Η κοινωνική αβεβαιότητα, πηγή συγκρούσεωνΟι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται παντού στην Ευρώπη είναι όλες προς την ίδια κατεύθυνση, της βίαιης αφαίρεσης των δικαιωμάτων και της μείωσης των μισθών των εργαζομένων, ποια είναι η θέση της Γαλλίας σε όλα αυτά που διαδραματίζονται;Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, όπου έγιναν τέτοιας έκτασης μεταρρυθμίσεις, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα αντέδρασαν έντονα. Στην Ισπανία και την Ιταλία υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις. Στη Γερμανία, η Γενική Συνομοσπονδία των Συνδικάτων αντέδρασε με απεργιακές κινητοποιήσεις. Είναι συνεπώς λάθος να αφήσουμε να γίνει πιστευτό, αυτό που υποστηρίζουν ορισμένοι, ότι τα μέτρα επιβλήθηκαν με τη θέληση των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιδοθεί σε έναν ανταγωνισμό για τη μείωση στο ελάχιστο των κοινωνικών δαπανών και την απορρύθμιση των υπηρεσιών. Όταν, όμως, βλέπουμε συνολικά την κατάσταση που επικρατεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο διαπιστώνουμε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν θεσπίσει τα πιο προωθημένα κοινωνικά δικαιώματα.
Συνολικά, όμως, στον κόσμο ο ένας εργαζόμενος στους δύο δεν καλύπτεται από συλλογική σύμβαση εργασίας. Οι εργασιακές σχέσεις υποβαθμίστηκαν και καταργήθηκσν με συνοπτικές διαδικασίες. Το 73% του παγκόσμιου πληθυσμού στερείται κοινωνικής προστασίας (ασφάλιση και περίθαλψη). Ένας στους δύο εργαζόμενους δεν έχει σύνταξη. Το 12% των ανέργων παίρνουν κάποιο επίδομα και μόνο το 28% των γυναικών μπορούν να πάρουν επίδομα μητρότητας. Η Ευρώπη είναι ακόμα η ήπειρος όπου τα συνδικάτα έχουν βάλει τη σφραγίδα τους και έχουν δώσει τις περισσότερες κοινωνικές μάχες. Αυτό που επιδιώκεται σήμερα στην Ευρώπη με τις επιθέσεις κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι να καταστραφούν, γιατί αποτελούν σημείο αναφοράς και έχουν επίδραση στα κοινωνικά δικαιώματα σε παγκόσμια κλίμακα. Παραμένει, συνεπώς, η Ευρώπη ακόμα η ήπειρος - σημείο αναφοράς. Μια χώρα όπως η Γαλλία, όπου το ποσοστό των εργαζομένων που καλύπτεται από τις συλλογικές συμβάσεις φθάνει στο 98%, αποτελεί φυσικά ένα εμπόδιο για όλους αυτούς που βλέπουν τα κοινωνικά δικαιώματα σαν την πρωταρχική μεταβλητή στην οικονομική πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οι εναλλακτικές λύσεις είναι δυνατές;Θα πρέπει, κυρίως, να αμφισβητήσουμε τους μύθους που είχαν καλλιεργηθεί και είναι πολλοί, όπως αυτός που υποστηρίζει ότι αν κάνουμε πιο εύκολες τις διαδικασίες για τις απολύσεις θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Δεν υπάρχει απολύτως καμία απόδειξη, σε κανένα σημείο του κόσμου, που να επιβεβαιώνει αυτό το μύθο. Αντίθετα, σε πολλές χώρες, όπου οι νομοθεσίες είναι πολύ περιορισμένες, το επίπεδο ανεργίας και της πρόσκαιρης εργασίας είναι ιδιαίτερα υψηλό. Αναφέρομαι στις Ινδίες όπου το 95% εργάζεται με άτυπους τρόπους, οι οποίοι κερδίζουν έδαφος όλο και περισσότερο στον κόσμο όπως στην Κίνα, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες… Ορισμένες χώρες εφαρμόζουν τη μορφή της ελάχιστης απασχόλησης (mini-jobs) όπως Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία. Όσοι, όμως, εργάζονται με πρόσκαιρες μορφές εργασίας δεν μπορούν να έχουν στοιχειώδη διαβίωση. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις ότι είναι ανάγκη να εφαρμοστεί μια διαφορετική πολιτική, ριζικά αντίθετη με αυτή που ακολουθείται σήμερα. Μια πολιτική που θα συμβάλει στο να δημιουργηθούν 600 εκατ. θέσεις εργασίας μέχρι το 2030, για να αντιμετωπίσουμε την εξέλιξη του δημογραφικού. Τώρα βέβαια ζούμε την καταστροφή των θέσεων εργασίας.
Αυτό που απαιτείται τώρα είναι να προχωρήσουμε με καινοτομίες σε νέους τομείς κοινωνικής προστασίας για τους εργαζόμενους και όχι να πολλαπλασιάσουμε τα μέτρα που οδηγούν στην πρόσκαιρη εργασία. Η συνέχιση της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα θα αποτελέσει πηγή έντασης και αποσταθεροποίησης σε πολλές χώρες. Εκεί που υπάρχουν οι ελεύθερες οικονομικές ζώνες δεν υπάρχουν δικαιώματα. Έτσι τίθεται σε δοκιμασία η ειρήνη για το σύνολο της ανθρωπότητας. Δεν έχουμε παρά να δούμε τον κοινωνικό χάρτη στον κόσμο σήμερα, για να διαπιστώσουμε ότι οι εντάσεις, οι στρατιωτικές συγκρούσεις συμβαίνουν πολύ συχνά στις ζώνες χωρίς δικαιώματα όπου επικρατεί η κοινωνική εξαθλίωση.
•