Διπλή συμφωνία, πολλαπλά προβλήματα

 

Η εκ­δο­χή της μέ­σης λύ­σης φαί­νε­ται ό­τι ε­πι­λέ­γε­ται, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­με­ρι­στεί η ό­ποια δια­φω­νία με­τα­ξύ ΔΝΤ και ευ­ρω­παϊκών θε­σμών για την α­ξιο­λό­γη­ση του ελ­λη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος: ε­πί­κει­ται, ό­πως ό­λα δεί­χνουν δι­πλή συμ­φω­νία, μία με τις Βρυ­ξέλ­λες και μία με το ΔΝΤ.
Οι Βρυ­ξέλ­λες προ­σέρ­χο­νται στην τε­λι­κή φά­ση της δια­πραγ­μά­τευ­σης με πιο α­παι­τη­τι­κές έ­να­ντι της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς θέ­σεις, ε­νώ το ΔΝΤ φαί­νε­ται να υ­πο­χω­ρεί α­πό την α­παί­τη­ση του κου­ρέ­μα­τος στη θέ­ση της α­να­διάρ­θρω­σης του χρέους. Το μεν ΔΝΤ κρα­τά­ει τις ε­πι­φυ­λά­ξεις του εμ­μέ­νο­ντας στις δυ­σμε­νέ­στε­ρες προ­βλέ­ψεις για την πο­ρεία της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας, οι δε Βρυ­ξέλ­λες ελ­πί­ζουν ό­τι αυ­τές θα δια­ψευ­στούν και δεν θα χρεια­στεί να συ­ζη­τή­σουν ξα­νά τις εν­στά­σεις του διε­θνούς ορ­γα­νι­σμού. Κοι­νός τό­πος: να υ­πάρ­ξει η αί­σθη­ση ό­τι η συμ­φω­νία βα­δί­ζει πα­ρά τις εκ­κρε­μό­τη­τες και να μην τρα­βή­ξει ε­πι­κίν­δυ­να σε μά­κρος η φά­ση της α­ξιο­λό­γη­σης.
Από ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς ελ­πί­ζε­ται ό­τι σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση θα μπο­ρέ­σει να αρ­χί­σει ά­με­σα η συ­ζή­τη­ση για το χρέ­ος, ε­νώ η Ε­ΚΤ θα ε­πα­να­φέ­ρει διευ­κο­λύν­σεις που εί­χαν α­φαι­ρε­θεί στε­νεύο­ντας τα πε­ρι­θώ­ρια του ελ­λη­νι­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος. Με α­πο­τέ­λε­σμα, να το­νω­θεί η ει­κό­να μιας οι­κο­νο­μίας που έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα της α­νά­πτυ­ξης.
Αυ­τό το τε­λευ­ταίο ί­σως να ε­ξη­γεί και τον πα­νη­γυ­ρι­κό τρό­πο με τον ο­ποίο ε­πέ­λε­ξε το Μα­ξί­μου να προ­βά­λει την υ­πο­γρα­φή της συμ­φω­νίας πώ­λη­σης του 67% των με­το­χών του ΟΛΠ στην Cosco, γε­γο­νός που έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με τις μέ­χρι πρό­σφα­τα υ­πο­στη­ρι­ζό­με­νες θέ­σεις α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά και κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη.
Ο τε­λι­κός ι­σο­λο­γι­σμός, πά­ντως, για την κυ­βέρ­νη­ση δεν εί­ναι εύ­κο­λο να α­πο­βεί θε­τι­κός, κα­θώς υ­πάρ­χει με­γά­λη α­βε­βαιό­τη­τα για τις ε­ξε­λί­ξεις στο διε­θνές οι­κο­νο­μι­κό πε­ρι­βάλ­λον και εί­ναι βέ­βαιο ό­τι η ευ­ρω­ζώ­νη δεν βρί­σκε­ται σε φά­ση οι­κο­νο­μι­κής α­νό­δου, ώ­στε να διευ­κο­λυν­θεί και η θε­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας. Και αυ­τή η α­βε­βαιό­τη­τα έρ­χε­ται να προ­στε­θεί στα προ­βλή­μα­τα που εκ πεί­ρας γνω­ρί­ζου­με ό­τι προ­κύ­πτουν με τους δα­νει­στές κα­τά την ε­φαρ­μο­γή α­κό­μη και μιας συμ­φω­νίας που φα­ντά­ζει βιώ­σι­μη.