«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΟΥ»Η κρυφή γοητεία των καταστροφικών σχέσεων
Του Στράτου ΚερσανίδηΜυστήριο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Και ακόμη πιο μυστήριες, οι ερωτικές σχέσεις. Εκείνες που μας παρασέρνουν ως δίνη στο βυθό, που συνεπάγεται σίγουρο πνιγμό, αλλά αφηνόμαστε στο ηδονικό λίκνισμα παρά τη διαφαινόμενη καταστροφή. «Είναι η ιστορία μιας καταστροφικής σχέσης», λέει η Μαϊουέν, σκηνοθέτιδα της ταινίας «Ο βασιλιάς μου», η οποία μας μιλά για μια τέτοια σχέση και την κρυφή γοητεία της.
Μια γυναίκα, η Τονί, μετά από ένα ατύχημα που είχε στο σκι, νοσηλεύεται σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Εκεί, παρακολουθούμε σε φλας μπακ, τη σχέση της με τον Τζόρτζιο, έναν πλούσιο, γοητευτικό και ιδιόρρυθμο άνδρα, με τον οποίο μοιράστηκε δέκα χρόνια από τη ζωή της και απέκτησαν ένα αγοράκι.
Τη γνωριμία τους ακολούθησε ο κεραυνοβόλος έρωτας και μια θυελλώδης, παθιασμένη ερωτική σχέση. Ζουν μαζί, η Τονί μένει έγκυος αλλά ο Τζόρτζιο, ενώ την λατρεύει δεν μπορεί να ζήσει μια «φυσιολογική» οικογενειακή ζωή. Προτιμά να ζει ελεύθερος χωρίς καμία δέσμευση. Έτσι η σχέση τους αρχίζει να κλονίζεται, οι δυο τους κινούνται σε φυγόκεντρους κύκλους, οι οποίοι πλησιάζουν, κλείνουν, κι ύστερα ξανανοίγουν αλλά ποτέ δεν απομακρύνονται. Φαίνεται τελικά, πως κάτω από το επιφανειακό πάθος υπάρχει αγάπη.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία που ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια των θεατών, η Μαϊουέν. Μια ταινία χαρακτήρων και συμπεριφορών στην οποία πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι ηθοποιοί. Η Εμανουέλ Μπερκό και ο Βενσάν Κασέλ, με την πρώτη, μάλιστα, να κερδίζει το βραβείο γυναικείας ερμηνείας -εξ ημισείας με τη Ρούνεϊ Μάρα για το «Κάρολ»- στο 68ο Φεστιβάλ των Κανών.
Η θυελλώδης σχέση της Τονί και του Τζόρτζιο δίνεται μέσα από τα συνεχή σκαμπανεβάσματα της συμπεριφοράς του δεύτερου. Το σενάριο ξετυλίγει την κοινή τους ζωή με αναλυτικό τρόπο -συχνά υπερβολικά- και με μικρές ανατροπές. Εάν είχε προτιμηθεί η μικρότερη διάρκεια της ταινίας (128 λεπτά), πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα. Γιατί φορτώνεται με εικόνες και διαλόγους που θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς, κατά την άποψή μου, να αφαιρέσουν κάτι από το ούτως ή άλλως ενδιαφέρον θέμα της.
Λέει η σκηνοθέτιδα: «Είχα γράψει αναρίθμητες εκδοχές του σεναρίου, χωρίς να με ικανοποιεί καμία. Ήθελα να κάνω μια ταινία στην οποία δεν θα ήμουν μέσα, για να δω τι θα μου απέφερε ως σκηνοθέτιδα, κι επειδή ήθελα να δουλέψω με την Εμανουέλ Μπερκό. Ο χαρακτήρας του Τζόρτζιο επίσης θα ήταν περίπλοκος και μυστηριώδης. Οι χαρακτήρες δεν πρέπει να είναι μονολιθικοί, ειδάλλως γίνονται γρήγορα βαρετοί. Η ζωή δεν αποτελείται από ένα κομμάτι μόνο, πρέπει να μπορεί κανείς να την κοιτάζει από διαφορετικές οπτικές(...)».
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ»Ο λύκος της στέπας από τη Δανία Πολιτικοποίηση, αμφισβήτηση, ψυχεδέλεια. Αναζητήσεις δρόμων επικοινωνίας και διεξόδων μέσα από ανατολικές φιλοσοφίες και διάφορες ουσίες. Είναι η ταραγμένη δεκαετία του 1960 η οποία έφερε τους μπίτνικ, τους χίπις, το αντιπολεμικό κίνημα, τις μεγάλες διαδηλώσεις - εξεγέρσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Όλα αυτά συνοδεύονταν από το δικό τους «σάουντρακ», από τη μουσική που συνάρπαζε τους νέους και αναζητούσε κι αυτή νέες οδούς έκφρασης.
Ο Όλε Κρίστιαν Άντερσεν σκηνοθετεί την ταινία «Έρωτας χωρίς αύριο» (Itsi Bitsi), στην οποία μας βάζει από την πρώτη στιγμή στο κλίμα της εποχής. Μια διαδήλωση ενάντια στα πυρηνικά, το 1962 στην Κοπεγχάγη. Η αστυνομία κάνει συλλήψεις με αποτέλεσμα κάποιοι διαδηλωτές να καταλήξουν στο κρατητήριο. Εκεί ο 19χρονος Έικ Σκάλοε γνωρίζεται με τη 17χρονη, Ίμπεν. Οι δύο νέοι μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ανησυχίες. Ο έρωτάς τους είναι κεραυνοβόλος και έτσι θα αρχίσει η κοινή τους πορεία.
Ζουν σε ένα σπίτι στην εξοχή και σύντομα ο Έικ θα ανακαλύψει πως η ζωή με την αγαπημένη του δεν είναι καθόλου εύκολη. Η Ίμπεν αρνείται να δεσμευτεί σε μια σχέση με έναν άνδρα και ο Έικ αναγκάζεται να την διεκδικεί συνεχώς. Αυτό που επιζητούν και οι δύο είναι η απόλυτη ελευθερία, με το μότο του Έικ να λέει, πως «το πιο δύσκολο είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας». Και ενώ αυτός δυσκολεύεται, για την Ίμπε φαί��εται να είναι πιο απλό. Ταξιδεύουν μαζί, συναντιούνται με νέους σαν αυτούς, καταλήγουν στην Αθήνα και εκεί ο Έικ θα μυηθεί στον κόσμο των ουσιών. Χωρίζουν, εκείνος ταξιδεύει στη Βαγδάτη αλλά η Ίμπεν δεν φεύγει από το μυαλό του. Θέλει να την κερδίσει ξανά και για να το καταφέρει γίνεται ποιητής, ναρκομανής, ταξιδιώτης και τελικά ιδρύει ένα μουσικό συγκρότημα, τους Στέπενγουλφ (στα δανέζικα Steppeulvene), που υπήρξε η πρώτη ροκ μπάντα στη Δανία. Στο κορυφαίο τους άλμπουμ, το «HIP», ξεχωρίζουν οι στίχοι που έγραψε ο Έικ, για την Ίτσι Μπίτσι, όπως αποκαλούσε την αγαπημένη του Ίμπεν.
Η ταινία μας μεταφέρει στο κλίμα της δεκαετίας του 1960, με μεγάλη επιτυχία. Πλημμυρισμένη από όμορφη μουσική μας φέρνει κοντά σε μια γενιά που νόμισε πως θα αλλάξει τα πάντα με αυτοκαταστροφικά, πολλές φορές, αποτελέσματα. Βλέπεται ευχάριστα, είναι διασκεδαστική, έχει χιούμορ, συγκινεί.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Short fuse» των Ανδρέα Λαμπρόπουλου και Κώστα Σκύφτα: Ο 30χρονος Άρης, πρώην δικηγόρος, ενώ προσπαθεί να επιστρέψει στη δικηγορία εργάζεται προσωρινά ως κούριερ. Μεταφέρει ένα δέμα σε κάποιο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό, όπου δέχεται επίθεση από αγνώστους. Όταν συνέρχεται διαπιστώνει πως είναι ζωσμένος με εκρηκτικά, συνδεδεμένα με ένα μηχανισμό που μετρά αντίστροφα και ένα ακουστικό στο αυτί, όπου μια άγνωστη φωνή του λέει τι πρέπει να κάνει. Η ώρα περνά, ο Άρης προσπαθεί να βρει τον τρόπο να απενεργοποιήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό, ενώ βρίσκεται ανάμεσα στην αστυνομία και τους εγκληματίες. Παλεύοντας για την ίδια τη ζωή θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις επιλογές του, ενώ θα αναθεωρήσει πολλά από όσα ως τότε πίστευε.
«Ο λύκος της ερήμου» (Theeb) του Νάτζι Αμπού Νουάρ: Το 1916, ενώ μαίνεται ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, στην ιορδανική έρημο, ένας μικρός βεδουίνος, ο Τεέμπ, συνοδεύει ένα βρετανό στρατιώτη. Ένα επικίνδυνο ταξίδι στο οποίο ο μικρός μαζί με τον αδελφό του πρέπει να φερθούν σαν μεγάλοι. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας.
«Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία» (Elser) του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ: Στις 8 Νοεμβρίου 1939, ο Όλιβερ Έλσερ σχεδίασε τη δολοφονία του Χίτλερ και των συνεργατών του, τοποθετώντας μία βόμβα. Όμως ο Χίτλερ έφυγε 13 λεπτά νωρίτερα από το σημείο και έτσι η ανθρωπότητα δεν απέφυγε την αιματοχυσία.
«Ψεύτης ήλιος 2: Η μεγάλη έξοδος» (Utomlyonnye solntsem 2: Predstoyanie) του Νικίτα Μιχάλκοφ: Το αριστούργημα του Μιχάλκοφ, του 2008, συνεχίζεται. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο στρατηγός Κοτόφ συνελήφθη από το σταλινικό καθεστώς. Τώρα, στα 1941 και ενώ έχει ξεσπάσει ο πόλεμος, ο Κοτόφ έχει αποδράσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και πολεμά εναντίον των ναζί. Πολεμώντας αναρωτιέται για την τύχη της γυναίκας του και της κόρης του.
«Race» του Στίβεν Χόπκινς: Ο Τζέσε Όυενς, έχοντας βιώσει το ρατσισμό στην πατρίδα του, εκπροσωπεί τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, στο Βερολίνο. Εκεί ο έγχρωμος αμερικανός σπρίντερ θα ανατρέψει τη θεωρία του Χίτλερ περί ανωτερότητας της Άριας φυλής. Και μάλιστα μέσα στο στάδιο της γερμανικής πρωτεύουσας.
«Ο εκλεκτός της νύχτας» (Midnight special) του Τζεφ Νίκολς: Ο μικρός Άλτον διαθέτει ειδικές δυνάμεις και ο πατέρας του προσπαθεί να τον προστατεύσει. Κυνηγημένος από κάποιους θρησκόληπτους, την τοπική αστυνομία και τέλος την ίδια την κυβέρνηση, ο πατέρας ρισκάρει τα πάντα.
«Ζήσε με το ρυθμό» (High strung) του Μάικλ Ντέμιαν: Η μπαλαρίνα Ρούμπι συναντά στη Νέα Υόρκη το μουσικό του δρόμου, Τζόνι. Η αρχική τους αντιπάθεια αλλάζει σε μια βαθύτερη σχέση και μαζί πρέπει να κερδίσουν ένα διαγωνισμό.
«Το βιβλίο της ζούγκλας» (The jungle book) του Τζον Φάβρο: Η ιστορία του μικρού Μόγλη που μεγάλωσε στη ζούγκλα. Ακόμη μία κινηματογραφική μεταφορά του πασίγνωστου βιβλίου του Ράντγιαρ Κίπλινγκ.
«Ροβινσών Κρούσος» (Robinson Crusoe) των Μπεν Στάσεν και Βίνσεντ Κέστελουτ: Το γνωστό μυθιστόρημα μεταφέρεται στο σινεμά σε τρισδιάστατη ταινία κινουμένων σχεδίων.
Σινεφίλ