Του Θάνου ΧατζόπουλουΗ συζήτηση που προκάλεσε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη ο Αλ. Τσίπρας για τα θέματα της Δικαιοσύνης, της διαφθοράς και της διαπλοκής μας άφησε με αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα.
Φαντάζομαι ότι δεν είναι λίγοι αυτοί στους οποίους οι δύο παρεμβάσεις του πρωθυπουργού θύμισαν παλιές καλές εποχές της δυναμικής αντιπολίτευσης. Την περίοδο από το 2012 έως το τέλος του 2014, όταν η τότε αξιωματική αντιπολίτευση σφυροκοπούσε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για τις νυχτερινές (ν)τροπολογίες, τις παρεμβάσεις του τότε αρμόδιου υπουργού Χ. Αθανασίου στη Δικαιοσύνη, τις χαριστικές νομοθετικές ρυθμίσεις κ.λπ. Όλα αυτά που είχαν περιληφθεί στην «Μαύρη Βίβλο της ντροπής» που είχε συντάξει η Επιτροπή Κοινοβουλευτικού Ελέγχου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και είχε κυκλοφορήσει σε ειδικό τόμο τον Μάιο του 2014. Εξάλλου, ο πρωθυπουργός από αυτήν άντλησε τις δεκατρείς παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη που παρουσίασε στη Βουλή. Ασφαλώς είναι μια μικρή ικανοποίηση να επαναλαμβάνονται αυτές οι καταγγελίες από το στόμα του πρωθυπουργού.
Αλλά μετά από ένα και πλέον χρόνο διακυβέρνησης εκείνο που θα περίμενε κανείς θα ήταν όχι μια υπενθύμιση για τα έργα και ημέρες της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου αλλά έναν απ��λογισμό πόσα από τα κακώς κείμενα που περιλαμβάνονταν στη «Μαύρη Βίβλο» διορθώθηκαν ή αναιρέθηκαν με τις κατάλληλες θεσμικές παρεμβάσεις και το πλάνο των ενεργειών για να εξαλειφθούν όσα έχουν απομείνει.
Τέτοιος απολογισμός δεν παρουσιάστηκε στη Βουλή, τη στιγμή που θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος για να καταλάβουμε τι έφταιξε και τα πράγματα δεν προχώρησαν, πού σκόνταψαν οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες. Μα αυτό δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μιας συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων στη Βουλή θα αντιτείνει κάποιος. Σωστά. Οι συζητήσεις τέτοιου είδους από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν μια επίδειξη ρητορικής, ή αν θέλετε μια «μάχη του φωτός εναντίον του σκότους». Από αυτήν την άποψη και η συζήτηση της Τρίτης πέτυχε το σκοπό της. Ανέδειξε την πολιτική αμηχανία του Κυριάκου Μητσοτάκη, διεμβόλισε το ΠαΣοΚ της κυρίας Γεννηματά όπως φάνηκε από την έκρηξη Βενιζέλου και το αμίμητο «αλητάμπουρας» που ξεστόμισε στη Βουλή και πολύ περισσότερο την ατάκα «αυτά που λέω εγώ εκφράζουν την παράταξη» αναφορικά με τις αιχμές Ν. Σηφουνάκη και Δ. Τσιρώνη για την υπόθεση Βγενόπουλου.
Τι ακριβώς θέλουμε στην υπόθεση Siemens;Εξαγγέλθηκε βέβαια η σύσταση επιτροπής για επαναδιαπραγμάτευση του εξωδικαστικού συμβιβασμού για τη Siemens. Δεν είναι όμως μια καινούργια εξαγγελία. Τον περασμένο Μάρτιο ο Γ. Βαρουφάκης είχε αναγγείλει τη συγκρότηση ειδικής ομάδας που θα εξετάσει το πραγματικό ύψος της αποζημίωσης που δικαιούται το ελληνικό Δημόσιο από τη Siemens. Γι’ αυτήν την Επιτροπή δεν ακούστηκε τίποτε από τότε. Υπενθυμίζουμε πως ο συμβιβασμός που κυρώθηκε εκπρόθεσμα με νόμο από τη Βουλή τον Αύγουστο 2012 προέβλεπε πως το Δημόσιο θα εισέπραττε 90 εκατ. ευρώ και η Siemens θα δαπανούσε περίπου 180 εκατ. ευρώ σε επενδύσεις στην Ελλάδα. Στη «Μαύρη Βίβλο» η συμφωνία χαρακτηριζόταν σκανδαλώδης, καθώς ξέπλενε τη γερμανική εταιρεία από ζημία κατά του Δημοσίου -που σύμφωνα με πόρισμα Επιτροπής της Βουλής ανερχόταν σε 2 δισ.- και της επέτρεπε να συμμετέχει σε κρατικούς διαγωνισμούς προμηθειών.
Την ίδια στιγμή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει και κερδίζει διαγωνισμούς προμηθειών για το Δημόσιο: το σύστημα ραδιοκάλυψης GSM-R της ΕΡΓΟΣΕ, διαγνωστικά μηχανήματα σε νοσοκομεία σε εφαρμογή του εξωδικαστικού συμβιβασμού. Δεν υπάρχει καμία υπόνοια πως αυτοί οι διαγωνισμοί έχουν οσμή σκανδάλου. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποφασιστεί τι ακριβώς θέλουμε: να ζητηθούν αποζημιώσεις που να αντιστοιχούν στο πραγματικό ύψος της βλάβης από τις μίζες ή να βελτιωθεί κάπως ο συμβιβασμός με το γερμανικό κολοσσό, επειδή αυτό μόνο επιτρέπουν οι συσχετισμοί και τα οικονομικά μεγέθη;
Μεταξύ τρόικας και... όγκου δουλειάςΑντίστοιχα δεν μάθαμε τίποτε καινούργιο για τις λίστες Λαγκάρντ και Φαλτσιανί, εκτός από την επίκληση του δημοσιεύματος της «Εφημερίδας των Συντακτών» για τον Στ. Παπασταύρου. Δεν είναι αμελητέο αλλά μοιάζει σαν να διυλίζεις κουνούπι όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις την καμήλα. Που στην προκειμένη περίπτωση είναι πόσα και ποια ψάρια πιάσαμε από τις λίστες και πώς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αξιοποιούν την εμπειρία από την έρευνα αυτή για να κλείσουν διόδους φοροδιαφυγής. Την Παρασκευή, από δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Τρ. Αλεξιάδη και του γενικού γραμματέα για την καταπολέμηση της διαφθοράς Γ. Βασιλειάδη, μάθαμε πως μετά την αξιολόγηση, ίσως και σε δέκα ημέρες, θα κατατεθεί το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την αυτοκαταγγελία των φοροφυγάδων. «Δεν θα διαγράψουμε κάθε ευθύνη, αλλά θα δώσουμε κίνητρα στους Έλληνες καταθέτες να επιστρέψουν τα χρήματά τους στη χώρα», δήλωσε ο κ. Αλεξιάδης προσθέτοντας ότι τα δηλούμενα κεφάλαια θα φορολογούνται με συντελεστή φορολογίας που θα είναι υψηλότερος από 15%. Το ανησυχητικό είναι πως και αυτή η πρωτοβουλία τελεί υπό την αίρεση της έγκρισης από τους δανειστές. Αν δεν προβάλλουν βέτο, τότε η κυβέρνηση θα έχει να αναμετρηθεί με τον όγκο της δουλειάς που θα επωμιστούν οι ελεγκτικοί φορολογικοί μηχανισμοί. Για έρευνα σε 1,3 εκατομμύρια ΑΦΜ έκανε λόγο ο κ. Αλεξιάδης. Με την αποψίλωση των υπηρεσιών του ΣΔΟΕ λόγω μνημονίου, ο έλεγχος δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ούτε σε δέκα χρόνια.