Μετά την τεράστια αγωνιστική κινητοποίηση της Πέμπτης 26 Μαΐου, καθώς και την προοπτική να συνεχιστούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις και η πραγματοποίηση νέας μεγάλης πανεθνικής κινητοποίησης στις 14 Ιουλίου, φαίνεται η κυβέρνηση να προβληματίζεται σοβαρά. Ο φιλόδοξος στόχος της να περάσει το νομοσχέδιο αυτό για τα εργασιακά έχει ήδη προκαλέσει, πέρα από τη διαφοροποίηση ενός σοβαρού αριθμού βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) και των συμμάχων του Πρασίνων, σύγχυση, εκνευρισμό και ρήξεις στους κόλπους του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Οι δύο μεγάλες εφημερίδες της Γαλλίας «Λε Μοντ» και «Λιμπερασιόν», που στήριζαν με σκανδαλώδη τρόπο το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, πίστευαν, και μάλιστα ανέφεραν, ότι η κινητοποίηση της 26ης Μαΐου θα σήμαινε τη λήξη των αγώνων. Θα ήταν «μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων». Προχθές, όμως, Παρασκευή 27 Μαΐου, μετά την τεράστια αγωνιστική κινητοποίηση, η μεν «Λε Μοντ» κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο «Εργασιακός νόμος»: Η κυβέρνηση αναζητά μια πόρτα διεξόδου για να βγει από την κρίση» και η «Λιμπερασιόν» ρωτούσε «προς τα πού είναι η έξοδος;»
Ενοχοποίηση των συνδικάτωνΗ κυβέρνηση και η εργοδοσία από την αρχή μόλις αντιμετώπισαν τις αντιδράσεις των συνδικάτων, κινήθηκαν με στόχο να αποτρέψουν τη συνεργασία των μεγάλων οργανώσεων και ταυτόχρονα να απομονώσουν και να ενοχοποιήσουν τις οργανώσεις που θα συνέχιζαν να αντιστέκονται, ώστε να στρέψουν την κοινή γνώμη κατά του κοινωνικού κινήματος. Στο στόχαστρο ήταν βέβαια η CGT, η οποία κατηγορήθηκε από τον πρωθυπουργό Βαλς για «παρέκκλιση από τη δημοκρατική τάξη» για έλλειψη «πατριωτισμού» και συναίσθηση ευθύνης για την «ασφάλεια». Όταν, μάλιστα, ο ίδιος βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ πριν μερικές εβδομάδες, μίλησε για μια «αποδυναμωμένη» και «απομονωμένη» οργάνωση μειοψηφίας, που «κρατάει σε ομηρεία τη δημοκρατία». Τα μίντια υπηρέτησαν πιστά τη γραμμή αυτή, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τη συνεργασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων CGT, FO, FSU, Solitaires, αλλά και των οργανώσεων της νεολαίας UNEF, UNL και FIDL. Μια συνεργασία που επιτεύχθηκε από την αρχή και συνεχίζεται, χωρίς να παρουσιάζονται σημάδια «κόπωσης», όπως αναφέρει η βελγίδα δημοσιογράφος, Αλίς Μπερνάρ.
Επικίνδυνη κλιμάκωσηΤα συνδικάτα, και ιδιαίτερα η CGT, δεν απομονώθηκαν, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό Εμμανουέλ Βαλς, «που έχασε τη μάχη της κοινής γνώμης», σύμφωνα με τον κύριο τίτλο της «Λε Μοντ» που κυκλοφορεί αυτό το Σαββατοκύριακο. Η ένταση, όμως, συνεχίζεται οι τόνοι ανεβαίνουν καθημερινά. Ο Φιλίπ Μαρτινέ, γ. γ. της CGT, αναφέρεται ως ο άνθρωπος που μπορεί να μπλοκάρει τον τομέα των πετρελαίων, αλλά και ολόκληρο τον τομέα της ενέργειας. Σε τέτοιο σημείο που μπορεί να προκαλέσει έλλειψη στα καύσιμα «και να παραλύσει τη χώρα», αναφέρει η «Λε Μοντ», χωρίς να διαφαίνεται κάποια προοπτική συνεννόησης.
Πώς φθάσαμε μέσα σε λίγες ημέρες σ’ αυτή την «επικίνδυνη κλιμάκωση», αναρωτιούνται κυβερνητικοί βουλευτές. Η CGT και τα συνδικάτα ρίχνουν την ευθύνη στην κυβέρνηση και προγραμματίζουν νέες επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις στους σιδηρόδρομους, τις αστικές συγκοινωνίες και σε άλλες μεγάλες επιχειρήσεις. Απεργίες που θα αρχίσουν από τις 2/6, θα συνεχιστούν στις 3 και 4 Ιουνίου και θα κορυφωθούν στις 14 Ιουλίου με πανεθνική κινητοποίηση. Το φάντασμα μιας Γαλλίας που μπορεί να παραλύσει, τρομάζει την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τον Νικολά Σαρκοζί (συνομιλητή του προέδρου Κυριάκου Μητσοτάκη), που κάλεσε την κυβέρνηση να σπάσει την απεργία.
Μ. Κ. ΦΙΛΙΠ ΜΑΡΤΙΝΕ Γ. Γ. CGT«Νεωτερικότητα, είναι η κοινωνική πρόοδος»Η κυβέρνηση μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, αρνήθηκε να δει επίμονα όλες τις ενδιαφερόμενες οργανώσεις και ιδιαίτερα την CGT. Προκάλεσε μόνο μια συγκέντρωση πολύ πλατιά και τίποτ’ άλλο, αναφέρει ο Φ. Μαρτινέ σε κείμενό του. Οι εφημερίδες της γαλλικής πρωτεύουσας αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν στις 26/5, ημέρα γενικής κινητοποίησης. Οι εργαζόμενοι στον Τύπο κήρυξαν απεργία και οι εφημερίδες δεν κυκλοφόρησαν, εκτός από την «Ουμανιτέ» που δημοσίευσε το κείμενο του Φ .Μαρτινέ. Οι εκδότες διαμαρτυρήθηκαν για αντιδημοκρατική ενέργεια...
Ο γάλλος συνδικαλιστής κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι, αρνούμενη το διάλογο με τα συνδικάτα, ρίχνει νερό στο μύλο της δεξιά και της άκρας δεξιάς». Και καταλήγει: «Η νεωτερικότητα είναι η κοινωνική πρόοδος και η ασφάλεια για το σύνολο των εργαζομένων και των πολιτών για να επιστρέψουμε στον 21ο αιώνα».