«Το θέατρο έχει ανάγκη την κρατική στήριξη»

newego_LARGE_t_641_106786761

Ο «Θεατής» δεν είχε προλάβει την άνοιξη να δει την «Αδαμαντία» στο Θέατρο Τέχνης και γι’ αυτό πολύ χάρηκε με την απόφαση των συντελεστών της να την ανεβάσουν τον Ιούλιο στο αγαπημένο «Τριανόν» (Ω, εκείνη η οροφή που ανοίγει για να επιτρέψει στον ουρανό να εισβάλει στα δρώμενα!). Χάρηκε και για ένα ακόμα λόγο: φέτος φάνηκε να υπάρχει θέατρο -μερικές νόστιμες δουλειές- εκτός των φεστιβάλ και εκτός των συνηθισμένων εμπορικών παραστάσεων που, για να το πούμε κομψά, υπολείπονται σε γούστο και ποιότητα. Η Αδαμαντία του τίτλου είναι πρόσωπο πραγματικό, που ο έμπειρος Παναγιώτης Μέντης ζωντάνεψε μέσα από την αλληλογραφία του που ανακάλυψε τυχαία. Μικροαστή, πονηρούλα, καταφερτζού, άνθρωπος όλων των καιρών και καταστάσεων, με ελαστική συνείδηση -ηθική και πολιτική- αλλά που βρίσκει πάντα δικαιολογίες, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της και αποζητά τον άντρα της, που δουλεύει στην Αίγυπτο για την οικογένειά του. Κόντρα ρόλος για μια συνειδητοποιημένη πολιτικά ηθοποιό όπως η Μάνια Παπαδημητρίου, η οποία όμως δίνει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία, διεισδύοντας με χιούμορ και κριτική διάθεση στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας της, που φαίνεται να την διασκεδάζει και να την προκαλεί. Πολλή μουσική, πολλά τραγούδια (Σταύρος Σιόλας) που συνομιλούν με την ηρωίδα ή που τα τραγουδά η ίδια εν είδει σχολίου (είναι γνωστές οι τραγουδιστικές επιδόσεις της Παπαδημητρίου), και μια σκηνοθεσία από τον Κωστή Καπελώνη που στήριζε το κείμενο και την καταιγιστική ερμηνεία του, δημιουργούν μια ευχάριστη, χυμώδη παράσταση. Με την ευκαιρία, ο «Θεατής» μίλησε με την Μάνια Παπαδημητρίου.

 Κυρία Παπαδημητρίου, ήταν ευχάριστη έκπληξη να σας δούμε και το καλοκαίρι με την επιτυχημένη «Αδαμαντία» του χειμώνα. Τι σας έκανε να επιλέξετε το «Τριανόν» για τις παραστάσεις σας;
Το «Τριανόν» είναι συμβολικά ένα μέρος πολύ σημαντικό για μένα. Συμβολίζει την προστασία του γνήσια εναλλακτικού. Αυτό το είχε στηρίξει με όλη του την ψύχη ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου και με μεγάλη μου χαρά βλέπω πως το συνεχίζει η αδελφή του. Για μας που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Λεωνίδα δεν ήταν αυτονόητο ότι αυτό θα γινόταν Η Ελλάδα είναι παράξενος τόπος. Πολύ συχνά μοιάζει να εκδικείται ό,τι ακριβώς θα έπρεπε να βοηθήσει. Το να δεχτείς να υποστείς τις συνέπειες του να στηρίξεις το εναλλακτικό σ’ αυτόν τον τόπο δεν είναι κάτι αυτονόητο. Και η Μαρία το κάνει. Με τις ταινίες, με τις επιλογές της με την τόλμη της, με την ανοιχτή αγκαλιά του χώρου που διαχειρίζεται σε πείσμα των καιρών.

Είναι ευχάριστο φέτος που δίπλα στο Φεστιβάλ Αθηνών και τα δημοτικά φεστιβάλ αναπτύχθηκε μια μικρή θεατρική κίνηση με ανεξάρτητες δουλειές. Τι λέτε γι’ αυτό;
Γενικά είναι καλό να γίνονται πράγματα. Τα φεστιβάλ χρειάζονται, αλλά υπάρχουν και άλλα μικρά πράγματα στις παρυφές τους. Αλίμονο αν περιμέναμε μόνο από τα φεστιβάλ. Προσωπικά θα ’χα γεράσει περιμένοντας. Και ξέρω πολλούς σαν εμένα και πολύ άξιους.

Οι υλικοί όροι επιβίωσης των καλλιτεχνών -ατομικά ή ως ομάδες- γίνονται όλο και πιο δύσκολοι, ακόμα και για τα γνωστά ονόματα, όπως είπατε κι εσείς…
Δεν χρησιμοποίησα τυχαία τον όρο «εναλλακτικό» προηγουμένως παρόλο που η παράσταση μας είναι με το Θέατρο Τέχνης, έναν ιστορικό θεσμό του θεάτρου μας. Η έννοια «εναλλακτικό» έχει σχέση στην εποχή μας και με μεγάλους και ιστορικούς οργανισμούς. Το θέατρο είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς κρατική στήριξη. Και αυτό ήταν κάτι που το είχαμε πάρα πολλές φορές εξηγήσει αναλυτικότατα στη νυν κυβέρνηση και είχαμε πολλές φόρες γίνει ενοχλητικοί προσπαθώντας να αποδείξουμε την εξίσωση που λέει ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα ο θεατής είναι αναγκασμένος να πληρώνει ενώ ο καλλιτέχνης δεν πληρώνεται... Οι νέοι μνημονιακοί κώδικες έκαναν χειρότερη την κατάσταση και τώρα δουλεύουμε πια σαν τα παλιά μπουλούκια. Ό,τι βγει κάθε μέρα, αν βγει... Πραγματικά για ένα πιάτο φαΐ. Και είμαστε περήφανοι γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και προσπαθούμε να το κάνουμε όσο καλυτέρα μπορούμε μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου οι θεατές βομβαρδίζονται απ’ όλα τα έντυπα και τα κανάλια για μια κατηγορία παραστάσεων και είμαστε υποχρεωμένοι να δουλεύουμε μόνο με διαφήμιση από τις σελίδες μας στο Facebook... Το ίδιο ακριβώς κάναμε και για το «Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος», που είχαμε παίξει με μεγάλη επιτυχία στο «Τριανόν» το 2001, όταν ακόμα ζούσε ο Λεωνίδας... Και τότε παλεύαμε να μαζέψουμε έναν-έναν τους θεατές και όταν το πετύχαμε ήταν στο τέλος των παραστάσεων. Και τώρα με το Θέατρο τέχνης συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Γιατί, όταν δεν πληρώνεις τη διαφήμιση, δεν μπαίνεις πια πουθενά. Και όταν ένα θέατρο παλεύει να επιβιώσει με αρχές που παρέλαβε από τόσο μεγάλους δάσκαλους, όταν θεώρει υποτιμητικό να ξοδεύει χρήματα για διαφήμιση, τη στιγμή που οι καλλιτέχνες προσφέρουν την εργασία τους για ελάχιστα χρήματα ή καθόλου, τότε απλώς δεν το κάνει. Αυτός ο πόλεμος επικοινωνίας χώρων και καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι το σοβαρότερο ζήτημα στο θέμα της πρωτογενούς παράγωγης στον πολιτισμό της χώρας. Η καλλιτεχνική δημιουργία τελικώς καθίσταται απολύτως διαμεσολαβημένη από το κυρίαρχο γούστο συγκεκριμένων κύκλων. Μοιάζει σαν να μην θέλει κανείς να αναλάβει την ευθύνη να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα και τους ομίλους που καθορίζουν το θέαμα σ’ αυτόν τον τόπο προς όφελος των ανεξάρτητων εναλλακτικών παραγωγών. Και ενώ βλέπουν το πρόβλημα οι ιθύνοντες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Το αποτέλεσμα θα είναι τελικά να μπορεί να δουλέψει μόνο όποιος έχει ήδη λεφτά...

Η Αδαμαντία αγαπήθηκε πολύ από το κοινό. Τι είναι εκείνο που βρήκαν σ’ αυτήν οι θεατές; Ποια είναι η Αδαμαντία με ένα λόγο;
Η Αδαμαντία ήταν μια ευτυχής συνάντηση με ένα κείμενο που αρχικά δεν προοριζόταν για μένα. Είμαι όμως ευγνώμων που τελικά έφτασε στα χέρια μου και κρίθηκα η κατάλληλη γι’ αυτό, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω κάτι που -ως κόντρα- με απελευθερώνει σκηνικά και κάνει και τους θεατές να το απολαμβάνουν απ’ ό,τι λένε. Η κύρια Αδαμαντία είναι μια γυναικά που κοιτάζει το συμφέρον της και των παιδιών της. Παλεύει με νύχια και με δόντια γι’ αυτό, ενώ η ιστορία περνάει δίπλα της κι αυτή, ενώ καταλαβαίνει το βάρος της, αδιαφορεί... Ψηφίζει, όπως λέει, πάντα αυτό που είναι να βγει και δεν κάνει πότε «λάθος». Και φυσικά επωφελείται όσο μπορεί από τις καταστάσεις Η αχίλλειος πτέρνα της, ο Γιάννης, που τον περιμένει αλλά δεν έρχεται....

Υπάρχουν άλλα σχέδια για το καλοκαίρι ή τη νέα θεατρική σεζόν;
Δουλεύω πάλι την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», την οποία είχαμε παρουσιάσει με επιτυχία πριν από λίγα χρόνια στο θέατρο Παραμυθίας. Είχαμε επίσης την τύχη να παίξουμε και στο Εμπρός και στο resistance festival και να γνωρίσουμε την μεγάλη αγωνίστρια Λουλά Άαλαντ, η οποία μας έκανε την τιμή να παρακολουθήσει την παράστασή μας. Το χειμώνα θέλουμε να συνεχίσουμε. Θα δούμε. Στην εποχή μας εγώ δεν κάνω σχέδια πάρα για την επόμενη μέρα, για να μην πω ώρα.

Η «Αδαμαντία» σε κείμενο του Παναγιώτη Μέντη και σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, με την Μάνια Παπαδημητρίου και τους Βασίλη Παπαδημητρίου (πιάνο, κλαρινέτο), Χριστίνα Παπατριανταφύλλου (πιάνο, φλάουτο) και Αντιγόνη Σταυροπούλου (μαντολίνο) θα παίζεται στο Τριανόν κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 9.15μ.μ. μέχρι τις 27 Ιουλίου.

Μαρώ Τριανταφύλλου
maro33@otenet.gr
Πρόσφατα άρθρα ( Θέατρο )
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet