Ο τετράμηνος αγώνας των εργαζομένων της Γαλλίας κατά του εργασιακού νόμου, έχει τη συμπαράσταση των ευρωπαϊκών συνδικάτων του Βελγίου, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, αλλά και συνδικάτων έξω από τα σύνορα της Ευρώπης. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Φρ. Ολάντ και Μανουέλ Βαλς, επιχειρεί να επιβάλει με μεγάλη καθυστέρηση έναν εργασιακό νόμο παρόμοιο με αυτό που επέβαλλε ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ, στις αρχές του 2000 στη Γερμανία.
Συνολικά ψηφίστηκαν τέσσερις νόμοι. Ο τέταρτος έγινε γνωστός με το όνομα του τότε υπουργού Εργασίας, Χαρτς (Hartz IV). Με το νόμο αυτό περιορίστηκαν στο ελάχιστο τα επιδόματα ανεργίας, με την προσδοκία ότι έτσι θα μειωνόταν η ανεργία, επειδή οι άνεργοι θα ήταν εξαναγκασμένοι να αναζητήσουν κάποια απασχόληση στην αγορά εργασίας. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές συνολικά, με βάση εκτιμήσεις συνδικάτων της χώρας, οδήγησαν σε μια απαράδεκτη κατάσταση. Σήμερα στη Γερμανία το 40% των μισθωτών εργάζονται με άτυπες μορφές εργασίας: μικροεργασία, μερικώς απασχολούμενοι, προσωρινή αναπλήρωση (λόγω ασθένειας κλπ), αυτοαπασχολούμενοι. Σε μεγάλες επιχειρήσεις και εργοστάσια υπάρχουν συνολικά έξι ειδών συμβάσεις… Στο χάος αυτό μπήκε κάποιο τέρμα με την καθιέρωση του κατώτατου μισθού, όπως ζητούσαν τα γερμανικά συνδικάτα. Η πρόταση αυτή έγινε αποδεκτή από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και στη συνέχεια, πριν από δύο χρόνια, ψηφίστηκε από τη συμμαχική κυβέρνηση Μέρκελ- Γκάμπριελ.
Ανοχή στο έλλειμμα έναντι μεταρρύθμισηςΣτην Ιταλία τον τελευταίο χρόνο ψηφίστηκε ένας νόμος για τα εργασιακά που φέρει την αγγλοσαξονική ονομασία Jobs Act. Με το νόμο αυτό αντικαταστάθηκε ο προηγούμενος, γιατί θεωρήθηκε αρκετά προστατευτικός για τους εργαζόμενους, και εισήχθησαν οι πολύμορφες συμβάσεις (ατομικές κλπ). Το βασικότερο, όμως, είναι ότι καθιερώνεται η πρόσκαιρη εργασία. Το επιχείρημα για την ψήφισή του ήταν ότι έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Ένα χρόνο μετά διαπιστώνεται ότι «δεν δημιουργήθηκε καμία νέα θέση εργασίας», αναφέρει η Νάντια Ρόζα συνδικαλίστρια της CGIL στην «Ουμανιτέ» και συνεχίζει, «οι εργαζόμενοι με νέες συμβάσεις είναι λιγότεροι κατά 1,4% από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, που υπογράφηκαν πριν τη λεγόμενη εργασιακή μεταρρύθμιση». Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δέχθηκε ένα σημαντικό έλλειμμα για την Ιταλία έναντι της μεταρρύθμισης αυτής!
Στην Ισπανία, μετά την καθιέρωση του «Decretazo» το 2012, οι αποζημιώσεις των ισπανών εργαζόμενων είναι πολύ μικρότερες. Η ψήφιση του νόμου έγινε με βάση την ίδια λογική όπως και στις άλλες χώρες, ότι με τη διευκόλυνση των απολύσεων θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας... Στο Βέλγιο οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα κατέβηκαν στους δρόμους από τον περασμένο Απρίλιο, με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του νόμου του υπουργού Εργασίας, Κρις Πίτερ. Με το νόμο αυτό αυξάνει ο χρόνος της εβδομαδιαίας εργασίας από 38 ώρες μέχρι και 50. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο εργαζόμενος θα πρέπει να περιμένει να ενημερωθεί για το πότε θα εργαστεί ή θα πάρει την άδειά του. Το νομοσχέδιο αυτό λόγω της μαζικής αντίδρασης των συνδικάτων και των εργαζομένων δεν έχει ακόμα ψηφιστεί.
«Πρόχειροι και κυνικοί»Οι νόμοι αυτοί που είναι «πρόχειροι και κυνικοί», όπως αναφέρει ο γάλλος οικονομολόγος, Τόμας Πικετί, ψηφίστηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, η οποία όμως «δεν σταματάει να αυξάνει. Μετά το 2008 προστέθηκαν ενάμισι εκατομμύριο επιπλέον άνεργοι. Έτσι παρουσιάστηκε το φαινόμενο να ζητούν εργασία 2,1 εκατ. άτομα το 2008. Το 2012, 2,8 εκατ., και το 2016 3,8». Αυτή η εξέλιξη δεν οφείλεται στο «ότι τα εργατικά δικαιώματα ήταν αυστηρά. Αλλά γιατί η Γαλλία και η ευρωζώνη προκάλεσαν, με την ακραία πολιτική της λιτότητας, μια παράλογη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας από το 2011-2013, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο, που ακολούθησαν μια αντίθετη πολιτική. Μεταφέροντας έτσι μια χρηματοπιστωτική κρίση, που εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ, σε μια ατελείωτη ευρωπαϊκή ύφεση», καταλήγει ο Τ. Πικετί.
Η πρόχειρη και κυνική μεταρρυθμιστική πολιτική δεν μπορεί κανείς να προβλέψει πώς θα καταλήξει στη Γαλλία και το Βέλγιο. Μετά τις εξελίξεις και το Brexit, μάλλον έχουμε να δούμε πολλά επεισόδια.
Νέο αγωνιστικό ραντεβού στις 25 ΙουνίουΟι γάλλοι εργαζόμενοι βγήκαν και πάλι μαζικά και μαχητικά στους δρόμους, στις 23 του μήνα. Παρά τις απειλές της απαγόρευση αρχικά, τους περιορισμούς και την αστυνομοκρατία, είχε πολλά χρόνια να εμφανιστεί τόσος κόσμος σε εργατικές διαδηλώσεις.Η διαδήλωση αυτή βέβαια έγινε σε ένα βαρύ κλίμα και ένταση. Ο πρωθυπουργός Βαλς είχε ταχθεί υπέρ της απαγόρευσης, ενώ ο Φρ. Ολάντ ταλαντεύτηκε τελικά και το ζήτημα παραπέμφθηκε και η λύση δόθηκε από τον αστυνομικό διευθυντή του Παρισιού! Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα διαδήλωσαν για μια ακόμα φορά ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και έδωσαν ραντεβού για τις 28 του μήνα.
•
Μ. Κοβάνης