Του Βασίλη ΡόγγαΟταν ο Πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης συζητάει με τον πρώην πρωθυπουργό, Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρόεδρο εξωκοινοβουλευτικού κόμματος, Γιώργο Παπανδρέου, για προσχώρηση στην παγκόσμια κεντροαριστερή παρέα είναι κάπως σουρεαλιστικό. Κι όμως, όχι απλώς κάτι τέτοιο δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά οι δυο άντρες θα συναντηθούν εντός της προσεχούς εβδομάδας, για να συζητήσουν και ευρύτερα τις εξελίξεις στη χώρα. Κι αυτό είναι μόνο ένα μέρος του μωσαϊκού της κεντροαριστερής συζήτησης.
Οι επιστολές των αρχηγώνΤην Πέμπτη συναντήθηκαν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού σε μια προσπάθεια να φανεί η αρχή μιας συμπόρευσης με άλυτα σχεδόν όλα τα ζητήματα. Δεν είναι απλώς το θέμα της ηγεσίας σε μια ενδεχόμενη συγκόλληση μέρους των συνιστωσών της κοινοβουλευτικής κεντροαριστεράς. Η εσωκομματική διαμάχη και στα δυο κόμματα για τις συμμαχίες, το πρόγραμμα, την οργανωτική μορφή του ενδεχόμενου νέου σχήματος είναι πιο ισχυρή από ποτέ, τώρα που η κεντροαριστερά δε διαβουλεύεται εν κρυπτώ.
Η επίσημη έναρξη της κουβέντας, και ενώ οι ανεπίσημες συζητήσεις και διαφωνίες δεν έχουν σταματήσει πρακτικά ποτέ τους αρκετούς τελευταίους μήνες, έγινε με τις επιστολές προς τον κ. Θεοδωράκη και τον κ. Παπανδρέου από την κ. Γεννηματά. Ούτε λίγο ούτε πολύ η κ. Γεννηματά ζητά από τις ηγεσίες του Ποταμιού και του ΚΙΔΗΣΟ να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να συμπράξουν πολιτικά σε έναν ανοιχτό φορέα, ο οποίος θα μπει σφήνα στο δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ. Πρότεινε, λοιπόν, τη συγκρότηση αντιπροσωπευτικής επιτροπής, που θα αναλάβει τη διεκπεραίωση του πολιτικού διαλόγου και την κοινή κοινοβουλευτική δραστηριότητα.
Οι πρώτες απαντήσεις στα εσωκομματικά σταυρόλεξαΩς εδώ καλά. Μόνο που ο πρώην πρωθυπουργός επιμένει να θέλει στο διάλογο τον ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Θεοδωράκης να θεωρεί κάτι τέτοιο απαράδεκτο, θεωρώντας προνομιακό συνομιλητή της κεντροαριστεράς… τη Δράση. Μάλιστα ο κ. Θεοδωράκης στην απαντητική επιστολή του επιμένει στα σοβαρά να επισημαίνει πως είναι ενωτικός και συμμαχικός. Περίπου όπως οι συμμαχίες του ΚΚΕ με τον εαυτό του, σε μια πιο κεντροαριστερή εκδοχή.
Και η κ. Γεννηματά δεν έχει λιγότερα προβλήματα, αν και διαφορετικής φύσεως από το εξαϋλωμένο δημοσκοπικά Ποτάμι. Το κοινοβουλευτικό ΠΑΣΟΚ είναι ως επί το πλείστον βενιζελικό και αυτό αποτελεί έναν πολιτικό μοχλό πίεσης του πρώην αντιπροέδρου, που σε καμία περίπτωση δε θέλει ρόλο στη νέα κατάσταση για τον κ. Παπανδρέου. Ο κ. Βενιζέλος δε θα διστάσει να διασπάσει κοινοβουλευτικά τη Δημοκρατική Συμπαράταξη αν δεν επιφυλαχθεί επιτελική θέση για τον ίδιο κι αν η συμμαχία δεν αφορά πρωτίστως τον κυβερνητικό συνασπισμό με τη ΝΔ και όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Παπανδρέου και ο ΛεβέντηςΜήλον της έριδος είναι ο πρώην πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου που ανασυγκρότησε οργανωτικά το ΚΙΔΗΣΟ, το οποίο πλέον δεν καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Μόνο και μόνο, όμως, το ειδικό βάρος του πρώην πρωθυπουργού αρκεί, ώστε να μην εννοείται ενότητα της κεντροαριστεράς χωρίς τη συμβολή του.
Από την άλλη μεριά, φαίνεται πως η Ένωση Κεντρώων έχει ήδη κατανοηθεί πολιτικά ως μια συστημική δύναμη από την κοινωνία και ο Βασίλης Λεβέντης θέλει να θεσμοποιήσει αυτήν την αλλαγή. Το αίτημα του για να γίνει μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι μια τέτοια κίνηση, αν και παραμένει ένας απρόβλεπτος παίχτης.
Σε τελική ανάλυσηΗ πολυδιάσπαση στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν θα σταματήσει ακόμα κι αν καταφέρουν να βρουν οι ηγεσίες της ένα modus operandi, πράγμα που θα συνιστά σε κάθε περίπτωση κατόρθωμα. Δεν είναι απλώς που μερίδα των διανοουμένων του χώρου (θυμηθείτε την Κίνηση των 58) δεν παίρνουν θέση, υπονομεύοντας ουσιαστικά το εγχείρημα ενότητας από την ίδρυσή του. Δεν είναι μόνο που τα 5 κυρίαρχα πολιτικά σχήματα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) δεν έχουν ενιαία γραμμή σε βασικά θέματα ή που δεν υπάρχει καθολικά αποδεκτή ηγεσία για την επόμενη ημέρα.
Είναι περισσότερο -και με μια μεσοπρόθεσμη οπτική- το σημερινό δίλημμα της ιστορικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας: Προς τα αριστερά επιτέλους ή ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά; Στην ελληνική περίπτωση τούτο το δίλημμα λαμβάνει και φαιδρές, γραφικές προεκτάσεις, όμως η συμπίεση από τους αντίπαλους είναι αληθινή: ο κ. Τσίπρας πλαγιοκοπεί την κεντροαριστερά, έπειτα και από την παρουσία του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να καλύψει την φιλελεύθερη πτέρυγα του Κέντρου.
Η απόφαση των στελεχών του χώρου δεν πρόκειται να είναι ενιαία. Ο λόγος για τον οποίο κάτι τέτοιο ίσχυε στο παρελθόν, ήταν η εξουσία, πραγματικότητα που δεν φαίνεται να προκύπτει σύντομα.
•