που έχει επαινέσει. Κι, εδώ, όμως, το πεδίο δεν είναι τόσο πρόσφορο όσο νομίζει. Τα συνθήματα της ΝΔ -η «απουσία του κράτους» και οι υπαινιγμοί περί ανασφάλειας που προκαλείται με τις προσφυγικές ροές- δεν βρίσκουν εύφορο έδαφος. Το μεν πρώτο ακούγεται καλά μόνο στ’ αυτιά όσων επισκέπτονται τους χώρους όπου προσπαθούν να επιβιώσουν οι πρόσφυγες με ύφος ευκαιριακού επιθεωρητή. Όσοι έρχονται σε καθημερινή επαφή με το πρόβλημα, γνωρίζουν και τις προσπάθειες του κρατικού μηχανισμού, που δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τέτοια πρόσκληση κι όμως υπερβαίνει συχνά τον εαυτό του, όπως γνωρίζουν και τις ανεπάρκειές του. Βλέπουν, όμως, τα βήματα που γίνονται, τα κενά που καλύπτονται μέρα με τη μέρα και, κυρίως, βλέπουν ότι η βία και ο καταναγκασμός δεν είναι οι μόνες εκφάνσεις του κράτους, όπως μας είχε συνηθίσει η ΝΔ.
Όσο για το δεύτερο «όπλο» της ΝΔ, τους υπαινιγμούς περί ανασφάλειας, παθαίνει αφλογιστία μόλις αντιμετωπίσει αυτό το πρωτοφανές κύμα λαϊκής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, που με τη δύναμή του ξεπλένει ακόμα και τη μικροψυχία όσων επιχειρούν να κερδίσουν -όχι μόνο πολιτικά- από τη δυστυχία τόσων ψυχών.
Έτσι, προκύπτει η ανάγκη να κατασκευάζονται στο χώρο αυτό ζητήματα, ή να μεγεθύνονται υπαρκτά. Και βουβός να έμενε ο Γ. Μουζάλας στη διάρκεια ολόκληρης της θητείας του, πάλι θα έβρισκαν τρόπο να του επιτεθούν. Είναι η καρέκλα που φταίει, όχι ο επικαθήμενος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ως τώρα δεν είχε συσταθεί χαρτοφυλάκιο για τη μετανάστευση, ούτε τον καιρό που οι οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας ήταν εκατοντάδες χιλιάδες;
Χ. Γεωργούλας